maryam.nazy

• 

  sarang saman

• Jun 2, 2012

ﺻﺪﺍﯼ  ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ  ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ  ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﯿﻢ ﻫﻢ

ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﯿﺪ ... ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮﮒ ﭼﺎﺭﻩ ﺳﺎﺯ...

ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻪ ﺁﻥ ... ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ!

 

ﺑﺘﺎﺯ ﺭﺧﺶ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﺘﻤﯽ ﺩﮔﺮ

ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﭘﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﮏ ﻧﺰﻥ

ﮐﻪ ﺭﻭﺳﯿﺎﻫﯽ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ

ﺩﮔﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ِ ﮔﻠﻢ ﺑﻤﺎﻥ ) ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ:

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ِ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ

ﻭ ﻧﺎﺟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ... ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

 

ﮔﻼ‌ﯾﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ،ﻭﻟﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ

ﮐﻼ‌ﻍ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ؟

• 

  sarang saman

• Jun 2, 2012

سلام ممنون از بابت شعرای قشنگتون

• 

  sarang saman

• Jun 2, 2012

ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﮐﺲ ﻧﮕﻔﺖ ﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﮐﻮ؟
ﺁﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﮐﻮ؟

ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﯾﺎﺭ
ﺣﻖ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮐﻮ؟

ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺧﺮﻭﺵ
ﻫﺮ ﺫﺭّﻩ ﯼ ﺗﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﮐﻮ؟

ﺁﺭﯾﺪ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﭙﯿﺪ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻮ؟

ﺁﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﭼﻪ ﺷﺪ؟
ﻭﺍﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﻮ؟

ﺁﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺁﻥ ﻧَﻔَﺲ ﭘُﺮ ﺷﺮﺍﺭ ﮐﻮ،

ﺭﻭ ﮐﺮﺩ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮔﻠﯽ ﺷﮑﻔﺖ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻔﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﮐﻮ؟

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺗﺮﮎ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ
ﺧﻮﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻭﻟﯿﮏ ﺑﮕﻮ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﮐﻮ؟

• 

  sarang saman

• Jun 1, 2012

ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﻻ‌ﺯﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺗﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻋﻔﻮ

ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ

ﺗﺎ ﺣﺮﻛﺘﯽ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻧﮕﯿﺰ

ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﯿﺮﺩ؟

ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﻛﻨﯿﻢ

ﺑﯿﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﯿﻢ.

ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﯾﯽ

ﺍﺯ ﻛﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﻭ ﻛﺴﯽ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ  ﻗﺪﺭ  ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﺗﺎ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻨﯿﻢ

ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ !

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺘﺮﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ      ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﯼ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ

ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻡ     ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻡ      ﺑﺎﺯ ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ

ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭼﺘﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﯾﯽ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺍﯼ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﻣﻦ

ﺩﺳﺘﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ

ﮐﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ

 

ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﯼ     ﺑﻮﺩﯼ

ﻭﻟﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻘﺴﯿﻢ     ﺳﺮﺕ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ     ﭘﯽ ﻣﺪﺍﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯽ

ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ

 

ﺍﺑﺮﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺯﻭﺩ

ﺑﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ

ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﺷﺎﯾﺪ

ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺍﺭﺯﯾﺪ

ﻭ ﮔﺮﻧﻪ

ﻧﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻮﺩ

ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ     ﻫﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﯼ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

 

ﺗﻬﯽ‌ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ‌ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﮔﻔﺘﻪ‌ﺍﻧﺪ

ﺗﻬﯽ‌ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ‌ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ

ﺗﻬﯽ‌ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﯼ ﻧﯿﻤﻪ‌ﺑﺎﺯ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ

ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﯿﺰﯼ

ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﭘﺮﭼﻤﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ

ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ

ﮐﻬﻨﻪ

 

ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ

ﺑﻪ ﺭﻧﮓ‌ﻫﺎﯼ ﭘﺮﯾﺪﻩ‌ﯼ ﻋﮑﺲ‌ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ

ﻭ ﺩﻫﺎﻧﯽ

ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ

 

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ

ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺴﺖ ﻣﯽ‌ﺁﯾﺪ

ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﻡ ﺳﻤﺖ ﺗﻮ

«ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﯽ؟»

ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻝ‌ﻫﺎ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ

ﻣﮕﺮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺭﺩ

ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻠﻪ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ

ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯼ     ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ

ﻭ ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ     ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺎﺭﺍﺕ ﺩﯾﮕﺮ

 

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ     ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ     ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ     ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ

ﻗﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ     ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ

ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﯾﺮ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺳﺒﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ

 

ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ

ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ

 

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭼﺸﻢ     ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ

ﺑﺮ ﺳﺮِ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ

ﺑﯽ‌ﻗﺮﺍﺭِ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺪ، ﻧﻤﯽ‌ﺭﺳﺪ...

ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻧﻪ

ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺯﻻ‌ﻝ

ﻣﺜﻞ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥِ ﻣﻬﺪ

ﺑﯽ‌ﻗﺮﺍﺭِ ﺑﻮﺳﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ

ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ

ﭼﺸﻢ ﻣﯽ‌ﮐﺸﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻧﺖ

ﺭﺳﯿﺪﻧﺖ

ﭼﺸﻢ ﻣﯽ‌ﮐﺸﻢ

ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ‌ﺭﺳﯽ.

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﺟﻬﺎﻥ

ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻤﺶ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻤﺶ

 

ﺟﻬﺎﻥ

ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺗﺎ ﻣﻦ

ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﻣُﺮَﺩَﺩ

ﺿﻤﯿﻤﻪ ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻮﻡ

 

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ


ﺍﺯ ﭘﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ


ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻡ


ﻭ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﺭﺍ


ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻏﯿﻮﺭﺕ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ


ﺍﺯ ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﯾﻘﺖ


ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ


ﺗﺎ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﺮﺍ


- ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ-


ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ


ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ


ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ


ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ


ﺑﺮ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﺎﺭﻭﻥ


ﺳﻨﺞ ﻭ ﺩﻣﺎﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ...

• 

  *Maedeh.archi*

• May 30, 2012

همیشه یادمان باشد که زندگی پیمودن راهی برای رسیدن به خداست....و قدم هایمان باید طوری باشد که حتی دانه کشی زیر پایمان له نشود . .

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ


ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻧﻤﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺴﺖ


ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺯﺭﻧﮕﺘﺮ


ﺑﻤﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪﺳﺎﺧﺖ


ﺍﮔﺮ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ


ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ


ﻧﻤﺮﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ


ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ


ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﺖ


 


ﺩﺍﻣﻦ ﭼﯿﻦ ﺩﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺵ ﻭ ﺑﭽﺮﺥ


ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ


ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻌﻠﻤﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ


ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ


ﺍﺯ ﻣﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺖ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ


ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ

• 

  sarang saman

• May 30, 2012

«ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ


ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺨﻮﺍﺑﯿﺪ»


- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ


-ﺗﻮ ﻫﻢ ؟


ﺗﻮ؟


ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﻫﺎ؟


ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ


...


ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ


ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ


ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ


ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ


ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﻧﺪ


ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ


ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ


ﻭ ﺩﺭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ


ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ


ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻫﺎﯼ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻛﻨﺪ


ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ...

• 

  sarang saman

• May 29, 2012

ﺩﻟﻢ ﺩﻝ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻮﺟﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻧﻪ ﻣﯿﻞ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ...

• 

  **mahsa**

• May 29, 2012

• 

  **mahsa**

• May 29, 2012

دوست . دارم . ببینم . وقتی . این متن . رو میخونی . چطور. این . نقطه های . کوچیک . باعث . توقفهای کوچیک . در ذهنت . میشن .

• 

  sarang saman

• May 28, 2012

ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﻗﻔﺲ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﯿﺴﺖ

ﻗﻠﺐ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺩﮔﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻗﻔﺲ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ

ﻗﺪﺭﺕ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯿﻞ ﮔﺮﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ

• 

  sarang saman

• May 28, 2012

ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﺭﺩ ﻭﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﻭﻟﻰ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﭼﻮﮔﻠﺪﺍﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ

ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﺩﻟﻰ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻯ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﯾﺮ

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻋﻤﺮﻯ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ

A

• A

  architect110

• May 28, 2012

دروازه ارگ سمنان

[IMG] [IMG]

معماری...همین و بس!

• 

  E . H . S . A . N

• May 28, 2012

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

ﮔﺮﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ‌ﺑﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ... ﻫﺮﭼﻪ... ﺁﻩ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

 

ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ

ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﺎﻟﯿﺰﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

 

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺧﺸﻜﯿﺪﻧﺪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﻛﺴﯽ ﺭﺍﻫﻢ ﻧﺒﺮﺩ

ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

 

ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﻛﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺪ

ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺪ، ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

 

ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﺐ، ﺁﻩ! ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﭙﺮﺱ

ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺗﺐ ﺑﺮ ﻧﻤﺪﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

 

ﺫﻭﻕ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ

ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺩﻓﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭼﺘﺮ ﻭ ﺷﺎﻝ ﻭ ﺷﻨﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺟﻮﯼ ﻭ ﺩﻭ ﺟﻔﺖ ﭼﮑﻤﻪ ﻭ ﮔِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮔﻔﺘﻪ‌ﻫﺎﯼ «ﻫِﮕِﻞ» ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭِ ﺍﻭّﻝ ﻭ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﭼﺎﯼ
ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﻮﺍﯼ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻭﺭﻕ‌ﻫﺎﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻝ ﻭ ﺑﯽ‌ﺑﯽ ﻭ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﮐﻢ‌ﮐﻢ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺎﻧﺪﻣﺎﻥ
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺗﻤﺒﮏ ﻭ ﮐِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻡ
ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪ‌ﻗﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮐﺴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ،
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ‌ﭘﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻓﻘﻂ
ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ؟ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺕ

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ

ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯﺩﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ

ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ

ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﮔﻼ‌ﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﻐﺾ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﯼ

ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ... ﻧﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩ

ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ ﺯﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ

ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﻭﺩ

ﺧﺪﺍ ﮐﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﻭﺩ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ...

A

• A

  architect110

• May 27, 2012

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

ﺷﺒﻴﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺩﻟﻢ ﻓﺮﻕ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﺩﻣﮏ ﻫﺎﻳﺖ
ﺍﻟﻔﺒﺎﻱ ﺩﻟﺖ ﻣﻌﻨﺎﻱ «ﻧﺸﮑﻦ»! ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻲ «ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ»
ﮐﺴﻲ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺒﺮﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻣﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﺸﻘﻢ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻟﻬﺎﺷﺎﻥ
ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﭼﺮﺍﻍ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﺴﺖ ﮐﻦ ﺩﻳﮕﺮ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺩﻟﻢ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ
ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﺷﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ، ﺷﺒﻴﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ
ﮐﺴﻲ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ، ﮐﺴﻲ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

ﺷﻮﻕ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﻧﺒﯿﻨﻤﺖ

ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻭﺭﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﮔﺎﻩ،ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﺕ ﺭﺍ

ﺍﺯ ﻣﻦ،ﺍﺯ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍﺯ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺳﺮﮎ ﻧﻤﯿﮑﺸﻢ

ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﻗﺪﺭ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﺧﻠﻮﺗﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ

ﮔﺎﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺟﺪﺍﺳﺖ،ﺷﻌﺮﻣﺎﻥ ﺟﺪﺍ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ،ﻧﻪ ﺷﺎﻋﺮﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﺁﺏ . . .

ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺏ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ

ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻡ،ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ.

• 

  sarang saman

• May 27, 2012

 
ﺷﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﮔﺮﻱ
ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﺭﺍﻩ ﺩﮔﺮﻱ
ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﻢ
ﻛﻨﺪﻳﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺎﻩ ، ﭼﺎﻩ ﺩﮔﺮﻱ