ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻘﺎﺵ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ
ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺷﺒﯿﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺳﯿﺒﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺮﺯﺵ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ
ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ
ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪ
ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺷﺒﯿﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺳﯿﺒﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺮﺯﺵ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ
ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ
ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪ
-
اخلاق کاری
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻡ
ﺗﻤﺎﻡ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺭﻭﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﮐﻼﻡ ﻣﻦ
ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻩ ﻫﻮﯾﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻤﯽ ﺧﻔﺘﻪ ﮐﻤﯽ -ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ- ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥ
ﮐﻤﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻢ
ﺷﺪﻩ ﺷﺎﮐﯽ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﺑﻐﻀﯽ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺍﭘﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﺩ ﺣﺲ ﺁﺯﺍﺩﻡ...
ﮐﺴﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ
ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﺗﺮ !
ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ "ﻣﻦ" ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ!
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ :
ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ
ﻣﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ! ﻣﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ؟!
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﮐﻬﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑِ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﯾﮏ ﺷﻤﻊِ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺷﻤﻊ ﻗﺪﯾﻢ ﺳﻮﺧﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﻫﺮﺷﺐ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺑﯿﺎﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭﺻﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺗﺎ ﮐﻔﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﯾﺸﺒﻢ
ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
سلام دوست مهربونم مرسی متن زیبایی بود ممنون
سلام ؛ خواهش میکنم ؛
بسیار جمله ی زیبایی بود ؛
سپاس از محبتت خانوم مهندس مریم جان .
_______________________
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php/383907-آدمایی-هستن-که/page4
ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ
ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﯾﭽﻪﺍﯼ ﮐﺎﻓﯽﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽﻫﺎﯼ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ
ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ،
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﻨﺎﮎ
ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ
ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ
ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﮕﺮ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ !!!
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺻﻮﺭﺕ ﺯﺧﻤﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻗﻔﺲ
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟
ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ..
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ.
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎﺗﻢ ﺯﺩﻩ
ﻣﯿﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﮏ ﭼﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﺳﻘﻒ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺷﺐ.
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ، ﻭﺭﻕ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﮒ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ.......
ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ
ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ
ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ
ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﮐﺴﯽ
ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ
ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﻭﺯﯾﺪ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﯼ
ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﯾﺪ
ﻫﻢ ﺗﻮ
ﻫﻢ ﺷﮑﺎﺭﭼﯽ ﮔﻨﮕﯽ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ
ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ.
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻮﭼﮑﻢ
ﻗﻔﻞ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ
ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ.
ﺭﺳﻴﺪﻩﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺒﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻜﻢﻫﺎ ﻗﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺧﺪﺍ ﻛﺴﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮﻭﻱ
ﺧﺪﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﻫﺮﺍﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻪ «ﻋﻴﺐ ﭘﻮﺷﻲ » ﻭ « ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ» ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ
ﺧﻄﺎ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺒﺎﺵ ﺍﯼ ﺩﻝ
ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺷﻨﺎﺳﻲ ﺗﻮ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺩﻝ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﻫﻞ ﺭﻳﺎ ﺑﻜﻦ،ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺵ
ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺁﻩﺍﻱ ﺑﻠﻮﻁ ﭘﻴﺮ/ ﺣﻴﻒ ﺍﺳﺖ / ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺒﻞ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ / ﺩﺭ ﺗﻮ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻨﺒﻮﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻲﺯﻧﺪ/
ﻏﺎﺭﻱ ﻳﮏ ﻧﻔﺮﻩﺍﻡ / ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤـــﺎﻧﻲ / ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪﺍﻱ ﺷﻠﻮﻍ / ﺻﺒﺢﻫﺎ / ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺯﻧﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ /ﺩﻧﺒـــﺎﻝ ﮐﻮﻫﻲ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺎﺭﻱ ﻳﮏ ﻧﻔﺮﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ/ ﺷﺐﻫﺎ / ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ / ﺁﺗﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲﮐﻨﻢ / ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩﻫﺎﻳﻢ / ﻃﺮﺣﻲ ﻣﻲﮐﺸﻢ /ﺍﺯ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ /.
ﺑﺪﺟﻮﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﺕ
ﺑﺮﻗﺎﺏ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﺕ
ﻧﺸﮑﻦ ﺩﻟﻢ-ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﺭﺍ-
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﺕ
اطلاع رسانی : بزودی اولین کارگاه مجازی اسکیس و راندو با حضور استاد آرتور امید آذری
ﻣﺎ ﮐﺎﺷﻔﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯿﻢ.
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ.
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﯼ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﺪ.
ممنون ف ی ل ت ر بود
سلام دوست خوبم خوبید عکسی که فرستاید باز ن ش د.!!!!!!!!!!اما بازم ممنون از لطفتون
ﺷﺐ ، ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ
ﻧﺎﻣﻪ ، ﺟﻮﺍﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ
ﺳﯿﮕﺎﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺁﺏ ، ﻗﺮﺹ
ﺁﺗﺶ ، ﻋﺬﺍﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﺣﯿﺎﺕ ، ﮐﻮﭼﻪ ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ، ﺳﮑﻮﺕ
ﺭﻭﺯ ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ
ﺑﺪ ، ﺧﻮﺏ ، ﺯﺷﺖ ، ﻣﺮﮒ ، ﺧﺪﺍ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﭘﺎﯾﺎﻥ ، ﺳﺮﺍﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ
ﺳﺎﺣﻞ ، ﻏﺮﻭﺏ ، ﺧﺴﺘﻪ ، ﺧﯿﺎﻧﺖ ، ﻏﺮﻭﺏ
ﺷﺎﻋﺮ ، ﻃﻨﺎﺏ ، ﻋﺸﻖ ، ﻏﺰﻝ ، ......
می خندمـــ !
تظاهـــــر به شـــادی میـ ـ ـکنم !
حرفـــ میزنمـــــ مثلـــ همه ...
اما ...
خیلیـ وقت استـــــ مرده امـــ !
خیلیـ وقت استـ دلم می خواهد روزه ی سکوتـــــ بگیـرم !
دلم می خواهد ببـــــــارم ...
و کسیـــ نپرسد چرا ... !
این روزها ادایـــــ زنده ها را در میـــــــآورم
ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺍﺳﺖ
ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﯿﻨﺪﻭﺧﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ
ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﯼ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﻣﺎﺩﺭ
ﺟﻔﺘﯽ ﺻﺪﻑ ﭘﺮ ﺁﺏ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﺍﺳﺖ
ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﺘﺮﻭﮎ
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺳﺎﻝ ﻫﺎﺳﺖ
ﭘﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺭﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎ
ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻣﺎ ﺩﺭﺩﺳﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﺪﯾﻢ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﺑﯽ ﻧﻮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﺪﯾﻢ
ﺍﺯ ﺑﺲ ﺑﻪ ﮐﺒﺎﺏ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻮ ﺑﺮﺩﻧﺪ
ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﯼ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﺪﯾﻢ
ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﺰﺩﯼ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﻡ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﻡ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷﻌﺮ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﻡ
ﻣﻦ : ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﺒﺾ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺍﻭ : ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺭﻋﺪﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪ :
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ ِ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﻝ ، ﺣﺮﻣﺖ ِ ﺁﻩ ِ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻮﺝ ِ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﯿﺰ ﺍﺳﺖ
ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺭ ِ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﻩ ِ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﺣﺴﺮﺕ ِ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖِ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ُﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
