با عشق طلسم عشق را میشکنیم
شب-این قفس سترگ -را میشکنیم
هر چند تبر به دوشمان نیست ولی
یک روز بت بزرگ را میشکنیم
شب-این قفس سترگ -را میشکنیم
هر چند تبر به دوشمان نیست ولی
یک روز بت بزرگ را میشکنیم
-
شیطان و گناه و. ...اولش ترسیدیم
تا بالاخره دل تو را دزدیدیم
آنگاه من وخدا به دور آتش
با عشق تو سرخ پوستی رقصیدیم
ﺩﯾﻦ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻤﮕﺸﺘﮥ ﺩﯾﻨﯽ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﯾﻘﯿﻨﯽ
….
ﺁﻫﻮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺰﻥ ﺗﯿﺮ ﺧﻄﺎ ﺭﺍ
ﺻﯿﺎﺩ ﺩﻝ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺷﺪﻩ! ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﻨﯽ؟
….
ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﯿﺎﻧﺪﯾﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﯼ ﺭﻭﺩ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺯﻣﯿﻨﯽ
….
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺷﺪﯼ ﺁﯾﻨﻪ، ﮐﺎﻓﯽﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﯽ
….
ﺍﯼ ﻋﻘﻞ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰ ﻭ ﻣﮕﻮ ﻋﺸﻖ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭼﻨﯿﻨﯽ
….
ﻫﻢ ﻫﯿﺰﻡ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳﺮﯼ ﺩﻭﺯﺧﯿﺎﻧﯽ
ﻫﻢ ﺑﺎﻍ ﺳﺒﮏﺳﺎﯾﮥ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺑﺮﯾﻨﯽ
….
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ! ﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺗﻮ ﺟﺰ «ﻋﺸﻖ» ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ
ﺩﺭ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩﺗﺮﯾﻨﯽ
ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ...
ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ !
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﯼ
ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻋﻈﯿﻤﺖ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ...
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ
ﺩﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ!
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻟﻌﻨﺘﯽ
ﺧﻂ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺍ
ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻫﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ، ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ،
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ
ﺑﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ.
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﯾﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺯﻧﮓ
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﯼ
ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯽ؟!
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ
ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺭﺍ
ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺳﯿﻢ ﻫﺎ
ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺨﺎﺑﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ.
×××
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮ ، ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ
ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﻟﻄﻔﺎ ﭘﯿﺎﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺎﻡ ﮔﯿﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﯼ
ﺁﻫﻨﮓ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺩﻟﯽ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺭﺍ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﭙﺴﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻋﺸﻖ
ﺁﺯﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﯼ ﺳﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﺭﺍ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ
ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭼﯿﺴﺖ، ﻋﺸﻖ ﮐﺪﺍﻣﺴﺖ، ﻏﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺎﻥ
ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﺟﺪﺍﺳﺖ
ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ، ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ
ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ
ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻣﻮ ﺭﻭﺷﻨﯽ
ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺮﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ
ﯾﮏ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﯿﻦ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺷﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ. .. ﺍﯼ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻤﺖ ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﺮﺍﺏ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺍﻡ ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﻨﺪ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻨﯽ ، ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺑﺘﺎﺏ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﮑﻦ ﺷﮑﻮﻩ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺗﺐ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﮔﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻏﻤﺪﯾﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﻨﻢ ﻣﻦ
ﺟﺰ ﺑﺎﺭﺵ ﺧﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ، ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ
ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﻏﺰﻟﯽ ﺷﺪ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻦ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﻢ ، ﺍﺯ ﻧﺎ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺳﺮﺷﺎﺭ
ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ؟... ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺷﻌﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﻪ ، ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ
ﺍﻣﺎ... ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺎﻃﻞ... ﺷﺐ ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺳﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺑﺎ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﻏﺰﻝ ﺑﺒﺎﻓﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ، ﻧﻘﺸﯽ ﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺠﺎﻝ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﺭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺩﺍﺭ
ﺑﻮﯼ ﻟﺠﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ
ﺩﯾﺮﻭﺯ: ﺭﻧﮓ ﻭﺣﺸﺖ ، ﻓﺮﺩﺍ: ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻔﺲ ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﭘﺮﻧﺪﻩ ! ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺴﭙﺎﺭ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻫﻢ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ
ﮐﻮﭼﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ
ﺍﺯ ﭘﻮﭺ ﭘﻮﭺ ﺭﻭﯾﺎ ، ﺗﺎ ﭘﯿﭻ ﭘﯿﭻ ﮐﺎﺑﻮﺱ
ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ... ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺳﺮِ ﺩﺍﺭ
ﺭﻫﺎ
ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻢ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯾﺖ
ﺷﺎﯾﺪ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ
ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﻮﻡ
ﺷﺎﯾﺪ
سلام تازه وارد..خوبی؟
چه زود 83تا دوست پیدا کردی؟
تبریک میگم به این قدر روابط عمومی بالای شوما
موفق باشی
ﺍﻣﺎ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ
ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ...
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻗﺒﻮﻟﯽ
ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩْ ﺗﻮ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ
ﺍﺻﻼً ﻧﻪ ﺗﻮ ، ﻧﻪ ﻣﻦ!
ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﻣﻦ
ﺑﺪ ﺷﺪﻡ!
ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺷﻨﺎ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮐﺠﺎ
ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟
ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻓﺮﻭﻍ
ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺎﻏﭽﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﮐﺎﺷﺘﯽ؟
ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺩ:
ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺪﻩ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ:
ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺏ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ!
ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺩﻳﺪﺍﺭﻱ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺯ ﭘﺲ ﻧﻘﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﻘﺪﯾﺮ
ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺮﺳﺪ..
ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﻣﺮﺍ
ﭘﺎﯼ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ..
ﺩﺭﭘﺲ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ
ﻭﺣﺼﺎﺭ ﻏﺮﻭﺭﺕ
ﺩﻳﺪﺍﺭﻱ
ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﻳﺪﺍﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﻭ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺭﻋﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ..
ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﺟﺪﺍﻝ
ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ!
ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﭙﻨﺪ..
ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺷﮑﻦ ﺩﺭ ﺷﮑﻦ
ﺣﺪﯾﺚ ﺩﻭﺭﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻧﻘﻞ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ...
ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺑﺸﺎﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻫﺎﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯿﮑﺸﺪ
ﺗﻠﺦ ﻫﺎ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻫﺎ
ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﻕ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ
ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯼ
ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﻫﺎ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺮﻧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﻬﺮ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ
ﮐﻪ ﺩﺭﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻘﺶ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﮔﻨﺒﺪ ﮐﺎﺝ
ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ
ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ،
ﻟﺐ ﺣﻮﺽ
ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﭘﺎﮎ ﺁﺏ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻃﻨﯿﻦ ِ ﺷﻌﺮ ِ ﻧﮕﺎﻩ ِ ﺗﻮ ﺩﺭﺗﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺒﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﻧﺴﯿﻢ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﯽ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻣﻦ
ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﺰ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ
ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﻮﺡ ﺳﭙﻬﺮ
ﺗﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ !
ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺍﯼ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎﯼ ﺑﯽﻣﻘﺼﺪ
ﮐﻪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻭﯾﺪﻩﺍﯾﺪ
ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ
ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﻪ
ﮐﻤﯽ ﻫﻮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ
...........
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﻭﺩﺭﺩﺍﺯﺗﻦ ﻭﺍﺯﻣﻐﺰﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﮑﺸﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ ﺍﺯﻣﯿﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺕ
ﺑﺨﻨﺪﻟﺮﺯﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﺷﺒﯿﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﮐﻨﺎﺭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﻮ ﭼﺎﯼ ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺗﻠﺨﯽ ﺍﺯﺍﻋﻤﺎﻕ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﻭﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ
ﺑﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﺑﮑﺸﺪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
"ﺑﯿﺎﻭﺑﺎﺯﺩﻭ ﺭﮐﻌﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎﻣﻦ"
ﺑﺨﻨﺪﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺫﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭼﻘﺪﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
ﺩﻟﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻔﺲ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
سلام خواهش می کنم شما لطف دارید دوست خوبم
ﻗﻨﺎﺭﯼ ﮔﻔﺖ : ﮐﺮﻩ ﯼ ﻣﺎ
ﮐﺮﻩ ﯼ ﻗﻔﺲ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﯾﻦ ﻭ ﭼﯿﻨﻪ ﺩﺍﻥ ﭼﯿﻨﯽ .
ﻣﺎﻫﯽ ﯼ ﺳﺮﺥ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮﺩ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ
ﻣﺘﺒﻠﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
ﮐﺮﮐﺲ ﮔﻔﺖ : ﺳﯿﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻦ
ﺳﯿﺎﺭﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎ ﺋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﻣﺮﮒ
ﻣﺎﺋﺪﻩ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﯾﻨﺪ .
ﮐﻮﺳﻪ ﮔﻔﺖ "- ﺯﻣﯿﻦ
ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﯿﺰ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻫﺎ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﮕﻔﺖ
ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ
ﻭ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ !
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ!
ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﻣﺎ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ.
ﻣﺠﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺟﺸﻨﯽ ﺑﭙﺎ ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ
ﺷﻌﺮﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﯾﺸﯽ
ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ
ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺭﺍ ﻣﺎﯾﻤﻠﮏ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ
ﺍﻣﺎ ﻣﻦ
ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ
ﺩﺭ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺪﻭﺳﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
(ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ)
ﻗﻠﺐ ﻣﻦ
ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ، ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻣﮑﻦ !
ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...
ﮔﻔﺖ : " ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ "
ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...
ﮔﻔﺖ : " ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ"
ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...
ﮔﻔﺖ : " ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ "
ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...
ﮔﻔﺖ: " ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ "
ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...
ﮔﻔﺖ : " ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ "
...
ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ،
ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻼﺏ ،
ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺳﻪ ،
ﺳﻨﮓ ﺳﺮﺩ ﻣﺰﺍﺭﻡ ﺭﺍ
ﻭ
ﭼﻪ ﻧﺎﺳﺰﺍﻭﺍﺭ
ﻋﮑﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ،
ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ .
ممنونم دوست ِ من.
خیلی عالی بودن .
سپاس ..
____________________________
ﻣﺘﻼﻃﻢ ...
ﺗﻨﻬﺎ ...
ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ...
ﮐﺎﺵ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ
ﭘﻨﺠﻪ ﮐﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ...
سلام خیلی قشنگ بود ممنون
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ، ﮐﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺑﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ، ﭘﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺲ
ﭘﻞ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﻦ ِ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻫﻢ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺍ ﺧﺸﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﻫﻢ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺧﺒﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻧﺪ
ﭘﺎﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯼ ﺳﻔﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯﻩ ﮔﻮ
ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ِ ﺣﺮﻑ ِ ﻣُﻔﺖ ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﺎﻫﻮ
ﺩﻟﻢ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ
ﺁﻏﻮﺵ ِ ﺳﺮﺩ ِ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺁﺗﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﺪ.
ﻧﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ،
ﻧﻪ ﺩﺭ،
ﻧﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻧﻢ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ،
ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎﯾﻢ،
ﻧﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺳﮑﻮﺗﻢ،
ﻧﻪ ﺫﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ،
ﻧﻪ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﯾﺰﺍﻧﻢ ﺷﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ِ ﮊﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !
سلام ؛
هر مطلبی رو که خواستین ، توی نوار ِ جستجوی داخل ِ باشگاه (بالای صفحه ، سمت ِ چپ) ، سرچ کنید؛ موتور ِ بسیار قدرتمندی داره ؛
برای مثال = مسجد ِ شیخ لطف الله :
http://www.google.com/search?sitesearch=www.www.www.iran-eng.ir&q=%22%D9%85%D8%B3%D8%AC%D8%AF+%D8%B4%DB%8C%D8%AE+%D9%84%D8%B7%D9%81+%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87%22&submit.x=0&submit.y=0&domains=www.www.www.iran-eng.ir
امیدوارم به دردتون بخوره ؛
موفق باشید .:gol:
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﺪﺭ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ.
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯼ ﺿﺮﺏ ﯾﮏ ﺗﮏ ﺷﺎﺥ ﻭ ﯾﮏ ﮔﻼﺑﯽ
ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﻨﻬﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ
ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﺍﺑﺮ ﻣﻨﻬﺎﯼ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎﺩﺑﺎﻧﯽ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﻫﺸﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﻮﻩ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﯾﮏ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ
ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﯼ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﻭ
ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ، ﺁﻩ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
خواهش می کنم اختیار دارید قابل شما رو نداره.
خوشحالم که می پسندید -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
