افســــوس که این عمــــــر گران مــــــایه گذشــــت
چون وقـــت زوالــــی اســــت که از ســــایه گذشــــت
همــــــچون گل زیبـــــا بـــــه خران ســــوق نـــمــــــوده
پژمــــــرده و فرســــوده ز پیرایه گذشــــت
انـــدام دل ارام و همــــــان صـــــورت زیبـــــا
دل بـــــرده ز عاشــــق که چه بـــــی مــــــایه گذشــــت
هی هات که عمــــــری بـــــه بـــــطالــــت ســــپری شــــد
بـــــا دســــت تهی در ره ســــرمــــــایه گذشــــت
هر روز نـــدایی رســــد ای خفته بـــــپا خیز
بـــــین غافلــــه رفتنـــد که همــــــســــایه گذشــــت
در بـــــدرقـــه همــــــســــفران عازم ره بـــــاش
دیری نـــشــــود بـــــر تو همــــــین پایه گذشــــت
از بـــــهر تلــــافی رقـــی از صـــــدق و صـــــفا گیر
در صـــــدق و عمــــــل انـــچه که دیر ایه گذشــــت
ان کار مــــــکن زان که پشــــیمــــــان شــــوی اخر
مــــــهری که ز مــــــادر بـــــشــــود دایه گذشــــت
ای یاســــین زن دســــت بـــــه دامــــــان ولــــایش
ران مــــــلــــخ از مــــــور بـــــود هدیه گذشــــت