حــامد

التماس دعا...

سلام، حال احوال؟ خوبي؟ چه خبرا؟ يه يك هفته اي نبودم

سلام مهندس
فرارسیدن ماه مبارک رمضان را به شما تبریک می گم.
موفق باشید.

اينجا همه هر لحظه مي‌پرسند:
« حالت چطور است؟ »
اما کسي يک بار
از من نپرسيد
« بالت . . . »

*****

تقصير من نبودکه با اين همه . . .
که با اين همه اميد قبولي
در امتحان ساده‌ي تو رد شوم
اصلاً نه تو ، نه من!
تقصير هيچ کس نيست
از خوبي تو بود
که من
بد شدم

آمد ماه صیام سنجق سلطان رسید/
دست بدار از طعام مائده جان رسید/
جان ز قطعیت برفت دست طبیعت ببست/
قلب ذلالت شکست لشکر ایمان رسید

ناچار هر که صاحب روی نکو بود
هر جا که بگذرد همه چشمی در او بود

ای گل تو نیز شوخی بلبل معاف دار
کان جا که رنگ و بوی بود گفت و گو بود

نفس آرزو کند که تو لب بر لبش نهی
بعد از هزار سال که خاکش سبو بود

پاکیزه روی در همه شهری بود ولیک
نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود

ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار
مسکین کسی که در خم چوگان چو گو بود

مویی چنین دریغ نباشد گره زدن
بگذار تا کنار و برت مشک بو بود

پندارم آن که با تو ندارد تعلقی
نه آدمی که صورتی از سنگ و رو بود

من باری از تو بر نتوانم گرفت چشم
گم کرده دل هرآینه در جست و جو بود

بر می‌نیاید از دل تنگم نفس تمام
چون ناله کسی که به چاهی فرو بود

سعدی سپاس دار و جفا بین و دم مزن
کز دست نیکوان همه چیزی نکو بود

متشکرم unifiner جان از بابت تبریکت ...

لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...

و توان آن دارم بالا روم تا اوج !

تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...

نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...

مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !

و این بار می دانم که تنها نیستم ...

و می شنوم نوای بی مثالش را

در بی صداترین واژگان ...

و برای نخستین بار

دلم اندکی آرام می گیرد ...

http://www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون میشم نظر بدید

به کدامین گناه من را به برزخ بی نشان ابدیت فرستادی!

من را باکدامین انسان اشتباه گرفتی که به دنبال بهشتی گم شده فرستادی...

به من نشانی دادی که بویی ازنشان نمی داد

من را با بالهای فرشتگانت بفرست به آسمان...

شاید ببینی بی گناهی من از گناهم کمتر است!

این را من نمی گویم چشمانم فریاد بی صدایی می زند که گوش فلک را کر کرده است

من را به خیالهای نارس درخت عمل کشاندی

دیدی؟ آیا دیدی؟! چیزی جز مظلومیتم ندیدی!

دیدی چیزی جز بازی یک کودک سر به هوا با خاکهای زمینی نبود...

این بار من نمی گویم همان درخت بلند شاهد من است

ولی... نمیدانم!

شاید جنایتی حوا گونه مرتکب شده ام بی آنکه دستی درآن دخول باشد...

من رابکشان به جنون بندگی شاید بندگی شاهدی باشد برای جنایتهای حوا گونه ام...!


فهیمه عطارحسینی

سلام حامد جان. خوبی؟

این سمت یا آن سو فرقی نمی کند!
انسان به سایه ی درخت عادت می کند به آتش نه !
اما...
آن قدرها هم که گمان می کنی بد نیست...
بد نیست گاهی هم جیب هایت پاره باشد!
پله های آسمان خراش هارا فراموش کنی...
بنشینی کنار خیابان
و از پله های خودت پایین بروی!
پله
پله
پله
آن قدر که می بینی
کسانی نشسته اند...
بعضی ها گریه می کنند...
بعضی ها آواز می خوانند و...
ناگهان کسی را می بینی
که می شناسیش
شاید هم نمی شناسیش
اما...
این لبخند آمده بر لبانت را...
تنها دو سطر دیگر بر ندار:
در بهشت گاهی
در جهنم همیشه
به خدا می رسی...!

" گروس عبدالملکیان"

درود دوست عزیزم
لطفا درصورت امکان کمک خود را دریغ نفرمائید
* جمع اوري كمك برا ي عمل يكي از بچه هاي شيرخوارگاه ا*

آن روز فراموش کردیم

به چشم ها نیز نگاهی بیندازیم ...

به نزدیک ترین پیاده رو

چشم می دوختیم

و از آسمان های دور

سخن می بافتیم ...

و نام های جهان را

با هم تعویض می کردیم !

در هزار و یک راه

قدم می زدیم

تا به آن قلب افتاده در راه

سلام نکنیم ...

امروز به افق های سخت خیابان

نگاه می کنیم ...

و آسمانی نیست

و بال کبوتری

درفاصله ی در و پنجره ...

در این هزاره ی خداحافظی

سقفی خاکستری سایه بسته است

پشت به وصله های کاغذی

روی شیشه های بی بخار و خشک

که از آن حرف نمی زنیم ...

انگار که ندیده ایم !

انگار فراموش کرده ایم

به چشمها نیز نگاهی بیندازیم ...!


سید مهرداد ضیایی

بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )

چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...

دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !

خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...

خودم را به خداي خود مي بخشم ...

سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...

باز ...

دلم براي خودم تنگ مي شود !

کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...

و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...

و حال با خود مي گويم ...

بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !

و جهاني ديگر در پيش است ...!

...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !

من اینجا بودم در زمین ...

باز آزاد بودم ...

باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...

و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...

و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...

و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !

من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...

اندوه سیاهی زمین

اندوه تیرگی آسمان

و اندوه قلبهای غمگین

بر دلم فشرده می شد ...

چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !

من اینجا بودم ...

در زمین ...!

چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...

من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...

آزاد بودم ...

اینجا زمین نبود !

اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...

اینجا بی کران بی کرانها بود ...

اینجا حقیقت موج می زد ...

اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...

اینجا آسمان بود !

و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...

من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...

من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...

با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...

آخر اندوه قلبم جارو شده بود !

من آزاد بودم ...

من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...

اینجا دیگر زمین نبود ...

اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...

اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...

و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...

اما حیف ...

وقت من کم است ...

اگر انسانم

و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !

اگر انسانم

و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...

وقت من کم است ...

برای دیدن و شنیدن و اندوختن !

اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست

که به ایمانش رسیده باشم ...!


آنا

در آستانه تو

روسپيان مادران فردايند ...

و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !

در شهريوری ترين نگاهت

دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...

در درگاه تو

من از کدام اهريمن سخن مي گويم

هنگامي که کلامت همه عشق است ...

تا پايان سرودی نمانده است ...

خدا مي آيد ...

همين ...!

سلام
خوشحال می شم سر بزنی و نظرت رو بذاری
مسابقه بهترین آواتار سری4

سلام حامد جان
همونطور که میدونی تخصص من در زمینه ابزار دقیقه سوالام هم در همین زمینه میتونه باشه

ممنون رفیق
منو یاد یه تاپیک فراموش شدم انداختی

سلام. چطوری حامد خان.

از ميان طوفان

بي نام خواندمش !

و همين كه از امواج رها شد‌‌

در ساحل خاموشي نشست

و سرش از كهكشان

تا خاك

خم شد ...

آن گاه صداي خدا را شنيدم

گفتم : " آشنايي بس نيست؟"

گفت : " مرا درياب!"

و دانستم كه دريافتن او

گم شدن من است ...

و بي پروا گم شدم ...

و خدا

در خلسه تسليم

لبخندي شيرين زد ...!