| خبر آمد خبری در راه است | |
| سرخوش آن دل که از آن آگاه است | |
| شاید این جمعه بیاید...شاید | |
| پرده از چهره گشاید...شاید | |
| دست افشان...پای کوبان می روم | |
| بر در سلطان خوبان می روم | |
| می روم بار دگر مستم کند | |
| بی سر و بی پا و بی دستم کند | |
| می روم کز خویشتن بیرون شوم | |
| در پی لیلا رخی مجنون شوم | |
| هر که نشناسد امام خویش را | |
| بر که بسپارد زمان خویش را | |
| با همه لحظه خوش آواییم | |
| در به در کوچه ی تنهاییم | |
| ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر | |
| نغمه ی تو از همه پر شور تر | |
| کاش که این فاصله را کم کنی | |
| محنت این قافله را کم کنی | |
| کاش که همسایه ی ما می شدی | |
| مایه ی آسایه ی ما می شدی |
| من از اندیشه لیلی، تمام عمر،مجنونم | |
| تماشا کن که می‌جوشد، شرابت از دل خونم | |
| ببین از شهر چشمانم، قطار ژاله می‌آید | |
| و با هر قطره اشکم، سفیر ناله می آید | |
| بر این صحرای خشکیده، ببار ای ابر باران‌زا | |
| که آتش حلقه پیچیده، ببار ای ابر باران زا | |
| ز هریک جرعه از جامت، هزاران رود می‌جوشد | |
| که خضر زندگانی هم، پی این آب می‌کوشد | |
| بده جامی که می‌ریزد، عطش از ساغر جانم | |
| طبیبا جان به لب آمد، نمی آیی به درمانم | |
| بیا کز چشم بیمارم، سرشک ندبه می‌بارد | |
| و این دوری برای خود، مفصل روضه‌ای دارد | |
| پی دیدارت آقاجان، نگاهم پشت در مانده | |
| نباید با خبر باشی، از این حیران درمانده!؟ | |
| شب تاریک هجران را، به نور وصل روشن کن | |
| هزاران سال شد رفتی، لباس آمدن تن کن | |
| نسیم صبحگاهی را، معطر از عبورت کن | |
| تمام قاصدک ها را، خبردار از ظهورت کن | |
| بکش دست نوازش بر سر چشم انتظارانت | |
| شکوفا کن زمین را از صدای پای بارانت | |
| شکوه جلوه خلقت، به عالم خودنمایی کن | |
| و از خورشید تابان جمالت، رونمایی کن | |
| بیا تا چشم‌های ما، از این ظلمت رها باشد | |
| و روشنگر ز نور تو تمام جاده‌ها باشد | |
| گل نرگس اگر بلبل، حدیث وصل می‌خواند | |
| تمام عمر را شاعر، به امید تو می‌ماند | |
| تو آن شورآفرین هستی، که با عشقت به شوق آیم | |
| خدا را با تو می‌بینم، که دائم در تمنایم | |
| مرا ای مهربان آقا، غلام آستانت کن | |
| شبیه ضامن آهو! شدم آهو، ضمانت کن... | |
| بیا امید عالم از ازل تا حال و فرداها | |
| به حق ساقی کوثر، به حق مادرت زهرا... |
