بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟
- شروع کننده موضوع yanic
- تاریخ شروع
somo
عضو جدید
خوشحال میشیم اگه شعر هات رو برامون بنویسی
somo
عضو جدید
بسیار زیبا بود .
دست کم گرفتی خودت رو ها!تاثیر گذارترین شعری که شنیدم یه بیت بود که هیچ وقت شاعرش رو نفهمیدم کیه
من بیجاره که باشم ،که خریدار تو باشم.................حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم
نه ، به نظر من این نهایت عشقه!
نه از قبیله ابرم، نه از تبار كویرم
كه بی بهانه بگریم، و بی ترانه بمیرم
ستاره ای به درخشندگی ماه
كه دیری است به دست ابرهای تیره اسیرم
فرو نمی كشد این آب ، آتش عطشم را
خوشا كه باز بیفتد به چشمه سار مسیرم
دلم گرفته برایت ولی اجازه ندارم
که از نسیم و پرنده سراغی از تو بگیرم
كه بی بهانه بگریم، و بی ترانه بمیرم
ستاره ای به درخشندگی ماه
كه دیری است به دست ابرهای تیره اسیرم
فرو نمی كشد این آب ، آتش عطشم را
خوشا كه باز بیفتد به چشمه سار مسیرم
دلم گرفته برایت ولی اجازه ندارم
که از نسیم و پرنده سراغی از تو بگیرم
به چه میخندی تو؟
به مفهوم غم انگیز جدایی؟
به چه چیز؟
به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟
به چه میخندی تو؟
به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟
یا به افسونگریه چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد؟
به چه میخندی تو؟
به دل ساده من میخندی که دگر تا ابد نیز به فکر خود نیست؟
خنده دار است،
بـخـنــــد….
به مفهوم غم انگیز جدایی؟
به چه چیز؟
به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟
به چه میخندی تو؟
به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟
یا به افسونگریه چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد؟
به چه میخندی تو؟
به دل ساده من میخندی که دگر تا ابد نیز به فکر خود نیست؟
خنده دار است،
بـخـنــــد….
منم مثل تو مات این قصه ام...
تو هم مثل من امشبو دعوتی...
درست توو همین ساعت و ثانیه...
سزاوار زیباترین رحمتی...
توو این حس و حال عجیب و غریب...
دو تا بال می خوای که روو شوونته...
تو از هر مسیری بری می رسی...
تو از هر دری بگذری خوونته....
از این سفره ها معجزه دور نیست...
ببین دست دنیا توو دست منه...
دعا می کنم تا اجابت بشه...
دعا می کنم چون دلم روشنه...
من از عشق بارون به دریا زدم...
به بارونو به آسمون دعوتیم...
چه مهونی با شکوهی شده!!!
توو این لحظه هایی که هم صحبتیم ...
تو هم مثل من امشبو دعوتی...
درست توو همین ساعت و ثانیه...
سزاوار زیباترین رحمتی...
توو این حس و حال عجیب و غریب...
دو تا بال می خوای که روو شوونته...
تو از هر مسیری بری می رسی...
تو از هر دری بگذری خوونته....
از این سفره ها معجزه دور نیست...
ببین دست دنیا توو دست منه...
دعا می کنم تا اجابت بشه...
دعا می کنم چون دلم روشنه...
من از عشق بارون به دریا زدم...
به بارونو به آسمون دعوتیم...
چه مهونی با شکوهی شده!!!
توو این لحظه هایی که هم صحبتیم ...
تو را نگاه می کنم
خورشید چند برابر می شود و روز را روشن می کند!
بیدار شو
با قلب و سر رنگین خود
بد شگونی شب را بگیر
تو را نگاه می کنم و همه چیز عریان می شود
زورق ها در آب های کم عمقند...
خلاصه کنم:دریا بی عشق سرد است!
جهان این گونه آغاز می شود:
موج ها گهواره ی آسمان را می جنبانند
(تو در میان ملافه ها جا به جا می شوی
وخواب را فرا می خوانی)
بیدار شو تا از پی ات روان شوم
تنم بی تاب تعقیب توست!
می خواهم عمرم را با عشق تو سر کنم
از دروازه ی سپیده تا دریچه ی شب
می خواهم با بیداریِ تو رویا ببینم!
" پل الوار"
خورشید چند برابر می شود و روز را روشن می کند!
بیدار شو
با قلب و سر رنگین خود
بد شگونی شب را بگیر
تو را نگاه می کنم و همه چیز عریان می شود
زورق ها در آب های کم عمقند...
خلاصه کنم:دریا بی عشق سرد است!
جهان این گونه آغاز می شود:
موج ها گهواره ی آسمان را می جنبانند
(تو در میان ملافه ها جا به جا می شوی
وخواب را فرا می خوانی)
بیدار شو تا از پی ات روان شوم
تنم بی تاب تعقیب توست!
می خواهم عمرم را با عشق تو سر کنم
از دروازه ی سپیده تا دریچه ی شب
می خواهم با بیداریِ تو رویا ببینم!
" پل الوار"
روزی دل من که تهی بود و غریب
از شهر سکوت به دیار تو رسید
در شهر صدا که پر از زمزمه بود
تنها دل من قصه ی مهر تو شنید
چشم تو مرا به شب خاطره برد
در سینه دلم از تو و یاد تو تپید
در سینه ی سردم ، این شهر سکوت
دیوار سکوت به صدای تو شکست
شد شهر هیاهو ، این سینه ی من
فریاد دلم به لبانم بنشست
خورشید منی ، منم آن بوته ی دشت
من زنده ام از نور تو ای چشمه ی نور
دریای منی ، منم آن قایق خرد
با خود تو مرا می بری تا ساحل دور
کنون تو مرا همه شوری و صدا
کنون تو مرا همه نوری و امید
در باغ دلم بنشین بار دگر
ای پیکر تو ، چو گل یاس سپید
از شهر سکوت به دیار تو رسید
در شهر صدا که پر از زمزمه بود
تنها دل من قصه ی مهر تو شنید
چشم تو مرا به شب خاطره برد
در سینه دلم از تو و یاد تو تپید
در سینه ی سردم ، این شهر سکوت
دیوار سکوت به صدای تو شکست
شد شهر هیاهو ، این سینه ی من
فریاد دلم به لبانم بنشست
خورشید منی ، منم آن بوته ی دشت
من زنده ام از نور تو ای چشمه ی نور
دریای منی ، منم آن قایق خرد
با خود تو مرا می بری تا ساحل دور
کنون تو مرا همه شوری و صدا
کنون تو مرا همه نوری و امید
در باغ دلم بنشین بار دگر
ای پیکر تو ، چو گل یاس سپید
من متولد پاييزم
فصل ديدن رنگ در بعد نگاه
فصل آرامش دل
فصل غوغاي نگاه
فصل سايه
فصل باران
باران باران باران !!!
من در رويايي دور از دسترس
تو را بردم به آنجا که فقط منبودم و تو
و نگاهت مرا برد به مافوق مکان
مرا برد به ماه
مرا برد به ژرفاي خيال
و تو آرام نگاهم مي کردي
که چرا من آن گونه پريشان
چشم بسته بودم به نگاهت
من دلبسته بودم به نگاهت !
من در آن چشم و نگاه
و در آن لبخند ظريف
و در آن حس ، و در آن وادي عشق
گم شده بودم
و بيزار ز هر پيدا شدني
تو در فصل خزان
به من زندگي بخشيدي
تو مهربانانه به من عاطفهبخشيدي
تو به من گفتي بمان و من ماندم
ماندم تا با تو بروم تا قله ياحساس
تا با تو قدم بزنم درکوچه هاي بن بست عشق
خالي از شک
خالي از ترس ، خالي از بيم
و اين رفتن تا ابديت جاري ست
من متولد پاييزم
فصل ديدن رنگ در بعد نگاه[FONT="][/FONT]
تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه......... سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید..... سیب را دست تو دید..... غضب آلود به من کرد نگاه ......سیب دندان زده افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام ......خش خش گام تو تکرار کنان.... میدهد آزارم
ومن اندیشه کنان.... غرق این پندارم
که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت؟
حمید مصدق
من به چه دلهره از باغچه همسایه......... سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید..... سیب را دست تو دید..... غضب آلود به من کرد نگاه ......سیب دندان زده افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام ......خش خش گام تو تکرار کنان.... میدهد آزارم
ومن اندیشه کنان.... غرق این پندارم
که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت؟
حمید مصدق
somo
عضو جدید
نگاهت را بگير و ناز کن با من
نيا روي زمين
رويا بمان
پرواز کن بامن
زمين آلوده گردان نگاه ماست
که زيبايي در آن بسيار نا زيباست
ميا منشين کنار من
نمي خواهم بگيرم دست نازت را
بدانم رمز و رازت را
همان قديس باقي باش در قلبم
مکن ويرانه اين قصر خيالم را
براي زندگي کردن همين غربت
همين حسرت مرا کافيست
که دنيا سهم موجودات سود انديش
مبادا دل بسوزاني براي من
نگاهت را بگرداني به روي من
عاشقم ، آواره ، مي فهمي
نيا ، نگذار عشقم مبتذل گردد
نيا روي زمين
رويا بمان
پرواز کن بامن
زمين آلوده گردان نگاه ماست
که زيبايي در آن بسيار نا زيباست
ميا منشين کنار من
نمي خواهم بگيرم دست نازت را
بدانم رمز و رازت را
همان قديس باقي باش در قلبم
مکن ويرانه اين قصر خيالم را
براي زندگي کردن همين غربت
همين حسرت مرا کافيست
که دنيا سهم موجودات سود انديش
مبادا دل بسوزاني براي من
نگاهت را بگرداني به روي من
عاشقم ، آواره ، مي فهمي
نيا ، نگذار عشقم مبتذل گردد
MellOoOdii...6
عضو جدید
وای باران باران باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل تنگ من اما چه کسی یاد تورا خواهد برد؟؟؟
شیشه پنجره را باران شست
از دل تنگ من اما چه کسی یاد تورا خواهد برد؟؟؟
سـتـــاره هــای کلامــت را
در لحظـــه های ســاکت عــــاشــق شــدن
بـــر مــن ببـــار. . .
بــر مــن ببــار تــا کــه بــرویــم بهـــاروار. . .
در لحظـــه های ســاکت عــــاشــق شــدن
بـــر مــن ببـــار. . .
بــر مــن ببــار تــا کــه بــرویــم بهـــاروار. . .
من در آئینه رخ خود دیدم
و به تو حق دادم
آه می بینم،می بینم
تو به اندازه تنهایی من خوشبختی
من به اندزه زیبائی تو غمگینم
چه امید عبثی
من چه دارم که تو را در خور؟
-هیچ
من چه دارم که سزاوار تو؟
-هیچ
تو همه هستی من،هستی من
تو همه زندگی من هستی،
تو چه داری؟
-همه چیز
تو چه کم داری؟
-هیچ
و به تو حق دادم
آه می بینم،می بینم
تو به اندازه تنهایی من خوشبختی
من به اندزه زیبائی تو غمگینم
چه امید عبثی
من چه دارم که تو را در خور؟
-هیچ
من چه دارم که سزاوار تو؟
-هیچ
تو همه هستی من،هستی من
تو همه زندگی من هستی،
تو چه داری؟
-همه چیز
تو چه کم داری؟
-هیچ
banooyeariayi
عضو جدید
شجاعت مـے خواهد
وفادار احساسـے باشـے
کــ ِ میدانـے
شکست مـے دهد
روزے نفس ـهاے دلت را...
وفادار احساسـے باشـے
کــ ِ میدانـے
شکست مـے دهد
روزے نفس ـهاے دلت را...
پدرم میگوید از سولماز بگذر
که رنج میآورد
مادرم گریه می کند از سولماز بگذر
که مرگ می آورد
خواهرهایم به من نگاه می کنند . . . باخشم
که ذلیل دختری شده ام
آه سولماز . . .
اینها چه می دانند که عاشق سولماز بودن چه درد شیرینی است...
به کوه می گویم سولماز را می خواهم
جواب می دهد من هم...
به دریا می گویم سولماز را می خواهم
جواب می دهد من هم...
در خواب می گویم سولماز را می خواهم
جواب می شنوم من هم...
اگر یک روز به خدا بگویم سولماز را می خواهم . . .
زبانم لال . . . چه جواب خواهد داد؟
زنده یاد نادر ابراهیمی
که رنج میآورد
مادرم گریه می کند از سولماز بگذر
که مرگ می آورد
خواهرهایم به من نگاه می کنند . . . باخشم
که ذلیل دختری شده ام
آه سولماز . . .
اینها چه می دانند که عاشق سولماز بودن چه درد شیرینی است...
به کوه می گویم سولماز را می خواهم
جواب می دهد من هم...
به دریا می گویم سولماز را می خواهم
جواب می دهد من هم...
در خواب می گویم سولماز را می خواهم
جواب می شنوم من هم...
اگر یک روز به خدا بگویم سولماز را می خواهم . . .
زبانم لال . . . چه جواب خواهد داد؟
زنده یاد نادر ابراهیمی
[FONT="]از این شب های بی پایان،[/FONT][FONT="]
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟
ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی... [/FONT]
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟
ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی... [/FONT]
گنه کردم گناهي پر ز لذت
درآغوشي که گرم و آتشين بود
درآغوشي که گرم و آتشين بود
گنه کردم ميان بازواني
که داغ و کينه جوي و آهنين بود
در آن خلوتگه تاريک و خاموش
نگه کردم به چشم پر ز رازش
دلم در سينه بي تابانه لرزيد
ز خواهش هاي چشم پر نيازش
در آن خلوتگه تاريک و خاموش
پريشان در کنار او نشستم
لبش بر روي لبهايم هوس ريخت
ز اندوه دل ديوانه رستم
فروخواندم به گوشش قصه عشق
ترا مي خواهم اي جانانه من
ترا مي خواهم اي آغوش جانبخش
ترا اي عاشق ديوانه من
هوس در ديدگانش شعله افروخت
شراب سرخ در پيمانه رقصيد
تن من در ميان بستر نرم
بروي سينه اش مستانه لرزيد
گنه کردم گناهي پر ز لذت
کنار پيکري لرزان و مدهوش
خداوندا چه مي دانم چه کردم
در آن خلوتگه تاریک و خاموش
فروغ فرخزاد
آه اي زندگي منم که هنوزبا همه پوچي از تو لبريزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگريزم
همه ذرات جسم خاکي من
از تو، اي شعر گرم، در سوزند
آسمانهاي صاف را مانند
که لبالب ز بادهء روزند
با هزاران جوانه مي خواند
بوتهء نسترن سرود ترا
هر نسيمي که مي وزد در باغ
مي رساند به او درود ترا
من ترا در تو جستجو کردم
نه در آن خوابهاي رويايي
در دو دست تو سخت کاويدم
پر شدم، پر شدم، ز زيبائي
پر شدم از ترانه هاي سياه
پر شدم از ترانه هاي سپيد
از هزاران شراره هاي نياز
از هزاران جرقه هاي اميد
حيف از آن روزها که من با خشم
به تو چون دشمني نظر کردم
پوچ پنداشتم فريب ترا
ز تو ماندم، ترا هدر کردم
غافل از آن که تو بجائي و من
همچو آبي روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاريک مرگ مي سپرم
آه، اي زندگي من آينه ام
از تو چشمم پر از نگاه شود
ورنه گر مرگ من بنگرد در من
روي آئينه ام سياه شود
عاشقم، عاشق ستارهء صبح
عاشق ابرهاي سرگردان
عاشق روزهاي باراني
عاشق هر چه نام تست بر آن
مي مکم با وجود تشنهء خويش
خون سوزان لحظه هاي ترا
آنچنان از تو کام مي گيرم
تا بخشم آورم خداي ترا!
فروغ
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگريزم
همه ذرات جسم خاکي من
از تو، اي شعر گرم، در سوزند
آسمانهاي صاف را مانند
که لبالب ز بادهء روزند
با هزاران جوانه مي خواند
بوتهء نسترن سرود ترا
هر نسيمي که مي وزد در باغ
مي رساند به او درود ترا
من ترا در تو جستجو کردم
نه در آن خوابهاي رويايي
در دو دست تو سخت کاويدم
پر شدم، پر شدم، ز زيبائي
پر شدم از ترانه هاي سياه
پر شدم از ترانه هاي سپيد
از هزاران شراره هاي نياز
از هزاران جرقه هاي اميد
حيف از آن روزها که من با خشم
به تو چون دشمني نظر کردم
پوچ پنداشتم فريب ترا
ز تو ماندم، ترا هدر کردم
غافل از آن که تو بجائي و من
همچو آبي روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاريک مرگ مي سپرم
آه، اي زندگي من آينه ام
از تو چشمم پر از نگاه شود
ورنه گر مرگ من بنگرد در من
روي آئينه ام سياه شود
عاشقم، عاشق ستارهء صبح
عاشق ابرهاي سرگردان
عاشق روزهاي باراني
عاشق هر چه نام تست بر آن
مي مکم با وجود تشنهء خويش
خون سوزان لحظه هاي ترا
آنچنان از تو کام مي گيرم
تا بخشم آورم خداي ترا!
فروغ
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
بیا زیر کرسی تا قصه های قدیمی رو واست تعریف کنم | ادبیات | 28440 |