این یک داستان واقعی است.
پدر این بچه ها داستان را در وبلاگش نوشته بود:
احمد روی فرش دراز کشیده و هق‌هق میکند. رو دست خورد. احمد دو سال سه روز کم، از فاطمه بزرگتر است. وقتی شروع کرد راه رفتن، برایش یک صندلی سفید پلاستیکی خریدم. هزار و هفت‌صد تومان. فاطمه که بزرگتر شد، احمد نمی‌گذاشت فاطمه روی صندلی‌اش بشیند. صندلی احمد و اصرار فاطمه برای تصرف بحرانی بود، که یک راه‌حل ساده داشت؛ یک صندلی برای فاطمه بخرم. صندلی نارنجی برایش خریدم.
احمد غر می‌زند و تهدید میکند. یادم نیست وقتی برای فاطمه صندلی خریدم، برای احمد چه گرفتم. ولی باید می‌گرفتم. صندلی احمد دو سال عمر داشت و صندلی فاطمه نو بود و نارنجی. احمدِ بزرگتر، تاب این برتری را ندارد. همان روز اول احمد سعی کرد صندلی‌ها را عوض کند. من نگذاشتم. اما یواش یواش احمد با چرب‌زبانی و انواع نیرنگ صاحب صندلی نارنجی شد و فاطمه وارث صندلی کهنه. حتی فاطمه یادش نبود که صاحب صندلی نارنجی بوده است.
فاطمه خوابیده است. چند روز پیش، من روی صندلی نارنجیِ احمد ایستادم، انگار چهارپایه بود. یکی از پایه‌هاش شکست. نگران من نباشید، چیزی نشد. پایه‌ی شکسته را بردم پیش احمد و گفتم یک خبر بد و پایه‌ی نارنجی را نشانش دادم. لب ولوچه‌اش را ورکشید. می‌خواست اعتراض کند حتی گریه. یک‌هو چشمش جرقه زد. روشن است شما هم می‌دانید چه گفت. «این صندلی که واسه فاطی بود»
احمد آرام است. توی چند روز بعد شکستن احمد دوباره صندلی سفید را صاحب شد. فاطمه خیلی ساده گفت من آن را بخشیدم به احمد. نمی‌دانم چرا. کمی صبر کردم تا این انتقال ملکیت قطعی شود.
امروز یک صندلی سبز خریدم. دو هزار و دویست تومان. خوش‌بختانه وقتی آمدم خانه احمد نبود. صندلی را گذاشتم توی کابینت. احمد و فاطمه آمدند خانه، ازشان پرسیدم این صندلی سفید مال کیست. هر دو گفتند احمد. از احمد سه بار پرسیدم. فاطمه هم گفت من دادمش احمد. صندلی سبز را بیرون آوردم، دادم فاطمه. احمد ایستاد. فاطمه خندید. روی صندلی نشست. احمد صندلی سفید را آورد گذاشت کنار صندلی سبزِ فاطمه و دوتاشان خندیدند.
قند را گذاشتم توی دهان. استکان را برداشتم. احمد آرام مهربانانه گفت: فاطمه این صندلی سبز مال منه، آره؟ من گفتم: نه. گفت: می خایم عوض کنیم خب. گفتم: من نمی‌ذارم. وقتی فاطمه شام می‌خورد. احمد نشست روی صندلی. من به فاطمه گفتم برو ازش بگیر. فاطمه ازش گرفت. نمی‌خواستم دوباره با زرنگی صاحب شود. احمد برخورد بهش. گریه کرد.
فاطمه خواب است. احمد می‌گوید: بابا وقتی فاطمه خواب است صندلی‌اش برای من، باشه؟ این یک نیرنگِ نو است. من از مظلوم حمایت خواهم کرد.
پدر این بچه ها داستان را در وبلاگش نوشته بود:
احمد روی فرش دراز کشیده و هق‌هق میکند. رو دست خورد. احمد دو سال سه روز کم، از فاطمه بزرگتر است. وقتی شروع کرد راه رفتن، برایش یک صندلی سفید پلاستیکی خریدم. هزار و هفت‌صد تومان. فاطمه که بزرگتر شد، احمد نمی‌گذاشت فاطمه روی صندلی‌اش بشیند. صندلی احمد و اصرار فاطمه برای تصرف بحرانی بود، که یک راه‌حل ساده داشت؛ یک صندلی برای فاطمه بخرم. صندلی نارنجی برایش خریدم.
احمد غر می‌زند و تهدید میکند. یادم نیست وقتی برای فاطمه صندلی خریدم، برای احمد چه گرفتم. ولی باید می‌گرفتم. صندلی احمد دو سال عمر داشت و صندلی فاطمه نو بود و نارنجی. احمدِ بزرگتر، تاب این برتری را ندارد. همان روز اول احمد سعی کرد صندلی‌ها را عوض کند. من نگذاشتم. اما یواش یواش احمد با چرب‌زبانی و انواع نیرنگ صاحب صندلی نارنجی شد و فاطمه وارث صندلی کهنه. حتی فاطمه یادش نبود که صاحب صندلی نارنجی بوده است.
فاطمه خوابیده است. چند روز پیش، من روی صندلی نارنجیِ احمد ایستادم، انگار چهارپایه بود. یکی از پایه‌هاش شکست. نگران من نباشید، چیزی نشد. پایه‌ی شکسته را بردم پیش احمد و گفتم یک خبر بد و پایه‌ی نارنجی را نشانش دادم. لب ولوچه‌اش را ورکشید. می‌خواست اعتراض کند حتی گریه. یک‌هو چشمش جرقه زد. روشن است شما هم می‌دانید چه گفت. «این صندلی که واسه فاطی بود»
احمد آرام است. توی چند روز بعد شکستن احمد دوباره صندلی سفید را صاحب شد. فاطمه خیلی ساده گفت من آن را بخشیدم به احمد. نمی‌دانم چرا. کمی صبر کردم تا این انتقال ملکیت قطعی شود.
امروز یک صندلی سبز خریدم. دو هزار و دویست تومان. خوش‌بختانه وقتی آمدم خانه احمد نبود. صندلی را گذاشتم توی کابینت. احمد و فاطمه آمدند خانه، ازشان پرسیدم این صندلی سفید مال کیست. هر دو گفتند احمد. از احمد سه بار پرسیدم. فاطمه هم گفت من دادمش احمد. صندلی سبز را بیرون آوردم، دادم فاطمه. احمد ایستاد. فاطمه خندید. روی صندلی نشست. احمد صندلی سفید را آورد گذاشت کنار صندلی سبزِ فاطمه و دوتاشان خندیدند.
قند را گذاشتم توی دهان. استکان را برداشتم. احمد آرام مهربانانه گفت: فاطمه این صندلی سبز مال منه، آره؟ من گفتم: نه. گفت: می خایم عوض کنیم خب. گفتم: من نمی‌ذارم. وقتی فاطمه شام می‌خورد. احمد نشست روی صندلی. من به فاطمه گفتم برو ازش بگیر. فاطمه ازش گرفت. نمی‌خواستم دوباره با زرنگی صاحب شود. احمد برخورد بهش. گریه کرد.
فاطمه خواب است. احمد می‌گوید: بابا وقتی فاطمه خواب است صندلی‌اش برای من، باشه؟ این یک نیرنگِ نو است. من از مظلوم حمایت خواهم کرد.
این حقیقت درست است که لذت و انبساط حاصل از احساس زیبایی محسوس‚ میتواند این مسئله را تا›یید کند که مطلوبیت دریافت زیبایی و احساس لذت از آن‚ حقیقتی است مستقل و جنبه وسیله ندارد. به این معنی که انسان از دریافت زیبایی‚ بدان جهت که زیباست‚ لذت می‌برد. در پاسخ این سوال باید بگویم: احساس لذت و انبساط از زیبایی‚ یک پدیده انعکاسی محض از راه حواس طبیعی به درون آدمی نیست‚ بلکه احساس مزبور معلول فعالیت‌های بسیار عالی درون انسانی (مغز یا من) است که مافوق انعکاس محض آیینه ای می‌باشد. - و به همین جهت است که درک زیبایی و احساس لذت و انبساط به وسیله درک مزبور مخصوص انسان است. - قوی‌‌ترین احتمال برای دریافت لذت و انبساط مزبور این است که هر زیبایی‚ یا به طور مستقیم پدیده‌ای از کمال را به ذهن آدمی منتقل میکند و یا به طور غیرمستقیم. بر مبنای همین احتمال قوی است که ما زیبایی محسوس را بدین ترتیب تعریف کردیم: <نمودی است نگارین و شفاف که بر روی کمال کشیده شده است> و اینکه گفته شده هر اندازه‚ هر یک از اجزای مجموعه نگارین بتوانند وجود خود را بدون ایجاد مزاحمت به وجود جزء دیگر و بدون تحمل مزاحمت از آن وجود‚ ارائه بدهد‚ آن مجموعه زیباتر است. از اینجا روشن می‌شود که برای آن که یک نمود زیبا‚ واقعاً موجب احساس لذت و انبساط باشد‚ لا‌زم است که بتواند حقیقت یا حقایقی از واقعیت مطلوب هستی را تداعی کند. در نتیجه اگر در پشت پرده یک صورت زیبا - اگر چه در عالی‌ترین درجه زیبایی باشد - اختلا‌لی در اعتدال مغزی یا روانی احساس شود‚ بدون تردید تا›ثیر آن زیبایی را در درون تماشاگر - از جهت لذت و انبساط - کاهش می‌دهد. اگر در زیباترین چشم‌های یک انسان‚ نگرش خودپسندی و یا توهین به تماشاگر احساس شود‚ قطعی است که درون چنین تماشاگری در برابر آن زیبایی لذت و انبساط ناب و طبیعی پیدا نمی‌کند. یا اگر یک انسان بسیار زیبا‚ قاتل یک یا چند انسان به طور عمدی باشد‚ یا کسی که زیبایی خود را مانند یک کالا به معرض سوداگری درآورد‚ حتمی است که زیبایی چنین شخصی برای کسانی که از کثافت و لجن درونی وی اطلا‌ع دارند‚ هیچ‌گونه لذت و انبساطی به وجود نخواهد آورد. بنابراین‚ باید بگوییم: مصادیق و افراد زیبایی‚ حقایق مطلق نیستند. <نرون> زیبا و خون‌خوار را فراموش نکنید.
