دل نامه یا نامه دل
- شروع کننده موضوع MAHDI.VALVE
- تاریخ شروع
- وضعیت
صبر کردن دردناک است
فراموش کردن دردناکتر
اما دردناک تر از این 2 این است که ندانی
باید صبر کنی یا فراموش کنی
فراموش کردن دردناکتر
اما دردناک تر از این 2 این است که ندانی
باید صبر کنی یا فراموش کنی
هنوز هم ،
میشود.
هنوز هم ،
می شود ترا
سیر نگاه کردو
سیر
نشد
هنوز هم می شود ترا دوست داشت ....فقط
البته!
عاشقی همیشه مقوله دیگریست
میشود.
هنوز هم ،
می شود ترا
سیر نگاه کردو
سیر
نشد
هنوز هم می شود ترا دوست داشت ....فقط
البته!
عاشقی همیشه مقوله دیگریست
میان تاریکی
تو را صدا کردم
سکوت بود و نسیم
که پرده را می برد
در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد
تو را صدا کردم
تو را صدا کردم
تمام هستی من
چو یک پیاله ی شیر
میان دستم بود
نگاه آبی ماه
به شیشه ها می خورد
ترانه ای غمناک
چون دود بر می خاست
ز شهر زنجره ها
چون دود می لغزید
به روی پنجره ها
تمام شب آن جا
میان سینه ی من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست
کسی تو را می خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس می زد
تمام شب آنجا
ز شاخه های سیاه
غمی فرو می ریخت
کسی تو را می خواند
هوا چو آواری
به روی او می ریخت
درخت کوچک من
به باد عاشق بود
به باد بی سامان
کجاست خانه ی باد ؟
کجاست خانه ی باد ؟
تو را صدا کردم
سکوت بود و نسیم
که پرده را می برد
در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد
تو را صدا کردم
تو را صدا کردم
تمام هستی من
چو یک پیاله ی شیر
میان دستم بود
نگاه آبی ماه
به شیشه ها می خورد
ترانه ای غمناک
چون دود بر می خاست
ز شهر زنجره ها
چون دود می لغزید
به روی پنجره ها
تمام شب آن جا
میان سینه ی من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست
کسی تو را می خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس می زد
تمام شب آنجا
ز شاخه های سیاه
غمی فرو می ریخت
کسی تو را می خواند
هوا چو آواری
به روی او می ریخت
درخت کوچک من
به باد عاشق بود
به باد بی سامان
کجاست خانه ی باد ؟
کجاست خانه ی باد ؟
تمام ماجرای من
سه واژه شد برای تو ....
سه واژه جدا جدا
من و
شب و
هوای تو
سه واژه شد برای تو ....
سه واژه جدا جدا
من و
شب و
هوای تو
مرثیه رفتنت را پیش از آمدنت سروده بودم
« در اضطراب دست های پر ،
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
من برای سالها مینویسم
روزهایی که چشمان تو عاشق می شوند .
افسوس که ابتدای قصه ها درست بود
یکی بود یکی نبود
روزهایی که چشمان تو عاشق می شوند .
افسوس که ابتدای قصه ها درست بود
یکی بود یکی نبود
« در اضطراب دست های پر ،
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
آرامش دستان خالی نیست
خاموشی ویرانه ها زیباست »
این را زنی در آب ها می خواند
در آب های سبز تابستان
گویی که در ویرانه ها می زیست
ما یکدگر را با نفس هامان
آلوده می سازیم
آلوده ی تقوای خوشبختی
ما از صدای باد می ترسیم
ما از نفوذ سایه های شک
در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم
ما در تمام میهمانی های قصر نور
از وحشت آواز می لرزیم
اکنون تو اینجایی
گسترده چون عطر اقاقی ها
در کوچه های صبح
بر سینه ام سنگین
در دست هایم داغ
در گیسوانم رفته از خود سوخته ، مدهوش
اکنون تو اینجایی
چیزی وسیع و تیره و انبوه
چیزی مشوش چون صدای دوردست روز
بر مردمک های پریشانم
می چرخد و می گسترد خود را
شاید مرا از چشمه می گیرند
شاید مرا از شاخه می چینند
شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند
ارزش بودنت را همیشه
از اندیشه یک لحظه نبودنت میتوان فهمید
از اندیشه یک لحظه نبودنت میتوان فهمید
زمانی میرسد که برای زندگی
همه چیز داریم بجز زمان
همه چیز داریم بجز زمان
يکي موند يکي نموند
اون که موند تو بودي اون که بدون تو نمي تونست بمونه من
يکي رفت يکي نرفت
اوني که رفت تو بودي اون که به خاطر تو تو قلب هيچکي نرفت من
اون که موند تو بودي اون که بدون تو نمي تونست بمونه من
يکي رفت يکي نرفت
اوني که رفت تو بودي اون که به خاطر تو تو قلب هيچکي نرفت من
پایان سخن بشنو
این قائله شد از نو
در مکتب عشاق اگر این بود
همه صبر و قرارم.
گر حوصله این بود.
چنین پا به فرارم !!!
اینگونه اگر گربه صفت بودم و حاضر به جوابم ...
لعنت به من و عشق و این ذات خرابم
.
این قائله شد از نو
در مکتب عشاق اگر این بود
همه صبر و قرارم.
گر حوصله این بود.
چنین پا به فرارم !!!
اینگونه اگر گربه صفت بودم و حاضر به جوابم ...
لعنت به من و عشق و این ذات خرابم
.
دستانم خالیست و دلم غرق در آرزو
یا با قدرت بیکرانت دستانم را توانا ساز یا دلم را از آرزوهای دست نیافتنی خالی کن
یا با قدرت بیکرانت دستانم را توانا ساز یا دلم را از آرزوهای دست نیافتنی خالی کن
باشه حنانه جان رفتم ناهار
وقتی نباشی انگار که هستمو گویا که نیستم
وقتی تو رفتی با تمام وجودم گریستم
وقتی تو رفتی با تمام وجودم گریستم
حال پريشون منو
از سر زلفام بپرس
نگاهتو آئينه کن
از دو تا چشمام بپرس
از سر زلفام بپرس
نگاهتو آئينه کن
از دو تا چشمام بپرس
چقدر سخته ، دلت میخواد حرف بزنی نمیدونی چی میخوای بگی به کی؟ میخوای بگی؟
کسی میشنوه برای کسی مهمه چرا باید کسی بشنوه چرا باید کسی بفهمه
با خدا که هم که رابطه ای نداریم رابطهمون یک طرفست اون فقط لطف میکنه
کی شب قدرو یادشه ؟
این روزها رو برای من مقدر کرد؟ خوب شد بیدار موندم خوب شد دعا کردم
من که سر در نمیارم
کسی میشنوه برای کسی مهمه چرا باید کسی بشنوه چرا باید کسی بفهمه
با خدا که هم که رابطه ای نداریم رابطهمون یک طرفست اون فقط لطف میکنه
کی شب قدرو یادشه ؟
این روزها رو برای من مقدر کرد؟ خوب شد بیدار موندم خوب شد دعا کردم
من که سر در نمیارم
گاه می اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟
آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی روی تو را
کاشکی می دیدم
شانه بالا زدنت را بی قید
و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد
و تکان دادن سر را که عجیب
عاقبت مرد؟ افسوس
کاشکی می دیدم
من به خود می گویم
چه کسی باور کرد جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاکستر کرد
خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟
آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی روی تو را
کاشکی می دیدم
شانه بالا زدنت را بی قید
و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد
و تکان دادن سر را که عجیب
عاقبت مرد؟ افسوس
کاشکی می دیدم
من به خود می گویم
چه کسی باور کرد جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاکستر کرد
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
یادگاریست ز عشقی سوزان
که بود گرم و فروزنده هنوز
عشقی آنگونه که بنیان مرا سوخت
از ریشه و خاکستر کرد
غرق در حیرتم از این که چرا
مانده ام زنده هنوز!
گاه گاهی که دلم می گیرد
پیش خود می گویم
آنکه جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز؟
سخت جانی را بین که نمردم از هجر
مرگ صد بار به از بی تو بودن باشد
گفتم از عشق تو من خواهم مرد
چون نمردم هستم پیش چشمان تو شرمنده هنوز
گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده من رفتی،لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
یادگاریست ز عشقی سوزان
که بود گرم و فروزنده هنوز
عشقی آنگونه که بنیان مرا سوخت
از ریشه و خاکستر کرد
غرق در حیرتم از این که چرا
مانده ام زنده هنوز!
گاه گاهی که دلم می گیرد
پیش خود می گویم
آنکه جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز؟
سخت جانی را بین که نمردم از هجر
مرگ صد بار به از بی تو بودن باشد
گفتم از عشق تو من خواهم مرد
چون نمردم هستم پیش چشمان تو شرمنده هنوز
گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده من رفتی،لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]مي دوني ؟![/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]من ميترسيدم خودمو بکشم . . . از سرد شدن . . . از تنهايي مردن . . . از خون ديدن . . . وقتي بغلم کردي ديگه نترسيدم ! . . . مردن خوب بود . . . آرومه آروم . . .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]گريه نکن ديگه . . . من که ديگه نيستم چشماتو بوس کنم . . . بگم خوشگل شدياااا . . . بعدش تو . . . همون جوري وسط گريه هات بخندي . . . گريه نکن ديگه . . . خب ؟! . . . دلم مي شکنه . . . دل روح نازکه . . . نشکونش . . . خب ؟![/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]من رفتم گلم تو مواظب خودتو و قلبه مهربونت باش[/FONT]
این منم افتاده ام بر خاک نیاز تو
شرم دارم ز رویت ، ز بس گنه کردم و باز آمدم به سویت
گنه کردم که به آن زیبا روی دل فریب گفتم :
دوستت دارم
و عمری در آتش عشقش سوختم و آخر با داغ جدایی به سوی تو آمدم
آنقدر گریستم که دل ابر به حالم سوخت
آنقدر ناله کردم که باد در برابرم عاجز ماند
آنقدر سوختم و ساختم که خورشید به پایم افتاد
آنقدر سکوت کردم و دم بر نیاوردم که دریا به التماس افتاد
من عاشقی هستم که تازیانه های جا مانده بر تنم از سوز و گداز محبت است
من اسیری هستم که زنجیرها و یوغهای گردنم از وفاست
کدامین دادگاه مرا محکوم کرده . . . نمی دانم
ولی خوب می دانم که جلاد سر نوشت حکم را اجرا کرد
او نازنینی را از من گرفت که از آن من بود
نفسم بود . عشقم بود . امید فردایم بود . بهانۀ زنده بودنم بود .
او محبوبم را از من گرفت تنها دلیل بودنم را
من زنده ام تنها به امید رسیدن به او
او که هر لحظه ام یاد اوست
هر نفسم نام اوست
و هر قطره اشکم تصویری از زیبایی اوست
شرم دارم ز رویت ، ز بس گنه کردم و باز آمدم به سویت
گنه کردم که به آن زیبا روی دل فریب گفتم :
دوستت دارم
و عمری در آتش عشقش سوختم و آخر با داغ جدایی به سوی تو آمدم
آنقدر گریستم که دل ابر به حالم سوخت
آنقدر ناله کردم که باد در برابرم عاجز ماند
آنقدر سوختم و ساختم که خورشید به پایم افتاد
آنقدر سکوت کردم و دم بر نیاوردم که دریا به التماس افتاد
من عاشقی هستم که تازیانه های جا مانده بر تنم از سوز و گداز محبت است
من اسیری هستم که زنجیرها و یوغهای گردنم از وفاست
کدامین دادگاه مرا محکوم کرده . . . نمی دانم
ولی خوب می دانم که جلاد سر نوشت حکم را اجرا کرد
او نازنینی را از من گرفت که از آن من بود
نفسم بود . عشقم بود . امید فردایم بود . بهانۀ زنده بودنم بود .
او محبوبم را از من گرفت تنها دلیل بودنم را
من زنده ام تنها به امید رسیدن به او
او که هر لحظه ام یاد اوست
هر نفسم نام اوست
و هر قطره اشکم تصویری از زیبایی اوست
چه حالی داد 1000 تا پیامو یک دفعه حذف کردم
چقدر خاطرات چقدر......
همشون حذف شد
کاش مغز و دلم هم اینجوری پاک میشد
چقدر خاطرات چقدر......
همشون حذف شد
کاش مغز و دلم هم اینجوری پاک میشد
- وضعیت
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
معماری با مصالحی از جنس دل | ادبیات | 18266 | |
|
گریه کن ای دل.......... | ادبیات | 427 | |
|
دل نوشته‌هاي عرفاني | ادبیات | 430 | |
|
|
*****حرف دل***** | ادبیات | 117 | |
|
۩ ۞ ۩ جایی برای حرفهای دل فیدل ۩ ۞ ۩ | ادبیات | 13 |