تو پری زاده ندانم ز کجا می‌آیی
کآدمیزاده نباشد به چنین زیبایی
سعدی
کآدمیزاده نباشد به چنین زیبایی
سعدی
مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
یه خونه که با شهر کارى نداشت
یه کوچه که آروم و بُن بست بود
یه گلدون سفالى پر از عطر یاس
هوایى که از بوى گل مست بود
درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ
تو می‌فهمی که خوشحالم،
تو می‌فهمی دلم تنگه
تو می‌دونی که خواب من،
کدوم شب‌هاست که بی‌رنگه
تو می‌فهمی دلم تنگه
تو می‌دونی که خواب من،
کدوم شب‌هاست که بی‌رنگه
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟
جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانه کیست؟
حافظ
جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانه کیست؟
حافظ
تا بوی زلف یار در آبادی من است
هر لب که خنده ای کند از شادی من است
تو را به حاتم طایی مثل زنند و خطاست
گل شکفته که گوید به ارغوان ماند؟
«سعدی»
گل شکفته که گوید به ارغوان ماند؟
«سعدی»
دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد
یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد
گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم
چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد
درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
«سعدی»
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
«سعدی»
همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهى
به پيام آشنايان بنوازد آشنا را
من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با منت و خواری پی شبنم نمی گردم
ولی با منت و خواری پی شبنم نمی گردم
مرده هم باشم به من جان می‌دهد یک بوسه ات
چای تلخم را لبانت قند پهلو می کند
چای تلخم را لبانت قند پهلو می کند
تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است
طالع مگو که چشمه خورشید خاورست
استاد شهریار
طالع مگو که چشمه خورشید خاورست
استاد شهریار
تا سر زلف تو دست نسيم افتاده است
دل سودا زده از غصه دو نيم افتاده است
ديده جادوي تو خود ع ين سواد سحر است
ليك اين هست كه اين نسخه سقيم افتاده است
تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد
حافظ
وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد
حافظ
دو چشم در سر هر کس نهاده اند ولی
تو نقش بینی و من نقشبند می نگرم
ماییم و شب تار و غم یار و دگر هیچ
صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ …!
“عرفی شیرازی”
صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ …!
“عرفی شیرازی”
چو دست بر سرِ زلفش زنم به تاب رَوَد
ور آشتی طلبم با سرِ عِتاب رَوَد
چو ماهِ نو رَهِ بیچارگانِ نَظّاره
زَنَد به گوشهٔ ابرو و در نقاب رود
دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز
سرم آمد به بر سینه سلام ای شیراز
استاد شهریار
سرم آمد به بر سینه سلام ای شیراز
استاد شهریار
زان یارِ دلنوازم شُکریست با شکایت
گر نکته دانِ عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود و مِنَّت هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را مخدومِ بی عنایت
تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی
حافظ
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی
حافظ
یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم
خود را چو فرو ریزم باخاک در امیزم...
وگرنه من همان خاکم که هستم...
شعرت ناقصه عزیز
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از منِ مست
که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
حافظ
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |