همه ی اینها به خاطر اینه که ما افسانه های خودمون رو فراموش کردیم.
اگه واسه رستم و سهراب و کاوه آهنگر و.................. خیلی افسانه های دیگه فیلم وسریال های در خور این یادگارهای با ارزش می ساختن مردم هم دنبال افسانه ای بنام جومونگ رو نمی گرفتن.
کلا مردم ما از فیلمهایی که به صورت داستان های قدیمی هستند خوششون میاد. اما مسولان امر بجای راهکارهای درست فرهنگی تو این مورد دنبال کارای آماده هستن. اون بیچاره هایی هم که کنار خیابون اونا رو می فروشن دنبال به دست آوردن پول توی این اوضاع بهم ریخته ی اقتصادی هستن.
عزیزان مشکل بزرگ از جای دیگری بنام صدا وسیما آب می خوره
مردم کوچه و بازار بی تقصیر هستند.