مشاعرۀ سنّتی

[Reza.P]

رفتی زپیش دیده و برجان نشسته ای


در خاطرم چو اشک به دامن نشسته ای
​

یکی می گوید , سر انجام این روزگار
تو را کز خدایت شدی رستگار ...

 

[yamaha R6]

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

پیش شمع آتش پروانه بجان گو درگیر

 

[naghmeirani]

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

پیش شمع آتش پروانه بجان گو درگیر

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست
فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید

 

[yamaha R6]

دانی که چنگ وعود چه تقری میکنند
پنهان خورید باده که تعزیر می کنند

 

[solar flare]

من از خودم ميگم با اجازه
ديريست كه من بر در اين ميكده مستم
گوييد مرا اين همه مستي از بهر كه هستم
اينم از سروده هاي خودم

 

[naghmeirani]

دانی که چنگ وعود چه تقری میکنند
پنهان خورید باده که تعزیر می کنند

دوش آرزوی خواب خوشم بود یک زمان
امشب نظر به روی تو از خواب خوشترست

 

[yamaha R6]

من از خودم ميگم با اجازه
ديريست كه من بر در اين ميكده مستم
گوييد مرا اين همه مستي از بهر كه هستم
اينم از سروده هاي خودم

بسیار بسیار زیبا

دوش آرزوی خواب خوشم بود یک زمان
امشب نظر به روی تو از خواب خوشترست

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

 

[naghmeirani]

من از خودم ميگم با اجازه
ديريست كه من بر در اين ميكده مستم
گوييد مرا اين همه مستي از بهر كه هستم
اينم از سروده هاي خودم

من از روییدنِ خارِ سرِ دیوار دانستم
که نا کس ؛ کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها

 

[رنگ خدا]

من از روییدنِ خارِ سرِ دیوار دانستم
که نا کس ؛ کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها

اگر ان ترگ شیرازی بدست ارد دل ما را
بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

 

[*Afash*]

اگر ان ترگ شیرازی بدست ارد دل ما را
بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

افسوس که سرمايه ز کف بیرون شد
در پای اجل بسی جگر ها خون شد


کس نامد از آن جهان که پرسم از وی
کاحوال مسافران دنیا چون شد

 

[گلابتون]

درین جهان غریبم از آن رها کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی!

چنین عبث نگهم داشتی به عمر دراز
که از ملازمت همرهان جدام کنی!

 

[رنگ خدا]

دل ضعیفم از ان میشکند بطرف چمن
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

 

[رنگ خدا]

درین جهان غریبم از آن رها کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی!

چنین عبث نگهم داشتی به عمر دراز
که از ملازمت همرهان جدام کنی!

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او بشاهراه طریقت گذر نکرد

 

[naghmeirani]

دل ضعیفم از ان میشکند بطرف چمن
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

دو دستم؛ ساقۀ سبزِ دعایت
گلِ اشکم ؛نثارِ خاکِ پایت
دلم در شاخۀ یادِ تو پیچید
چو نیلوفر شکفتم ؛ در هوایت

 

[*Afash*]

دو دستم؛ ساقۀ سبزِ دعایت
گلِ اشکم ؛نثارِ خاکِ پایت
دلم در شاخۀ یادِ تو پیچید
چو نیلوفر شکفتم ؛ در هوایت

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وين عمر به خوشدلی گذارم یا نه


پر کن قدح باده که معلومم نیست
کاين دم که فرو برم برآرم یا نه

 

[گلابتون]

هنوز عشق تو امید بخش جان من است
خوشا غمی که ازو شادی جهان من است

چه شکر گویمت ای هستی یگانه عشق
که سوز سینه خورشید در زبان من است

 

[رنگ خدا]

تو نیکی می کن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز

 

[naghmeirani]

هنوز عشق تو امید بخش جان من است
خوشا غمی که ازو شادی جهان من است

چه شکر گویمت ای هستی یگانه عشق
که سوز سینه خورشید در زبان من است

تو امیدی؛تو نویدی؛تو بهشتی؛تو بهار
به چه تشبیه کنم چهرۀ زیبایِ تو را؟

 

[*Afash*]

تو امیدی؛تو نویدی؛تو بهشتی؛تو بهار
به چه تشبیه کنم چهرۀ زیبایِ تو را؟

از آمدن و رفتن ما سودی کو
وز تار وجود عمر ما پودی کو

در چنبر چرخ جان چندين پاکان
می سوزد و خاک می شود دودی کو

 

[رنگ خدا]

تو امیدی؛تو نویدی؛تو بهشتی؛تو بهار
به چه تشبیه کنم چهرۀ زیبایِ تو را؟

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها
که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

 

[رنگ خدا]

از آمدن و رفتن ما سودی کو
وز تار وجود عمر ما پودی کو

در چنبر چرخ جان چندين پاکان
می سوزد و خاک می شود دودی کو

وانکه گیسوی ترا رسم تطاول اموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد

 

[naghmeirani]

وانکه گیسوی ترا رسم تطاول اموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد

در وصل هم ز عشقِ تو ای گل در آتشم
عاشق نبوده ای که ببینی چه می کشم

 

[رنگ خدا]

در وصل هم ز عشقِ تو ای گل در آتشم
عاشق نبوده ای که ببینی چه می کشم

من بگوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده ام که مپرس

 

[گلابتون]

سخن به سینه تنگم نمیزند چنگی
که گور گریه خاموش شد سرای سرود

مباد سایه که جانت بماند از رفتار
که در روندگی دایم است هستی رود

 

[رنگ خدا]

سخن به سینه تنگم نمیزند چنگی
که گور گریه خاموش شد سرای سرود

مباد سایه که جانت بماند از رفتار
که در روندگی دایم است هستی رود

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سروسامان که مپرس

 

[Reza.P]

سخن به سینه تنگم نمیزند چنگی
که گور گریه خاموش شد سرای سرود

مباد سایه که جانت بماند از رفتار
که در روندگی دایم است هستی رود

دیدم سحری درخت ارغوانی را
کشیده سر به بام خسته جانی را

 

[رنگ خدا]

دیدم سحری درخت ارغوانی را
کشیده سر به بام خسته جانی را

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

 

[naghmeirani]

دیدم سحری درخت ارغوانی را
کشیده سر به بام خسته جانی را

آنقدر نالم در این کنجِ قفس کز صیدِ خویش
عاقبت سازم پشیمان سنگدل صیاد را

 

[گلابتون]

الا ای صبح آزادی به یاد آور درآن شادی
کزین شبهای ناباور منت آواز میدادم

 

[naghmeirani]

الا ای صبح آزادی به یاد آور درآن شادی
کزین شبهای ناباور منت آواز میدادم

من از روییدنِ خارِ سرِ دیوار دانستم
که ناکس ؛ کس نمی گرددبدین بالا نشینیها