معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اصلاً [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] مرا چه به تو[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اصلاً[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] تو را چه به من[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تو انعکاس مهتابی شب باش و حقیقت روز[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]من توهم ثانیه ها میشوم بر عمر دراز.....[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] مرا چه به تو[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اصلاً[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] تو را چه به من[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تو انعکاس مهتابی شب باش و حقیقت روز[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]من توهم ثانیه ها میشوم بر عمر دراز.....[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]از کوچه پرسیدم نشانت را نمی دانست
آن کفشهای مهربانت را نمی دانست
رنجیده ام از آسمان ، قطع امیدم کرد
دنباله ی رنگین کمانت را نمی دانست[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اینگونه سیب سرخ هم از چشمم افتاده ست
شیرینی اش ، طعم لبانت را نمی دانست
قیچی شدم ، بال و پرم را یک به یک چیدم
ســـَمت ِ وسیع ِ آسمانت را نمی دانست [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]لای ورقها ، نامه ها ، دفترچه ها گشتم
حتی کتابی داستانت را نمی دانست [/FONT]
آن کفشهای مهربانت را نمی دانست
رنجیده ام از آسمان ، قطع امیدم کرد
دنباله ی رنگین کمانت را نمی دانست[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اینگونه سیب سرخ هم از چشمم افتاده ست
شیرینی اش ، طعم لبانت را نمی دانست
قیچی شدم ، بال و پرم را یک به یک چیدم
ســـَمت ِ وسیع ِ آسمانت را نمی دانست [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]لای ورقها ، نامه ها ، دفترچه ها گشتم
حتی کتابی داستانت را نمی دانست [/FONT]
و من می روم...می روم آرام و بی صدا...میشکنم...
بی دردسر و ساکت!
این منم...ببین...!
تو هیچ وقت نمی فهمی که در دلم چه میگذرد ، چون هرگز
بهت نخواهم گفت!!
اشتباه نکن...با کس دیگری نیستم...با توام !!!
بی دردسر و ساکت!
این منم...ببین...!
تو هیچ وقت نمی فهمی که در دلم چه میگذرد ، چون هرگز
بهت نخواهم گفت!!
اشتباه نکن...با کس دیگری نیستم...با توام !!!
نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن ...
ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...
کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...
کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم
و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است
میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...
کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...
میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود
میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...
انتـــــــــــــــــــــــــــــظار ...
ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...
کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...
کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم
و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است
میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...
کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...
میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود
میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...
انتـــــــــــــــــــــــــــــظار ...
چه حس عذاب آوریه زمانی که
از کسی بشنوی که اصلاً دوستش نداری ...
حرفایی رو که همیشه دوست داشتی از کسی که دوستش داری بشنوی
بيا با من دلم تنها ترين است/
نگاهت در دلم شور آفرين است/
مرا مستي دهد جام لبانت/
شراب بوسه ات گيرا ترين است/
ز يك ديدار پي بردي به حالم/
عجب درمن نگاهت نكته بين است/
سخن از عشق ومستي گوي با من/
سخن هايت برايم دلنشين است/
مرا در شعله ي عشقت بسوزان/
كه رسم دوستداريها همين است/
نشان عشق را در چشم تو خواندم/
دلم چون كويي آيينه بين است/
به من لطف گل مهتاب دادي/
تنت با عطر گلها همنشين است/
دوست را هم تو باش آغاز وپايان/
كه عشق اولي وآخرينست .......
نگاهت در دلم شور آفرين است/
مرا مستي دهد جام لبانت/
شراب بوسه ات گيرا ترين است/
ز يك ديدار پي بردي به حالم/
عجب درمن نگاهت نكته بين است/
سخن از عشق ومستي گوي با من/
سخن هايت برايم دلنشين است/
مرا در شعله ي عشقت بسوزان/
كه رسم دوستداريها همين است/
نشان عشق را در چشم تو خواندم/
دلم چون كويي آيينه بين است/
به من لطف گل مهتاب دادي/
تنت با عطر گلها همنشين است/
دوست را هم تو باش آغاز وپايان/
كه عشق اولي وآخرينست .......
به کجا می نگری!؟
زندگی ثانیه ایست!
وسعت ثانیه را می فهمی!؟
هیچکس تنها نیست...!
ما خدا را داریم...
می شود با یادش همچو نسیم،
بال در بال پرستو،
بوسه بر قلب شقایق ها زد و زیبا زیست.
زندگی ثانیه ایست!
وسعت ثانیه را می فهمی!؟
هیچکس تنها نیست...!
ما خدا را داریم...
می شود با یادش همچو نسیم،
بال در بال پرستو،
بوسه بر قلب شقایق ها زد و زیبا زیست.
می خواهم همه این روزها بگذرد ...
آرام یا تلخ فرقی نمی کند فقط بگذرد !
و من گویی که از کابوس راهی یافته باشم
نفسی عمیق بکشم به تمام رویاهایم ...
و در پس همه بودن ها و نبودن ها ...
چقدر دلم تنگ است ...
گردن روزگار که نمی توان انداخت !
من می مانم... تو می روی و من ...
قصه ما چقدر تکراری ست ...!
آرام یا تلخ فرقی نمی کند فقط بگذرد !
و من گویی که از کابوس راهی یافته باشم
نفسی عمیق بکشم به تمام رویاهایم ...
و در پس همه بودن ها و نبودن ها ...
چقدر دلم تنگ است ...
گردن روزگار که نمی توان انداخت !
من می مانم... تو می روی و من ...
قصه ما چقدر تکراری ست ...!
شبها چه تلخ می گذرد ، روزها چه بد
بعد از تو لحظه ها چقَدَرسخت می رود
گریه همان و بی تو نشستن همان عزیز
غم بی حساب تر شده و درد بی عدد
این خواجه راست گفته و من هر چه می کنم
"بد عهدی زمانه زمانم نمی دهد"
سر روی دست، دست به زا نو گذشته است
عمرم به دستِ«می شود این یا نمی شود؟»
بس کن تو روز گار غریب و برای من
از باغ آه غنچه نچین هی سبد سبد!!
من به یک هراس ...
همیشه طرحهای ساده و سایه های باران خورده ام را
بی دلیل بر باد داده ام ...
بعد از این دیگر ...
نه به خواب قاصدکی تعبیر خواهم شد ...
و نه به اعتبار چند خیال رنگ و رو رفته ...!
تو که نیستی غم غربت با منه
همیشه یه دنیا حسرت با منه
تو که نیستی روزا با شب یکی اَن
هر دوشون تاریکن و تاریکی اَن
با تو ماهو همه جا می بینم
حتی خورشیدو شبا می بینم
بی تو این دنیا که تو چنگ منه
دیگه چنگی به دلم نمی زنه
همیشه یه دنیا حسرت با منه
تو که نیستی روزا با شب یکی اَن
هر دوشون تاریکن و تاریکی اَن
با تو ماهو همه جا می بینم
حتی خورشیدو شبا می بینم
بی تو این دنیا که تو چنگ منه
دیگه چنگی به دلم نمی زنه
می خواهم مثل همان روز دور
که نا خواسته نگاهم را گره زدم به چشمانت
که ناخواسته دستم را گرفتی در دستانت
که خندیدم ...
که خندیدی ...
که نا خواسته عاشق شدیم !
به اندازه همان لحظه
می خواهم دوست بدارمت !
می خواهم
با عشق ...
تاریخ را تکرار کنم ...!
که نا خواسته نگاهم را گره زدم به چشمانت
که ناخواسته دستم را گرفتی در دستانت
که خندیدم ...
که خندیدی ...
که نا خواسته عاشق شدیم !
به اندازه همان لحظه
می خواهم دوست بدارمت !
می خواهم
با عشق ...
تاریخ را تکرار کنم ...!
***
ای دلت تکه ابر بهاری
مثل گنجشکهای دم صبح
بیقرار توام
تا بباری
ای دلت تکه ابر بهاری
مثل گنجشکهای دم صبح
بیقرار توام
تا بباری
خاطره هایم را به تاراج گذاشته ام ...
نمی خواهم ذهنم را انبوهی از حرف ها و نگاه ها و خنده های دروغین پر کند ...
نمی خواهم آن باشم که تو خواستی ...
شاید در این بازاری که تو راه انداختی باورم را نیز فروختم !
این روزها که می روند خالی ام از همه چیز ...!
نمی خواهم ذهنم را انبوهی از حرف ها و نگاه ها و خنده های دروغین پر کند ...
نمی خواهم آن باشم که تو خواستی ...
شاید در این بازاری که تو راه انداختی باورم را نیز فروختم !
این روزها که می روند خالی ام از همه چیز ...!
فقط باش ....
اگر می دانی در این دنیا کسی هست که
با دیدنش رنگ رخسارت تغییر می کند
و صدای قلبت آبرویت را به تاراج می برد
مهم نیست که او مال تو باشد
مهم این است که فقط باشد ، زندگی کند ،لذت ببرد
و نفس بکشد .
و تو ............
اگر می دانی در این دنیا کسی هست که
با دیدنش رنگ رخسارت تغییر می کند
و صدای قلبت آبرویت را به تاراج می برد
مهم نیست که او مال تو باشد
مهم این است که فقط باشد ، زندگی کند ،لذت ببرد
و نفس بکشد .
و تو ............
رفتنت را
در فردا می اندیشم ...
اما
خوشحالم
خوشبختم
زیرا امروزت را با منی ...
و فردا
با خاطره هایت ...!
در فردا می اندیشم ...
اما
خوشحالم
خوشبختم
زیرا امروزت را با منی ...
و فردا
با خاطره هایت ...!
پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست
يک قطره عشق کنج دلم راگرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنیست
خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جانـ کشيدنی ست
من در فضای خلوت تو خيمه میزنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست
يک قطره عشق کنج دلم راگرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنیست
خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جانـ کشيدنی ست
من در فضای خلوت تو خيمه میزنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست
خیلی وقت است که به" تو " از " تو " نزدیک ترم ...
و خیلی وقت است که فاصله زمین و آسمان را با یک نگاه تو طی می کنم !
انگار دنیا دنیای کوچکی ست....که هرجا می روم تو آنجایی ...!
مدتهاست من " تو "شده ام ...
و تو ...
بی خبر از شعر های خیس من ...
بی بهانه می گریزی !
می گریزی ...
می گریزی ...
و من بی خبر از تمام آنچه که می گذرد
در پی جای پایت روی تن سرد خیابان ...!
و خیلی وقت است که فاصله زمین و آسمان را با یک نگاه تو طی می کنم !
انگار دنیا دنیای کوچکی ست....که هرجا می روم تو آنجایی ...!
مدتهاست من " تو "شده ام ...
و تو ...
بی خبر از شعر های خیس من ...
بی بهانه می گریزی !
می گریزی ...
می گریزی ...
و من بی خبر از تمام آنچه که می گذرد
در پی جای پایت روی تن سرد خیابان ...!
حرفهای ما هنوز ناتمام …
تا نگاه میکنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن که با خبر شوی!
لحظه عزیمت تو ناگزیر میشود
آی …
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر میشود!
تا نگاه میکنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن که با خبر شوی!
لحظه عزیمت تو ناگزیر میشود
آی …
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر میشود!
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]آنقدر به تنهایی ام عادت کرده ام[/FONT][FONT="]
که می ترسم به
آینه ی اتاق نگاه کنم !
تا مبادا
وجود یکی دیگر را حس کنم[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]...![/FONT][FONT="][/FONT]
که می ترسم به
آینه ی اتاق نگاه کنم !
تا مبادا
وجود یکی دیگر را حس کنم[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]...![/FONT][FONT="][/FONT]
پرنده ها می روند
پرنده ها می آیند
پرنده ام اما
نه می روم
نه می آیم
این کارها بال می خواهد
پرنده ها می آیند
پرنده ام اما
نه می روم
نه می آیم
این کارها بال می خواهد
در آشنایی امروز می نویسم تا در بیگانگی فردا به یادم باشی
به تو اندیشیدن را عادتی ساخته ام بهر تنهایی خویش ، دل به دل راه ندارد هرگز
مردمان میگویند دل به دل راه قشنگی دارد!
که درونش همه عشق است و وفا
و ندارد راهی به در بسته خاموش جفا ،
حال من میگویم ، دل به دل راه ندارد هرگز...
به یقین اگر دل به دل اگر راه داشت تو می دانستی....
که دلم را به قشنگی نگاهت بستم و چقدر محتاج نگاهت هستم...
باز میدانستی که ترک سبز غرورم از چیست چرا خانه دل بی تو تهی است
دل به دل راه اگر داشت تو میدانستی...
من هوس خالی از احساس تو را می دانم و پای عهدم تا ابد می مانم...
دل به دل اگر راه داشت تو میدانستی....
که نباید بروی.... که نباید بروی ....به خدا بی تو دلم می میرد
به تو اندیشیدن را عادتی ساخته ام بهر تنهایی خویش ، دل به دل راه ندارد هرگز
مردمان میگویند دل به دل راه قشنگی دارد!
که درونش همه عشق است و وفا
و ندارد راهی به در بسته خاموش جفا ،
حال من میگویم ، دل به دل راه ندارد هرگز...
به یقین اگر دل به دل اگر راه داشت تو می دانستی....
که دلم را به قشنگی نگاهت بستم و چقدر محتاج نگاهت هستم...
باز میدانستی که ترک سبز غرورم از چیست چرا خانه دل بی تو تهی است
دل به دل راه اگر داشت تو میدانستی...
من هوس خالی از احساس تو را می دانم و پای عهدم تا ابد می مانم...
دل به دل اگر راه داشت تو میدانستی....
که نباید بروی.... که نباید بروی ....به خدا بی تو دلم می میرد
اين دل اگر کم است بگو سر بياورم
يا امر کن که يک دل ديگر بياورم
خيلي خلاصه عرض کنم دوست دارمت
ديگر نشد عبارت بهتر بياورم
از کتف آشيانه اي ات با کمال ميل
بايد که چند جفت کبوتر بياورم
حتي اگر اجازه دهي سعي مي کنم
تا يا کريم هاي شناور بياورم
از هم فرو مپاش،براي بناي تو
بايد بلور چيني و مرمر بياورم
وقتي رسيده اين غزل نيم-سوز را
از کوه هاي خود خوريم در بياورم
يا امر کن که يک دل ديگر بياورم
خيلي خلاصه عرض کنم دوست دارمت
ديگر نشد عبارت بهتر بياورم
از کتف آشيانه اي ات با کمال ميل
بايد که چند جفت کبوتر بياورم
حتي اگر اجازه دهي سعي مي کنم
تا يا کريم هاي شناور بياورم
از هم فرو مپاش،براي بناي تو
بايد بلور چيني و مرمر بياورم
وقتي رسيده اين غزل نيم-سوز را
از کوه هاي خود خوريم در بياورم
سلام محمد عزیز!
در سکوت می توان نگاه را معنا کرد و آن را با عشق به دل پیوند زد.
می توان بهار را به دیدار برگهای خزان زده برد و برای رازقی های امید از عطر دوست داشتن گفت.
می خواهم سکوت کنم و تنها به حرف نگاهت گوش کنم.
آخرین ویرایش:
گر اندک ، اندک . . .
دوستم نداشته باشی
من نیز تو را
از دل می برم اندک ، اندک . . .
اگر
یکباره فراموشم کنی
در پی من نگرد
زیرا
پیش از تو فراموشت کرده ام
دوستم نداشته باشی
من نیز تو را
از دل می برم اندک ، اندک . . .
اگر
یکباره فراموشم کنی
در پی من نگرد
زیرا
پیش از تو فراموشت کرده ام
تو دوري ،
آنچنان دور كه گهگاهي چشمانم را گم مي كنم
و ديدگانم چيزي جز شب را نمي بينند
خاطرم گاهي از تو خالي ست
ستاره مي بارد
- هر شب - بر حرير آغوش ِ تاريكم
و جسمي كه بي تو مرا نمي پذيرد در خود
سهم من از تو ...
آه ...
گاهي چنان دلم تنگ مي شود
كه آسمان حتي
جايي براي ابرهاي اندوهم ندارد ...
و گاهي چنان خالي كه خويشتن را باز نمي يابم ...
آري ! تو دوري...
آنچنان دور كه گهگاهي چشمانم را گم مي كنم ...
آنچنان دور كه گهگاهي چشمانم را گم مي كنم
و ديدگانم چيزي جز شب را نمي بينند
خاطرم گاهي از تو خالي ست
ستاره مي بارد
- هر شب - بر حرير آغوش ِ تاريكم
و جسمي كه بي تو مرا نمي پذيرد در خود
سهم من از تو ...
آه ...
گاهي چنان دلم تنگ مي شود
كه آسمان حتي
جايي براي ابرهاي اندوهم ندارد ...
و گاهي چنان خالي كه خويشتن را باز نمي يابم ...
آري ! تو دوري...
آنچنان دور كه گهگاهي چشمانم را گم مي كنم ...
انسان باشیم
دانه می چید کبوتر ،
به سرافشانی بید
لانه می ساخت پرستو
به تماشا خورشید.
صبح از برج سپیداران، می آمد باز
روز ، با شادی گنجشکان ، می شد آغاز.
نغمه سازان سراپرده ی دستان و نوا
روی این سبزه ی گسترده سراپرده رها.
دشت ، هم چون پر پروانه پر از نقش و نگار
پر زنان هرسو پروانه ی رنگین بهار .
هست و من یافته ام در همه ذرات، بسی
روح شیدای کسی ، نور و نسیم نفسی !
می دمد در همه، این نور نوازش گر پاک
می وزد بر همه ، این نور و نسیم از دل خاک !
چشم اگر هست به پیدا و ناپیدا باز
نیک بیند که چه غوغاست در این چشم انداز :
مهر، چون مادر ، می تابد ، سرشار از مهر
نور می بارد از آینه ی پاک سپهر
می تپد گرم ، هم آواز زمان ، قلب زمین
موج موسیقی رویش! چه خوش افکنده طنین .
ابر، می آید سر تا پا ایثار و نثار
سینه ریزش را می بخشد بر شالیزار
رود ، می گرید تا سبزه بخندد شاداب
آب، می خواهد جاری کند از چوب، گلاب !.
خاک، می کوشد تا دانه نماید پرواز !
باد، می رقصد تا غنچه بخواند آواز !
مرغ، می خواند تا سنگ نباشد دلتنگ
مهر، می خواهد تا لعل بسازد از سنگ !
تاک، صد بوسه ز خورشید رباید از دور
تا که صد خوشه چو خورشید برآرد انگور !
سرو، نیلوفر نشکفته ی نوخاسته را
می دهد یاری کز شاخه بیاید بالا !
سرخوشانند، ستایش گر خورشید و زمین
همه مهر است و محبت ، نه جدال است و نه کین .
اشک می جوشد در چشمه ی چشمم ناگاه
بغض می پیچد در سینه ی سوزانم ، آه!
پس چرا ما نتوانیم که این سان باشیم ؟
به خود آییم و بخواهیم که :
انسان باشیم!
دانه می چید کبوتر ،
به سرافشانی بید
لانه می ساخت پرستو
به تماشا خورشید.
صبح از برج سپیداران، می آمد باز
روز ، با شادی گنجشکان ، می شد آغاز.
نغمه سازان سراپرده ی دستان و نوا
روی این سبزه ی گسترده سراپرده رها.
دشت ، هم چون پر پروانه پر از نقش و نگار
پر زنان هرسو پروانه ی رنگین بهار .
هست و من یافته ام در همه ذرات، بسی
روح شیدای کسی ، نور و نسیم نفسی !
می دمد در همه، این نور نوازش گر پاک
می وزد بر همه ، این نور و نسیم از دل خاک !
چشم اگر هست به پیدا و ناپیدا باز
نیک بیند که چه غوغاست در این چشم انداز :
مهر، چون مادر ، می تابد ، سرشار از مهر
نور می بارد از آینه ی پاک سپهر
می تپد گرم ، هم آواز زمان ، قلب زمین
موج موسیقی رویش! چه خوش افکنده طنین .
ابر، می آید سر تا پا ایثار و نثار
سینه ریزش را می بخشد بر شالیزار
رود ، می گرید تا سبزه بخندد شاداب
آب، می خواهد جاری کند از چوب، گلاب !.
خاک، می کوشد تا دانه نماید پرواز !
باد، می رقصد تا غنچه بخواند آواز !
مرغ، می خواند تا سنگ نباشد دلتنگ
مهر، می خواهد تا لعل بسازد از سنگ !
تاک، صد بوسه ز خورشید رباید از دور
تا که صد خوشه چو خورشید برآرد انگور !
سرو، نیلوفر نشکفته ی نوخاسته را
می دهد یاری کز شاخه بیاید بالا !
سرخوشانند، ستایش گر خورشید و زمین
همه مهر است و محبت ، نه جدال است و نه کین .
اشک می جوشد در چشمه ی چشمم ناگاه
بغض می پیچد در سینه ی سوزانم ، آه!
پس چرا ما نتوانیم که این سان باشیم ؟
به خود آییم و بخواهیم که :
انسان باشیم!