معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
مجنون که مي شوي ،
ليلي شدن را کم مي آورم...
آواي دلت را با کدامين ساز عاشقي
مي شود نواخت ؟
بند بند وجودم تار مي شود ،
... دلم به لرزه مي افتد
ليلي شده ام!!!
ليلي شدن را کم مي آورم...
آواي دلت را با کدامين ساز عاشقي
مي شود نواخت ؟
بند بند وجودم تار مي شود ،
... دلم به لرزه مي افتد
ليلي شده ام!!!
هیچـــ كســ
ویرانی ام را حســـ نكرد
روز رفتنــــــــت را به خاطــــــــــر داری ؟
کفــــــش هایــــت را بغل کــــــــرده بــــودی . . .
مبـــــادا صدایـــــش گوش هایـــــم را آزار دهـــــــــد ! ! !
نـــــوک ِ پا ، نـــــوک ِ پا دور شــــدی
از همیـــــن گوشــــهـ کنــــار
.
.
.
ویرانی ام را حســـ نكرد
روز رفتنــــــــت را به خاطــــــــــر داری ؟
کفــــــش هایــــت را بغل کــــــــرده بــــودی . . .
مبـــــادا صدایـــــش گوش هایـــــم را آزار دهـــــــــد ! ! !
نـــــوک ِ پا ، نـــــوک ِ پا دور شــــدی
از همیـــــن گوشــــهـ کنــــار
.
.
.
به جز حضور تو
هیچ چیز این جهانـــــــــ بیکرانهــــ را
جدی نگرفتهــ امــــــ
حتی عشق را ...
هیچ چیز این جهانـــــــــ بیکرانهــــ را
جدی نگرفتهــ امــــــ
حتی عشق را ...
خدایا!
از من دلگیر نشو
ولی ...
ته نامردیه این دنیات ...!
از من دلگیر نشو
ولی ...
ته نامردیه این دنیات ...!
هنجار های افکارم ناهنجار شده ،
هر چقدر دل دیوانه ام را تنبیه می کنم،
فایده ندارد ، لجبازتر می شود،
تو که قانون منطق هایم را شکسته ای،
بگو چکار کنم ...
هر چقدر دل دیوانه ام را تنبیه می کنم،
فایده ندارد ، لجبازتر می شود،
تو که قانون منطق هایم را شکسته ای،
بگو چکار کنم ...
مگر نمی گویند که درد و رنج انسان را بزرگ می کند،
من که زیر بار این همه غصه خم شده ام ،
چطور بزرگ شوم...
من که زیر بار این همه غصه خم شده ام ،
چطور بزرگ شوم...
یک ذره حقیقت پشت هر "فقط یه شوخی بود "
- یک کم کنجکاوی پشت "همین طوری پرسیدم "
- قدری احساسات پشت "به من چه اصلا "
- مقداری خرد پشت "چه بدونم"
- و اندکی درد پشت "اشکالی نداره"
هست ...
- یک کم کنجکاوی پشت "همین طوری پرسیدم "
- قدری احساسات پشت "به من چه اصلا "
- مقداری خرد پشت "چه بدونم"
- و اندکی درد پشت "اشکالی نداره"
هست ...
ای دل تنها
چیه چشم انتظاری
باز یه لحظه
یه دم آروم نداری
مثل زمستون
تو حسرت بهاری
باز عشقت خیمه زد رو خونم
باز یادت آتیش زد به آشیونم
باز بی تو باید تنها بمونم
بیا سکوت لبهات هنوز
حرمت خونست
پرنده دل من هنوز بی آشیونست
بیا پر از امیده هنوز
این دل خسته
هنوز به پای چشمات
پای عشقت نشسته
توی آسمون دنیا
هر کسی ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست
آسمون جایی نداره
واسه من ،واسه من تنهایی درده
درد هیچ کسو نداشتن
هر گل پژمرده ای رو
تو کویر سینه کاشتن
دیگه باور کردم این رو که
باید تنها بمونم
تا دم لحظه مردن
شعر تنهایی بخونم...
چیه چشم انتظاری
باز یه لحظه
یه دم آروم نداری
مثل زمستون
تو حسرت بهاری
باز عشقت خیمه زد رو خونم
باز یادت آتیش زد به آشیونم
باز بی تو باید تنها بمونم
بیا سکوت لبهات هنوز
حرمت خونست
پرنده دل من هنوز بی آشیونست
بیا پر از امیده هنوز
این دل خسته
هنوز به پای چشمات
پای عشقت نشسته
توی آسمون دنیا
هر کسی ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست
آسمون جایی نداره
واسه من ،واسه من تنهایی درده
درد هیچ کسو نداشتن
هر گل پژمرده ای رو
تو کویر سینه کاشتن
دیگه باور کردم این رو که
باید تنها بمونم
تا دم لحظه مردن
شعر تنهایی بخونم...
چه غم انگیز است زندگی...
چه غم انگیز است بار سختی ها را به تنهایی به دوش کشیدن و رنج ها را در سکوت و انزوای محض گریستن...
و چه تلخ است خنده آن زمان که می خندی تا گریه هایت را پنهان کنی ...
و چه سخت است آرام و بی صدا در درون خود شکستن و چه عجیب است زندگی−همان کودکی که ما را بسان عروسکی بازیچه خود قرار داده و هر زمان به سویی می کشد...
و تو آن زمان که رنج دیگران بر اندوهت می افزاید اما هیچ کس از رنج تو آگاه نیست، آن زمان که در اوج اندوه پناهی جز سایه گاه دیوار سرد و خا موش نمی یابی،
آن زمان که بار غصه بر شانه هایت سنگینی می کند و انتظار کمک هیچ گاه به پایان نمی رسد،
آن زمان که آرزوها را در گور سرد خاطرت دفن می کنی و بر چهره ات سیلی می زنی تا زیر ضربه های غم،خم به ابرو نیاوری،
آن زمان که صدای گنگ و مبهم خنده در گلویت می شکند و بر سر بغض های کهنه ات هجوم می آورد اما دستی نیست تا گره از بغض هایت بگشاید،
آن زمان که در کوچه پس کوچه های تاریک زندگی ات تک ستاره ای فا نوس راهت نیست، آن زمان که هیچ کس صدای فریاد های بی صدایت را نمی شنود،
آن زمان که هیچ کس تو را حس نمی کند و آن زمان که هم زبان تو همدل دیگری است،تنهایی را با تمام وجود حس می کنی...
و چه غم انگیز است تنهایی و بدختی و حسرت خوشبختی از همه چی
خسته ام دلم پره ولی نمیتونم خالیش کنم انقد بغض دارم که نمیتونم راحت نفس بکشم...
از این زندگی خسته شدم...
چه غم انگیز است بار سختی ها را به تنهایی به دوش کشیدن و رنج ها را در سکوت و انزوای محض گریستن...
و چه تلخ است خنده آن زمان که می خندی تا گریه هایت را پنهان کنی ...
و چه سخت است آرام و بی صدا در درون خود شکستن و چه عجیب است زندگی−همان کودکی که ما را بسان عروسکی بازیچه خود قرار داده و هر زمان به سویی می کشد...
و تو آن زمان که رنج دیگران بر اندوهت می افزاید اما هیچ کس از رنج تو آگاه نیست، آن زمان که در اوج اندوه پناهی جز سایه گاه دیوار سرد و خا موش نمی یابی،
آن زمان که بار غصه بر شانه هایت سنگینی می کند و انتظار کمک هیچ گاه به پایان نمی رسد،
آن زمان که آرزوها را در گور سرد خاطرت دفن می کنی و بر چهره ات سیلی می زنی تا زیر ضربه های غم،خم به ابرو نیاوری،
آن زمان که صدای گنگ و مبهم خنده در گلویت می شکند و بر سر بغض های کهنه ات هجوم می آورد اما دستی نیست تا گره از بغض هایت بگشاید،
آن زمان که در کوچه پس کوچه های تاریک زندگی ات تک ستاره ای فا نوس راهت نیست، آن زمان که هیچ کس صدای فریاد های بی صدایت را نمی شنود،
آن زمان که هیچ کس تو را حس نمی کند و آن زمان که هم زبان تو همدل دیگری است،تنهایی را با تمام وجود حس می کنی...
و چه غم انگیز است تنهایی و بدختی و حسرت خوشبختی از همه چی
خسته ام دلم پره ولی نمیتونم خالیش کنم انقد بغض دارم که نمیتونم راحت نفس بکشم...
از این زندگی خسته شدم...
سهم من از تو
عشق نیست،
ذوق نیست،
اشتیاق نیست
همان دلتنگی بی پایانی ست که روزها آواره ام میکند
و شبها دیوانه ...
عشق نیست،
ذوق نیست،
اشتیاق نیست
همان دلتنگی بی پایانی ست که روزها آواره ام میکند
و شبها دیوانه ...
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
من آن شیخ سیه روز که در آخر،
لای موهای تو گم کرده خداوندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
من آن شیخ سیه روز که در آخر،
لای موهای تو گم کرده خداوندش را
کاش...
کاش...
کاش...
کاش روياهايمان روزي حقيقت مي شدند
تنگناي سينه ها دشت محبت مي شدند
سادگي مهر و صفا قانون انسان بودن است
کاش قانونهايمان يک دم رعايت مي شدند
اشکهاي همدلي از روي مکر است و فريب
کاش روزي چشم هامان با صداقت مي شدند
گاهي از غم مي شود ويران دلم
کاشکي دلها همه مردانه قسمت ميشدند
تنگناي سينه ها دشت محبت مي شدند
سادگي مهر و صفا قانون انسان بودن است
کاش قانونهايمان يک دم رعايت مي شدند
اشکهاي همدلي از روي مکر است و فريب
کاش روزي چشم هامان با صداقت مي شدند
گاهي از غم مي شود ويران دلم
کاشکي دلها همه مردانه قسمت ميشدند
چرا عاقلان را نصیحت کنیم؟
بیایید از عشق صحبت کنیم
تمام عبادات ما عادت است
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم
چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم؟
به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم
بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نُقل مهر و محبت کنیم
مگو کهنه شد رسم عهد الست
بیایید تجدید بیعت کنیم
خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گلها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»
بیایید از عشق صحبت کنیم
تمام عبادات ما عادت است
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم
چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم؟
به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم
بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نُقل مهر و محبت کنیم
مگو کهنه شد رسم عهد الست
بیایید تجدید بیعت کنیم
خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گلها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»