دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر ان طلمت شب اب حیاتم دادند
و اندر ان طلمت شب اب حیاتم دادند
مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
دیدی که رسوا شد دلم ............................ غرق تمنا شد دلم
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
آن را که غمی چون غم ما نیست چه داند .............................. کز شوق توأش دیده چه شب می گذراند
دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان
مرو ای همسفر! پشت سرت را هم نگاهی کن
ببین این جا به خاک افتاده ام مانند جا پایت
تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است
تو در کنار پنجره
نشسته ای به ماتم درخت ها ،
که شانه های لخت شان خمیده زیر پای برف .
فاش میگویم و ازگفته ی خود دلشادم
بنده عشقم و از هردو جهان آزادم
بنده عشقم و از هردو جهان آزادم
من از فراز کوه های سر سپید و کوره راههای ناپدید
نگاه می کنم به پاره پاره های تن ،
به لخته لخته های خون ،
من که می دانم شبی عمرم به پایان می رسد .............................. نوبت خاموشی من سهل و آسان می رسد
در سکوت و انزوای محض ،
بی امید بی امید بی امید زیسته .
مرد دیگری که پشت این نقاب خنده ،
هر زمان به هر بهانه ،
با تمام قلب خود گریسته .
نشو از نی نی حصیری بی نواست
بشنو از دل دل حریم کبریاست
نی بسوزد خا و خاکستر شود
دل بسوزد خانه ی دلبر شود
دوباره یافتم و شرح ماجرا کردم
هزار یــاد گریزنده در سیـاهی را
اهل کاشانم روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم سر سوزن ذوقی
تکه نانی دارم سر سوزن ذوقی
یکی از آن همه یاران رفته باز نگشت
گره به بــاد زدم قصه با هوا کردم
نشو از نی نی حصیری بی نواست
بشنو از دل دل حریم کبریاست
نی بسوزد خا و خاکستر شود
دل بسوزد خانه ی دلبر شود
دریغ از آن همه گل های پرپر فریاد
که گوشواره ی گوش کر قضـــا کردم
ما و مجنون همسفر بودیم در دشت جنون او به مقصد ها رسید و ما هنوز آواره ایم
مرا میبینی ور هر دم زیادت میکنی دردم
تو را میبینم هر دم زیادت میشود میلم
تو را میبینم هر دم زیادت میشود میلم
مرا میبینی ور هر دم زیادت میکنی دردم
تو را میبینم هر دم زیادت میشود میلم
تو را میبینم هر دم زیادت میشود میلم
ما نه آنیم که در بازی تکراری این چرخ فلک
هرکه از دیده ی مان رفته ز خاطر ببریم
من او نیم آری ،لب من این لب بی رنگ
دیریست که با خنده یی از عشق نشکفت
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
هر کس که دیده عکس رخت در آینه
فریاد بر کشیده که ماه است هر آینه
ای رفته ز دل رفته ز بر ،رفته ز خاطرهر چه گشتيم در اين فروم ، نبود اهل دلي
که بداند غم "دلتنگي" و "تنهايي" ما
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
من آن نیم آخر دل من سرد و سیاه است
او در دل سودا زده از عشق شرر داشت
او در همه جا ،با همه کس ،در همه احوال
سودای تو را ای بت بی مهر به سر داشت
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |