مشاعرۀ سنّتی

[bebinan]

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

یکی مشتی از این بی دست وبی پا
حدیث رستم دستان چه دانند؟

 

[bebinan]

یکی مشتی از این بی دست وبی پا
حدیث رستم دستان چه دانند؟

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر ان درختی رو که او گلهای تر دارد

 

[امالیا]

یکی مشتی از این بی دست وبی پا
حدیث رستم دستان چه دانند؟

در کف توست ناوک خونریز
قسمت ماست دیده ی خونبار

 

[امالیا]

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر ان درختی رو که او گلهای تر دارد

دوستی شد دشمن جان و تنم
خوی گرمم گشت برق خرمنم

 

[bebinan]

در کف توست ناوک خونریز
قسمت ماست دیده ی خونبار

روح ریحی میستاند راح روحی میدهد
باز جان را میرهاند جغد غم را میکشد

 

[bebinan]

دوستی شد دشمن جان و تنم
خوی گرمم گشت برق خرمنم

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
بر بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟

 

[31434]

روح ریحی میستاند راح روحی میدهد
باز جان را میرهاند جغد غم را میکشد

در هوای کوی تو مشهور جانانم چو شمع
شب نشین کوی رندان و خرابانم چو شمع

 

[امالیا]

روح ریحی میستاند راح روحی میدهد
باز جان را میرهاند جغد غم را میکشد

دل زود باورم را به کرشمه ای ربودی
چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی

 

[31434]

دل زود باورم را به کرشمه ای ربودی
چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

 

[s.1.8.1.18]

در هوای کوی تو مشهور جانانم چو شمع
شب نشین کوی رندان و خرابانم چو شمع

عماری دار دلیلی را که مهده ما در حکم است
خدا در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

 

[امالیا]

در هوای کوی تو مشهور جانانم چو شمع
شب نشین کوی رندان و خرابانم چو شمع

عقل را تا پیروی کردم ندیدم جز زیان
عشق می ورزم کنون زین شیوه بینم تا چه سود؟

 

[s.1.8.1.18]

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه ی گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

 

[امالیا]

عماری دار دلیلی را که مهده ما در حکم است
خدا در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

دلم ز داغ جدایی چو شمع میسوزد
به داغ هجر عزیزان کسی دچار مباد

 

[31434]

عماری دار دلیلی را که مهده ما در حکم است
خدا در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

عقل را تا پیروی کردم ندیدم جز زیان
عشق می ورزم کنون زین شیوه بینم تا چه سود؟

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چوت بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

 

[s.1.8.1.18]

عقل را تا پیروی کردم ندیدم جز زیان
عشق می ورزم کنون زین شیوه بینم تا چه سود؟

دیریست که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

 

[امالیا]

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه ی گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

دلم گرفته برایم بهار بفرستید
ز شهر کودکی ام یادگار بفرستید

 

[امالیا]

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چوت بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

دریا دلان ز فتنه ی ایام فارغ اند
دریای بی کران غم طوفان نداشته است

 

[31434]

دلم گرفته برایم بهار بفرستید
ز شهر کودکی ام یادگار بفرستید

درد عشقی کشیده ام که مپرس
زهر هجری چشیده ام که مپرس

 

[s.1.8.1.18]

دلم گرفته برایم بهار بفرستید
ز شهر کودکی ام یادگار بفرستید

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد

 

[31434]

دریا دلان ز فتنه ی ایام فارغ اند
دریای بی کران غم طوفان نداشته است

تاب بنفشه می دهد طره مشکسای تو
پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو

 

[s.1.8.1.18]

درد عشقی کشیده ام که مپرس
زهر هجری چشیده ام که مپرس

ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که بکام دل ما آن بشد و این آمد

 

[s.1.8.1.18]

دریا دلان ز فتنه ی ایام فارغ اند
دریای بی کران غم طوفان نداشته است

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

 

[امالیا]

تاب بنفشه می دهد طره مشکسای تو
پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو

وی مرغ شب همرهی کن زاری به حال رهی کن
تا بر دلم رحمت آرد صیاد صید افکن من

 

[bebinan]

ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که بکام دل ما آن بشد و این آمد

دل میرود زه دستم صاحب دلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

 

[امالیا]

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

شاهد که سرکشی نکند دلفریب نیست
فهم سخن به مردم دانا گذاشتیم

 

[31434]

ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که بکام دل ما آن بشد و این آمد

دارم از زلف سیاهت گله چندان که مپرس
کزو شده ام بی سر و سامان که مپرس

 

[امالیا]

دل میرود زه دستم صاحب دلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

از ما به روزگار حدیث وفا بس است
نگذاشتیم گر اثری یا گذاشتیم

 

[bebinan]

وی مرغ شب همرهی کن زاری به حال رهی کن
تا بر دلم رحمت آرد صیاد صید افکن من

نگارا مردگان از جان چه دانند
کلاغان قدر تابستان چه دانند

 

[امالیا]

دارم از زلف سیاهت گله چندان که مپرس
کزو شده ام بی سر و سامان که مپرس

سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند
روی و موی مجلس آرای توام آمد به یاد

 

[bebinan]

از ما به روزگار حدیث وفا بس است
نگذاشتیم گر اثری یا گذاشتیم

من هم رباب عشقم و عشقم ربابیست
وان لطفهای زخمه ی رحمانم ارزوست