قطره‌های چکیده از قلم من (سروده‌هاي اعضاي تالار)

[baran-bahari]

هيچ وقتي​

اسمان ابري نبود​

با تو امد ​

ابر هاي تيره گون​

نقش هاي پر فريب​

روزهاي پر نشيب​

باز اين خاك وطن ​

جايگاه ديگري​

براي زايش كودكان فربه​

كه مي زدند خنجر ​

بر دل مادري​

كاش​

مي شد اسمان باز هم غوغا كند​

سيل بارد در زمين ​

باز هم رسوا كند​

اي سرزمين من​

اسمان من​

خداي من​

سرزمين مادرم​

خشك شد در زمين​

محو شد از جهان​

از چه گويم ​

مادرم بوي او مي داد​

مادرم خفته است​

ومن در اغوش سرد او ​

هنوز با تو زنده ام​

​

 

[رنگ خدا]

با قلم موی خیالم طرحی از وفا کشیدم
در سرای قلب تنهام شکلی از رویا کشیدم
در کمین یک نگاهت من چه دزدانه نشستم
دل وعقل ز من ربودی بی تو من چه هاکشیدم

 

[Aseman Etemaad]

این روزها فراموشکار شده ام!​

فراموش می کنم نت های ترانه را پشت کدام برگ سکوت نوشته ام!​

فراموش می کنم هر شب​

برای دلواپسی های این دل دربدر دعا بخوانم!​

فراموش می کنم ​

برای پرندگان غریب دانه بریزم!​

*​

فراموشکار شده ام!​

یادم رفته فانوس نگاهت را به کدام ستاره آویختی...​

یادم رفته ​

رنگین کمان پس از باران از شرق می رسد یا غرب!​

یادم رفته ​

آخرین بار​

گریه به کجای شب رسیده بود که از راه رسیدی!​

* ​

هنوز صدای آوازهایت​

از نهایت آرزوهای خاکسترشده ام به گوش می رسد!​

من ​

می توانم هنوز عطر آخرین مریمی را که به یادت پرپر کرده ام ​

از لابه لای یخبندان دستانم​

استشمام کنم!​

و یا در سکوت​

آخرین شب شرجی حوالی مرداد​

که پاورچین از کنار خاطراتم می گذشتی​

غوطه ور شوم !​

* ​

اما​

فراموش کرده ام صدای آوازهایت را​

درکدام پسکوچه ی تاریک تنهایی و توهم​

گم کرده ام!​

که قرار واپسین دیدار​

زیر کدام بید مجنون آخر مرداد بود؟!​

*​

یادم می رود ​

برای خاموشی خاطره ها شعله ی یادت را ​

روشن کنم!​

این روزها همه چیز تو هستی!​

یادم می رود که هستم!​

 

[رنگ خدا]

شهر را ما شهره گشتیم از وفا
دربدر گشتیم به دنبال یک ذره صفا
چون وفا داشتیم صفایت یافتیم
وندر این شهر جز تو کس نشناختیم

 

[Aseman Etemaad]

باید راه بیفتم​

مگر چقدر می توانم به این خاطرات گمشده ی تار دل خوش کنم؟​

این روزها انقدر از تنهایی و تاریکی و ترس​

سروده ام که دیگر​

برای آمدنت دلواپس نیامدن قاصدک ها نمی شوم!​

باید از سمت پاییز و پروانه ​

به سوی تو بیایم!​

می توانم هنوز ازسوسوی ستاره شمال ​

راه خانه ات را پیدا کنم!​

شاید می توانم از عطر اهورایی دستانت ​

-که هنوز در برزخ دستان یخزده ام زنده است-​

پیدایت کنم!​

شاید​

برای رسیدن به تو ​

فقط باید دوباره آغاز شوم!​

باید راه بیفتم​

قبل از اینکه خاطراتت هم ​

در پستوی خاک گرفته ی ذهن آشفته ام ​

گم شود!

 

[رنگ خدا]

دل را چه تمناست بجز عشق تو لیلا
این وادی امن است برای من شیدا
عمریست که بسی زجر کشیدیم
افسافه بسازیم از این عشق من و لیلا

 

[n_h_1365]

گوشه ی سرد اتاقی تاریک ، جایگاه دل افسرده ی من
سنگ سرد دیوار ، همدم غصه ی من
با یاد تو، هر بار دلم می بارد
سنگ سرد دیوار ، از غمم می نالد
سنگ سرد دیوار، سرگذشت من عاشق داند
فقط اوست ، کز برای دل من می نالد
در دلم می گویم : شاید این سنگ سیاه دیوار
قطعه ایی باشد از آن سنگ مزار
شاید بنگارند ، یگانه سنگ راز دار این جهان
عبرتیست از دل لیلای زمان ...

نسترن

 

[sma519]

الا ای نازنین معشوقه یارم
تو را همچون بهاران دوست دارم

قسم بر اشک چشم سوزناکم
بدان جز تو دگر یاری ندارم

 

[رنگ خدا]

یاد کن ای یار من از یاد من
چون نفس هست اندر جان من
پس اگر خواهی بگیری جان من
پاک کن از یاد خود تو یاد من

 

[n_h_1365]

من از تنهایی شب می گریزم
من از تاریکی شب می هراسم
من از آواز جغد شوم بر بام
که حکم مرگ دارد می هراسم
من از او که مرا تنها رها کرد
و از قلب سیاهش می هراسم
من از افسون و جادوی نگاهش
که معنای سقوط در فرداست ، می هراسم
من از او که وفایش را ندیدم
مثال میش از گرگ درنده می هراسم ...


http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon_gol.gif

 

[baran-bahari]

مادر در ​

انديشه سبز تو​

باز رويش كردم​

مادر در مسير جاودانگي تو​

باز همچو خاطره زنده شدم​

با حضور تو​

پر گشودم​

پر گشودم​

تا بي نهايت​

تا دوست​

تا مهربان جاودان​

وا‍‍‍ژه ها را گم كرده ام​

تا از توگويم ​

بيان كدام واژه​

ارزش بوسيدن دستانت را دارد​

كدام واژه ​

مهرباني را در گستر دگي وجودت بيان ميكند​

مادر زخم هاي دلم ​

بي تو مرهمي ندارد​

هزاران بار مي بوسمت از راه دور​

گرد كفشهايت را​

همچو سرمه​

به چشمانم مي كشم​

با جاودان ترين كلمات​

بر دل​

حك ميكنم​

چشمان مهربان​

چشمان هميشه نگرانت را​

 

[sma519]

ایزدی خلقش ز خاک زیر پایان آفرید
همره این اشرفان وی عقل شایان آفرید

حال اگر مخلوقه ای بار گنه بر میبرد ،
بنگرد آخر چرا با ناکسان وی میپرد !!!

 

[dadvand]

بمناسبت 16 آذر روز دانشجو


فرياد ميكشم فرياد بيصدا
گويي كه خواب هستم ؛ بختك بروي سينه ام نشسته است .
فرياد ميكشم اما فرياد بيصدا

يا خفتگان در خواب هستند ؛ فرياد من بي پاسخ است
فرياد من گويي لالايي شبانه است
ديگر رمق در جان من نمانده است
فرياد من با ناله همره است
فرياد....... ميكشم
فريا...... ميكشم.
فر...
ف..
.

 

[goshtasb]

درود
این اولین تجربه ی من در سرایش مثنوی و داستان است
امیدوارم مرا با راهنمایی های خویش در این راه یاری نمایید
------------------------------------------------------------------------------------------------------
در سرایی ز خانه ای اعیان
کودکی ناز پرورده و شادان
مرغکی در قفس به یک سو داشت
در سبو ماهیان نگه می داشت
از قضا روزی از سر خردی
درب بستن ز یاد چون بردی
مرغ پژمرده ناگهان بشکفت
رو بسوی ضمیر خود چون گفت
وقت آن است تا که جان ببری
بال و پر گشوده و بپری
اندر این فکر ببود که به نا گه
به فتادش به ماهیان چو نگه
بال و پر گشود و بیرون جست
رفت و بر سر سبو بنشست
روی خود سوی ماهیان بگذارد
قفل لب ز شکوه چون بگشاد
آخرا از چه دل خوش و شادید؟
وز رهایی چرا گریزانید؟
این قفس که درب آن بسته است
روزگاری است که سقف بشکسته است
از چه رو بال و پر نمی گیرید؟
جان خود را رها نمی جویید؟
من اگر اندر این قفس بودم
لحظه ای کی به بند کس بودم؟
داد می کرد و بال و پر می زد
سو ز سویی دگر چو سر می زد
بلکه راهی بیابد و برهد
سوی دنیای حریت بجهد
نیش خندی بر او بزد ماهی
گفت ای بی نوا چه می دانی؟
من نه مرغم نه بال و پر دارم
شور پرواز کی به سر دارم؟
اندر آب آزاده است یک ماهی
بال و پر از برم چه می خواهی؟
باله دارم که تا شنا بکنم
چه تفاوت که این کجا بکنم؟
هنر آن است از طبیعت خویش
بهره جوییم از گذشته بیش
فکر خویشتن باش و راه گریز
تا رهانی ز بند جان عزیز
گر تو را درب آن سرا باز است
این نه انجام بلکه آغاز است
همت آن دار تا ز بند وجود
بال و پر بر گرفته سوی صعود
برهانی ز بند جان روحت
باز یابی چو کشتی نوحت
روحت آزاده گر شود جانا
جسم اندر قفس چرا پروا؟
گر که روح تو بال و پر گیرد
راه آزادگی به بر گیرد
دست کس را توان کجا باشد
تا به فکر قفس تو را باشد؟
روح آزاده کی شود در بند؟
بشنو از من کنون تو این یک پند
زین سرا گر کنون رها جستی
زین رهایی به خود مکن مستی
فکر مردی بباش و حریت
نی زبونی به جای مردیت
ماهی بی نوای نکته دان
فاش می گفت به مرغ راز نهان
لیک آن مرغ گوش و جان بسته
سرخوش از آنکه از قفس جسته
بر لبانش ترانه ها پیدا
همچو مستان سرخوش و شیدا
مست مستان چو بال و پر می زد
تک به تک شاخه ها چو سر می زد
لحظه ای سوی ماهیان رو کرد
وز تمسخر چو خنده بر او کرد
گفت ماهی به نیش خند و به رنگ
"نرود میخ آهنی در سنگ"



امیر گشتاسب صالحی

 

[goshtasb]

مرا آتش به جان افکندی و کردی رهایم
نمی دانم چه کرده ام که این باشد سزایم
تمام هستیم در عشق می سوزد ولیکن
تو همچون سنگی و سویم میاری یک نگاهم

 

[goshtasb]

در این سرای غم من و تو در آغوش
نگاهمان فریاد صدایمان خاموش
تو یک گل زیبا به باغ قلب من
نمانده ام تنها تویی کنار من
نفس نفس خاطر بغل بغل تسکین
تویی بهار من تو ای گل رنگین

 

[رنگ خدا]

روزائی که هستی تو در کنارم
خیره شدن به چشماته گناه من
پناه من شده نگاه مهربون تو
تا کی باید دربدر نگات باشه نگاه من

 

[Aseman Etemaad]

درود
این اولین تجربه ی من در سرایش مثنوی و داستان است
امیدوارم مرا با راهنمایی های خویش در این راه یاری نمایید
------------------------------------------------------------------------------------------------------
امیر گشتاسب صالحی

والا من یکی که همچین جسارتی در محضر شما مرتکب نمی شم!

 

[Aseman Etemaad]

قفل لبهایم که به کلید نامت گشوده می شود​

صدای آوازهایت​

در سکوت همیشگی خانه​

آغاز می شود!​

دوباره​

من حرف می زنم​

با صدای تو​

می نویسم​

با دست های تو​

وگریه می کنم​

با چشم های تو.... ​

دوباره من تو می شوم...​

دوباره طلسم ترانه که می شکند​

تو از راه می رسی...!​

 

[Aseman Etemaad]

در این سرای غم من و تو در آغوش
نگاهمان فریاد صدایمان خاموش
تو یک گل زیبا به باغ قلب من
نمانده ام تنها تویی کنار من
نفس نفس خاطر بغل بغل تسکین
تویی بهار من تو ای گل رنگین

هرچند بهتر بود توی تاپیک نقد اینو می نوشتم و هرچند جسارت بزرگیه اما بهتر نبود مصرع مشخص شده اینطوری تغییر می کرد:

تو یک گل زیبا به شاخسار من

فکر می کنم از نظر قافیه دیگه کامل می شد اما خوب معناش یکم....

 

[goshtasb]

درود
نخست سپاس شما را ک من توجه مبذول می دارید
دوم نقد در تاپیک مربوطه(این را گفتم چون دفعه ی قبل مرا دعوا کردید)
سوم حق با شماست در جای دیگر هم کسی ایننکتهرا گوشزد نمود ولی حقیقتا وقت نکره ام روی این مصراع فکر کنم.اما در اولین فرصت اصلاح می کنم

 

[Aseman Etemaad]

صدای ترانه هایت می آید!​

صدای ترانه هایت​

از آنسوی سکوت سربی شبهای غم گرفته ام!​

نیمه های شب​

دلم هوای نفسهایت را می کند​

نفسهای اهوراییت!​

هر شب وقتی دلتنگی به نیمه شب تحویل می شود!​

***​

از آن هنگام که تصویرت در فنجان فال افتاد​

تقویم های ترانه پر از حضور تو شد!​

***​

ماهی زلال نشین من!​

برای تنهاییهایت دریا می شوم!​

برای آشفتگی هایت !​

غمگین که باشی​

در پس این دریا غروب خورشید آرزوهایم را برایت تصویر می کنم!​

لبخند که بزنی​

در محفلی از نور و نوازش ​

پریزاده های شعرم را برابرت به رقص می آرم!​

***​

باز دلم برای ترانه هایت تنگ شده!​

دریایت نا آرام است!​

نکند در این دریای بی کرانه به عروس های دریایی دل ببندی...​

​

 

[رنگ خدا]

این چه رسمیست که من بی مه و مه من در حسرت من
این چه رازیست در دل من و دل من در غربت من
از این رسم و وزاین رازش چه نالانست دل من
خوشا روزی که مه من در بر من شود صحبت من

 

[*mahdi_joker*]

با طلوع سایه ها,در غروب نورها,در عبور لحظه ها و روزها و ماهها و سالها
به یگانه کس خود اندیشید

در هجوم لحظه های شوم,در غروب شادی و قاه قاه خنده های بی دلیل
به یگانه کس خود اندیشید

در کنار موجهای شاد و ناب زندگی,در حضور ایزدش,در کنار هرچه نیک,تک و تنها
به یگانه کس خود اندیشید

چه خلوصی و زلالی که توهم هایش,به همه روشنیه ثانیه هایش بخشید,و در این آبیه شاد
به یگانه کس خود اندیشید

و چه زیباییه بی همتایی,و چه ارامش پر معنایی,وچه شوری که ز آرامش خود می یابد,و چه وجدی که جلا داد به آرامش او,چون که تنها
به یگانه کس خود اندیشید

در عبور از روزهای جنگلی,در گذار از سبزهایی بی بدیل,سبزهایی به تمام معنا,چون چشمت پر ز تلالو .و در این فکر گذر می کرد او
به یگانه کس خود اندیشید

گاه گاهی سخنی می آرد,به حضور قلمش,و قلم نیز به روی کاغذ,و چه دوستیه پر از سادگی و پوچ ز هر غل و غشی

به یگانه کس خود اندیشید,به یگانه کس خود اندیشید,به یگانه کس خود اندیشید​

به چه می اندیشی؟ز کجا امده این شادیه بی بست و دلیل؟زکجا امده این حال پر از شور و شعف؟چه خیال خامی؟!! چه توم هایی؟!!همه را زیر لبش زمزمه میکرد ...
به یگانه کس خود اندیشید

ز جواب همه افکار به درماندگی می افتاد.
به دلش میزد هی... که ز خواب غم و غفلت بر خیز,که اگر غم بخوری,به همانند یگانه شجره بید حیات خانه,تو بخشکی و بی افتی و تنت را ز برای گرما,به همین شعله اتش بنهند,همه را با خود گفت. و
به یگانه کس خود اندیشید

نه به خود اندیشید,نه به ابواب و نیاکان,نه به قبل و بعدش,نه به آن کس که همی در بر او حاضر بود,نه به دنیا و به اخرا و قیامت روزی,همه دنیا به سراب و همه جا چون غم غربت بر او می بنمود,به درونش در ناگاه پگاهی زده موجی ز شعف
به یگانه کس خود اندیشید

دگر ایا شود اندیشه نکرد و به وصالش برسم؟دگر ایا شود اندیشه به چاه اندازم؟دگر ایا شود اندیشه به عمل تیشه سپارم؟و دگر های دگر....
و دگر بار به اندیشه فرو می رفت او

به یگانه کس خود اندیشید​

 

[farahikia83]

آن ساقی و این دلبر، آن باده و این درد
یا رب بنگر با دل شیدا چه‌ها کرد
در حسرت یک گوشة چشمی ز دلدار
عمری بگذشت و مگر این یار وفا کرد
یک دم نشدم دور ز اندیشة عشقش
آن یار جفاپیشه چه با این دل ما کرد
از داغ غمش سوختم و شکوه نکردم
بی مهر و وفا پر زد و این شمع رها کرد
در معرکة عشق خریدار بُدم ناز خوشش را
با هر که پسندید، جفا کرد، جفا کرد
دریغا که گذشت از من و آخر ندانم
کاین جور و جفا با دل مشتاق چرا کرد
----
این شعرو جای دیگه تو همین سایت هم نوشتم ولی خواستم اینجا هم بیارمش.
البته با کسب اجازه از بزرگان و اذعان به اینکه من اصلا شاعر نیستم و فقط بعضی
وقتا یه چیزایی می نویسم. شاید از نظر عوام شبیه شعر باشه، اما خودمو که نمی تونم
گول بزنم.

 

[Aseman Etemaad]

نامت را که می نویسم​

تشبیه و تمثیل و استعاره را گم می کنم!​

به چشمانت که می رسم​

واژه های بکر آفتاب ندیده ام ​

در حرارت تابستان چشمان جادوییت​

آب می شوند!​

وقتی ملودی خنده هایت-مثل لالایی آرام بخش کودکی هایم -​

از آنسوی سیم و سکوت به گوش می رسد…​

صدایم شبیه پرنده هایی می شود ​

که از سفر دور آنور دریا​

به خانه بازگشته اند!​

پر می شوم از زمزمه ی ترانه ی نام تو!​

***​

به چه فکر می کنی؟​

مگر چه می شود که تا آخر دنیا از تو بنویسم ​

و تو ​

آنسوی خیابان بغض و بوسه بایستی​

و برایم دست تکان بدهی؟​

و فقط لبخند بزنی!​

***​

آخر قصه را تو نگفتی​

اما می دانم ​

برای رسیدن به امنیت پاک آغوش تو​

بعد شبهای دلهره و دوری​

باید هزار و یک قصه ی ناب و ناگفته برایت بگویم!​

می دانم ​

پرستوی دل ناگران من!​

برای همیشه ماندنت​

اینبار​

باید آسمان باشم....​

​

​

 

[farahikia83]

ساقی پیاله بر شکن، می را نه سود است و ثمر
زان شور و زان مستی بگو ما را چه حاصل شد مگر
جز آنکه بدمستی کنیم، انکار این هستی کنیم
یک دم چو آسوده شدیم، آن غم کماکان پر اثر
ساقی بگو یارم کجاست، آن دلبر نازم کجاست
روحم چو دور است از بدن، می را چه می‌خواهم دگر
گشته جدا از جان من، جانان زلف ‌افشان من
رفت و از آن رفتن مرا هرگز نبودی یک خبر
مستی نظر کن ساقیا آتش بزد بر هستی‌ام
هستی چو از کف داده‌ام دیگر نه سامان و نه سر
چندان بنوشم باده گر، ساکن شود دردم مگر
پرواز نمی‌داند دگر مرغ شکسته بال و پر
ساقی چو مست خواهی مرا پیمانه‌ام پر می مکن
کز حسرت آن لعل لب عمریست که سوزیدم جگر
مستی بود با وی مرا، آغوش وی چون می مرا
دستم دهد گر وصل وی، مستی مرا آن دم نگر

 

[رنگ خدا]

من به میخانه ومی عادت دیرین دارم
در دلم عشق یکی همچو شیرین دارم
من نگویم به گزاف از عشق سخنی
اما تمنای منی زندگی از این دارم

 

[farahikia83]

ز بزم عاشقون چندیست برونم
چرا تنهام والله ندونم
خدایا گر دلم سنگ است و خار است
دل نرمی بده اینجا نشونم

 

[farahikia83]

آه ای ملامت پیشه‌گان یارم ز بی‌مهری جداست
افتاد اگر دوری میان، ور وی کنون در هر کجاست
بر وی نباشد خرده‌ای باید نخست اندیشه‌ای
از عشق و می حکایتی خوب و بدش در بین ماست
هجران سبب را باده شد، سوز دل دلداده شد
میخانه چون غمخانه شد، دادم ز می بی‌منتهاست
پیمانه چون کز حد گذشت، مستی چو پیمانم شکست
پیمانه را باید شکست، ار نه مرا عشق ادعاست
مستی نخواهم من ز می، وصلش مرا بهتر ز می
ساقی پیاله برشکن، کز باده رنجور آشناست
وی بود تمام هستی‌ام، حاصل ز می شد مستی‌ام
هستی ز کف داد مستی‌ام، سامان کجا و سر کجاست
گویند که دلداده مباش، رنجور ز پیمانه مباش
مهجور ز میخانه مباش، رنجم ولی از باده‌هاست
از می کنم چون شکوه‌ای، دیدم ز رویش جلوه‌ای
کز جلوه‌اش مستی فزون، درمانم از باده چراست
آن سرخوشی که داشتم، شکرش به جا نگذاشتم
حال ار بسوزم تا ابد، والله رواست، والله رواست
عرفان، به هجرش صبر کن، باران اشک از ابر کن
وآن دل‌شکسته نرم کن، پایان هر شب روزهاست
* * *
این شعر جواب شعریه که یکی در جواب شعر
(ساقی پیاله برشکن می را نه سود است و ثمر) برام نوشته بود.
گفته بود اگه یارت رفته پس اصلا یار نبوده. منم اینو نوشتم.
«عرفان» تخلص غیر رسمی منه.