رد پای احساس ...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
من بـدم . . . تـو خـوب بـــاش . . .
دیگــر ، سراغـم را نـگـیـر
خـودم را جـایی در این زندگــی گــُم کرده ام
دنبالـــــم نگرد . . . پـیـدایـم نـمـیـکـنی
نـفـس بـکـش . .
به جـای من هـم اگر تـوانستی مهربـــــانی کن
و بـعـد از مـن ، شـبـهـا بـه سـتـاره ام لـبـخـنـد بـزن
و مـاه کـه کـامـل شد ، از جــانـب مـن آرزویـی کـن
خودت هم منت بر سرم بگذار
و فـرامـوش کـن که زمـانی بـوده ام
خـودم نـیـز ، چـنـیـن خواهـــــم کرد...!
دیگــر ، سراغـم را نـگـیـر
خـودم را جـایی در این زندگــی گــُم کرده ام
دنبالـــــم نگرد . . . پـیـدایـم نـمـیـکـنی
نـفـس بـکـش . .
به جـای من هـم اگر تـوانستی مهربـــــانی کن
و بـعـد از مـن ، شـبـهـا بـه سـتـاره ام لـبـخـنـد بـزن
و مـاه کـه کـامـل شد ، از جــانـب مـن آرزویـی کـن
خودت هم منت بر سرم بگذار
و فـرامـوش کـن که زمـانی بـوده ام
خـودم نـیـز ، چـنـیـن خواهـــــم کرد...!
تنهايي را دوست دارم …
بي دعوت مي آيد ، بي منت مي ماند ، بي خبر نميرود …
وقتی صدایش می کنی، نمی شنود
وقتی به دنبالش می روی، نمی بیند
وقتی دوستش داری، به فکرت نیست
اما...
وقتی می شنود که دیگر صدایت گرفته
وقتی می بیند که خسته در راه افتاده ای
وقتی به فکرت هست، که دیگر نیستی
وقتی به دنبالش می روی، نمی بیند
وقتی دوستش داری، به فکرت نیست
اما...
وقتی می شنود که دیگر صدایت گرفته
وقتی می بیند که خسته در راه افتاده ای
وقتی به فکرت هست، که دیگر نیستی
خودت را تصور کن
بى " او "
شاید بفهمى چى کشیدم
بى " تو "
بى " او "
شاید بفهمى چى کشیدم
بى " تو "
من رفتنی نبودم...
تو بند کفشهایم را محکم کردی...
تو بند کفشهایم را محکم کردی...
http://ghalbmaram.blogfa.com/post-541.aspxخدایــــــــــــــــــــــــا
این روزها زمان چقدر تنـــــــــــــــــــد برایم میگذرد !!
نمی دانـــــــــــــــــــــــم
خوشی هایم فراوان است یا درد های این دنیا شمارش روزها را از یادم برده !!!!
این روزها زمان چقدر تنـــــــــــــــــــد برایم میگذرد !!
نمی دانـــــــــــــــــــــــم
خوشی هایم فراوان است یا درد های این دنیا شمارش روزها را از یادم برده !!!!
نه ...همین که هستی کافی نیست!
نمی دانی این فقط بودنهایت چقدر آزارم می دهد!
گویی که معلق در میان ِ نبودن های کابوس وارت ایستاده ام.
من تو را لبریز از خودت می خواهم…
با تمام نفس بریده گی هایت وقتی که سنگینی نام ِ مرا صدا می زنی
وقتی که هجوم ِ نگاه غریبانه ات،
قلعه ی قلب ِ سنگی ام را بی هیچ مقاومتی تسخیر می کند.
نه! همین که هستی کافی نیست!
من تو را شبیه خودت می خواهم…
شبیه لحظه هایی که دلبرانه آغاگر ِ دلواژه های شبانه ام می شوی
همین که فقط هستی ... کافی نیست!!
نمی دانی این فقط بودنهایت چقدر آزارم می دهد!
گویی که معلق در میان ِ نبودن های کابوس وارت ایستاده ام.
من تو را لبریز از خودت می خواهم…
با تمام نفس بریده گی هایت وقتی که سنگینی نام ِ مرا صدا می زنی
وقتی که هجوم ِ نگاه غریبانه ات،
قلعه ی قلب ِ سنگی ام را بی هیچ مقاومتی تسخیر می کند.
نه! همین که هستی کافی نیست!
من تو را شبیه خودت می خواهم…
شبیه لحظه هایی که دلبرانه آغاگر ِ دلواژه های شبانه ام می شوی
همین که فقط هستی ... کافی نیست!!
اهالی بیداری برایم تعریف کردندتو ان لانه را برای پرنده ساخته بودی
می گفتند شبها ارام گام بر میداشتی تا نکند یکوقت شاپرک های غم زده بد خواب شوند
در طول مسیر تا اینکه به من برسی بر سر تمام موجودات ریز و درشت دست می کشیدی و در گوششان لالایی می خواندی مانند یک مادر
میگفتند گلهارا نوازش می کردی سنجاقک هارا حتی علف ها و خارها رابه من که نزدیک شده بودی برایم زیر لب دعایی زمزمه کردی
اهالی بیداری نفهمیدند چه میگفتی فقط دیده اند هنگام زمزمه اشک می ریخته ای
لانه ای را در بغلت گرفته بودی و پرنده ای کوچکی را درون ان گذاشته بودی
بال زخمی پرنده را با پارچه ای سفید بسته بودی و به پرند گفته بودی
اینجا خانه ی توست نکند دوباره رهایش کنی مواظبش باش
سر کوچک پرنده را بوسیده ای و لانه را بر روی شانه هایم گذاشته ای
می گفتند پرنده صدایت کرده برایت اشک ریخته گفته بوده که من فراموش کارم
می گفتند پرنده را دلداری داده ای برایش لبخندی التیام بخش زده ای که پرنده گریه اش بند اید
گفته بودی که صبر کند
صبح که از خواب بیدار شدم پرنده را دیدم داشت اواز می خواند
فکر کنم تو را صدا میزد
خبر داری که همه را حیران خودت کرده ای حتی پرنده های نگهبان را
فکر کنم انبار هم که پرنده از دست نادانی هام خسته شد و فرار کردده بود
می خواست پیش تو بیاید
می گفتند شبها ارام گام بر میداشتی تا نکند یکوقت شاپرک های غم زده بد خواب شوند
در طول مسیر تا اینکه به من برسی بر سر تمام موجودات ریز و درشت دست می کشیدی و در گوششان لالایی می خواندی مانند یک مادر
میگفتند گلهارا نوازش می کردی سنجاقک هارا حتی علف ها و خارها رابه من که نزدیک شده بودی برایم زیر لب دعایی زمزمه کردی
اهالی بیداری نفهمیدند چه میگفتی فقط دیده اند هنگام زمزمه اشک می ریخته ای
لانه ای را در بغلت گرفته بودی و پرنده ای کوچکی را درون ان گذاشته بودی
بال زخمی پرنده را با پارچه ای سفید بسته بودی و به پرند گفته بودی
اینجا خانه ی توست نکند دوباره رهایش کنی مواظبش باش
سر کوچک پرنده را بوسیده ای و لانه را بر روی شانه هایم گذاشته ای
می گفتند پرنده صدایت کرده برایت اشک ریخته گفته بوده که من فراموش کارم
می گفتند پرنده را دلداری داده ای برایش لبخندی التیام بخش زده ای که پرنده گریه اش بند اید
گفته بودی که صبر کند
صبح که از خواب بیدار شدم پرنده را دیدم داشت اواز می خواند
فکر کنم تو را صدا میزد
خبر داری که همه را حیران خودت کرده ای حتی پرنده های نگهبان را
فکر کنم انبار هم که پرنده از دست نادانی هام خسته شد و فرار کردده بود
می خواست پیش تو بیاید
دل تنگم!
دل تنگِ خیلی چیزها
دل تنگ این همه دل تنگی ها
چیزهایی که بر من گذشت و هرگز باز نخواهد گشت!
دل تنگم
دل تنگ نیمه شبهای دل تنگی
دل تنگ این همه نبودن ها
دل تنگ این همه دل تنگی ها
دل تنگ عهدهایی که کسی آنها را نبست
دل تنگ تمام چیزهایی که میشد باشد و نیست
و تمام هست هایی که نیست!
حتی آنان که دلشان برایم تنگ نخواهد شد!!
دل تنگ تر نیز خواهم شد
می رسد روزی که بگویم:
دلم برای آن روزهای دل تنگی تنگ شده!!
گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند
شب سلیس است و یکدست و باز
شمعدانی ها
و صدا دار ترین شاخه فصل ‚ ماه را می شنوند
پلکان جلو ساختمان
در فانوس به دست و در اسراف نسیم
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان کفش به پا کن و بیا
و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است
شب سلیس است و یکدست و باز
شمعدانی ها
و صدا دار ترین شاخه فصل ‚ ماه را می شنوند
پلکان جلو ساختمان
در فانوس به دست و در اسراف نسیم
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان کفش به پا کن و بیا
و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است
اعــــ ــتـــرافــــ مـــیکنــمــــ...
اداے آدمــــاے قـــوے رو در آوردن هـــ ــنـــر مے خـــواد!
اینـــکـ ــه خـستــه بـــاشـے،
بــغـــض داشـــتـه باشــے، ...
و از درون شــکستــه باشــے ...
صورتــتـــــ رو با ســــیـــ ــلے ســــرخ نــــگــه دارے
بــغـــض داشـــتـه باشــے، ...
و از درون شــکستــه باشــے ...
صورتــتـــــ رو با ســــیـــ ــلے ســــرخ نــــگــه دارے
و خــــودتــــ را به زور ســــرپـــ ــا!
هـــے به خــودتـــــ ـــ بــگے اتـــفاقے نیـفتــــــ ــاده ...
ولـــ ــے تـــه دلـــت بـــ ــدونـــ ــے"اتــــفــــاق افتــاده " ...!
می دانستی اصالت پروانه به سوختگی بال های اوست؟!
می دانستی اگر می شد تا خورشید پر کشید دیگر اسم خورشید خورشید نبود؟!
نیستی! دیگر نیستی! چیزی نمی گویم. دل تنگم!
درد آشنای سفر کرده ی من! خسته ام!
خسته ازین آسمان خاکستری ثقیل!
ازین دیوارهای بلند آجری و نردبان های حقیر مقوایی ...
از راه مانده و پای آبله، خسته ام!
هنوز هم با منی ، مثل جان با تن!
و هنوز اصالت پروانه به سوختگی بال های اوست!
ببین بال های سوخته ام را ...
دلم تنگ است...
روزهاست که دل تنگم...
دل تنگ صدایت...
صدای خنده هایت...
دلم تنگ است برای خنده های خودم...
برای لحظات بودنت...
دلم تنگ رویاهایی است که حتی نذاشتی در رویاها دلتنگت بمانم،
دلم تنگ است و چاره ایی جز سکوت،
در برابر دلی که همه آزار من شده ندارم...
این روزا کاش تو را در کنارم داشتم تا دلتنگی هایم را...
این روزها چه سخت بی تو میگذرد...
دلم تنگه...
اقیانوس بی کران درون
موج های خروشانش را بر صخره های دل می کوباند
گاهی این موج های دغدغه ی مردی را می گیرند که زمین و اسمان و همگان منتظرش هست
و جسورانه صخره های سخت را می شکافند
و گاهی نمی دانم چرا بی حال و خسته باتالاقی می شوند
خدایا مانده ام
گاهی می دانیم و می خروشیم
و گاهی هم نمی دانم و ندانم کاری می شود تمام حاصل این عمر حقیر
موج های خروشانش را بر صخره های دل می کوباند
گاهی این موج های دغدغه ی مردی را می گیرند که زمین و اسمان و همگان منتظرش هست
و جسورانه صخره های سخت را می شکافند
و گاهی نمی دانم چرا بی حال و خسته باتالاقی می شوند
خدایا مانده ام
گاهی می دانیم و می خروشیم
و گاهی هم نمی دانم و ندانم کاری می شود تمام حاصل این عمر حقیر
گفته بودی که شبی می آیی امشبم منتظرت می مانم
پشت این پنجره و این ظلمت باز شعرهای تو را می خوانم
نکند باز نیایی و دگر هرشب این قصه به تکرار کنم
نکند این دل بیمارم را پشت این پنجره تیمار کنم
باز شب شد و من بار دگر می روم پنجره را بگشایم
باز شب شد و این تاریکی مشت کوبید
پشت این پنجره و این ظلمت باز شعرهای تو را می خوانم
نکند باز نیایی و دگر هرشب این قصه به تکرار کنم
نکند این دل بیمارم را پشت این پنجره تیمار کنم
باز شب شد و من بار دگر می روم پنجره را بگشایم
باز شب شد و این تاریکی مشت کوبید
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
| M | *** ♥♥♥ در خلوت احساس ♥♥♥ *** | ادبیات | 2235 |