رباعی و دو بیتی

[eksir]

گويند که هم صحبتی حور خوش است
هجران و وصال و عشق پر شور خوش است

اما من از عشق و وصل تو فهميدم
آواز دهل شنيدن از دور خوش است

 

[م.سنام]

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما


ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما


در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

 

[eksir]

در خدمت خلق زندگی ما را کشت
واندر پی تان دوندگی ما را کشت
هم منت روزگار و هم منت خلق
ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت

 

[Ghazal_joon]

گویــند قـــدم بـه راه مــا نـــه
سر در گرو خیال ما نه
گر پول خوشی به جیب داری
آرام بیا به جـیب ما نه

 

[eksir]

با می به کنار جوی می باید بود
وز غصه کنار جوی می باید بود
این مدت عمر ما چو گل ده روزست
خندان لب و تازه روی می باید بود

 

[*زهره*]

نونیست کشیده عارض موزونش
وآن خال معنبر نقطی بر نونش

نی خود دهنش چرا نگویم نقطیست
خط دایره‌ای کشیده پیرامونش​

 

[engineer saba]

خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با ماهرخی اگر نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش

 

[*زهره*]

روزی نظرش بر من درویش آمد
دیدم که معلم بداندیش آمد

نگذاشت که آفتاب بر من تابد
آن سایه گران چو ابر در پیش آمد​

 

[*** s.mahdi ***]

سخن عشق جز اشارت نیست ** عشق در بند استعارت نیست​

دل شناسد که چیست جوهرعشق ** عقل را ذره ای بصارت نیست​

درعبارت همی نگنجد عشق ** عشق از عالم عبارت نیست​

هر که را دل زعشق گشت خراب ** بعد از آن هرگزش عمارت نیست ...

 

[*زهره*]

عطار

عطار

عالم چو زکاف و نون توان آوردن
پس شخص ز خاک و خون توان آوردن

این نقش که هست چون برون آوردند
صد نقش دگر برون توان آوردن​

 

[eksir]

ای نسخه نامه الهی که تویی
وی آینه جمال شاهی که تویی
بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست
از خود بطلب هرآنچه خواهی که تویی

 

[*زهره*]

سعدی

سعدی

سودای تو از سرم به در می‌نرود
نقشت ز برابر نظر می‌نرود

افسوس که در پای تو ای سرو روان
سر می‌رود و بی‌تو به سر می‌نرود​

 

[eksir]

رها کردی غم بی رنگی ام را
دل ساحل نشين سنگی ام را
دوبيتی هم اگر باشی از امشب
نمی بخشم به تو دلتنگی ام را

 

[*** s.mahdi ***]

مرغ جان را هر دو عالم آشيانی بيش نيست
حاصلم زين قرص زرين نيم نانی بيش نيست

از نعيم روضه‌ی رضوان غرض دانی که چيست
وصل جانان، ورنه جنت بوستانی بيش نيست

 

[eksir]

هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا همی کند نوحه گری
یعنی که نمودند در ایینه صبح
گز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

گفتی که تو را شوم مدار اندیشه
دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

کو صبر و چه دل، کنچه دلش می‌خوانند
یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه​

 

[eksir]

به من گفتي كه دل دريا كن اي دوست
همه دريا از آن ما كن اي دوست
دلم دريا شد و دادم به دستت
مكش دريا به خون پروا كن اي دوست

 

[eksir]

بزن باران كه دين را دام كردند
شكار خلق و صيد خام كردند
بزن باران خدا بازيچه اي شد
كه با آن كسب ننگ و نام كردند

 

[eksir]

خفته خبر ندارد سر بر كنار جانان
اين شب دراز باشد در چشم پاسبانان
اي صبح شب نشينان جانم به طاقت آمد
از بس كه دير ماندي چون شام روزه داران

 

[*** s.mahdi ***]

بگذار که عشق در تو دیدی بزند
در باور بسته ات کلیدی بزند
اسرار زبان عشق را یاد بگیر
بگذار دلت حرف جدیدی بزند

 

[*** s.mahdi ***]

تا کی دل خسته زنگ باید بخورد
هی تهمت نام و ننگ باید بخورد
عاشق بشویم هر چه بادابادا
گاهی سر ما به سنگ باید بخورد

 

[eksir]

شب آمد دل تنگم هوای خانه گرفت
دوباره گریه بی طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت

 

[*** s.mahdi ***]

ای نسیم سحر ارامگه یار کجاست
منزل ان مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
اتش طور کجا موعد دیدار کجاست

 

[م.سنام]

گیج و ویجم که کافر گیج میراد

چنان گیجم که کافر هم موی ناد


بر این آئین که مو را جان و دل داد

شمع و پروانه را پرویج میداد

 

[صخا]

هرچند كه رنگ و بوي زيباست مرا
چولاله رخ و سرو بالاست مرا
معلوم نشد كه در طربخانه خاك
نقش ازل بهر چه آراست مرا

 

[*زهره*]

دل را که نه دنیا و نه دین میبینم
با نفس پلید همنشین میبینم

چون شیری شد مویم و در هر بن موی
صد شیر و پلنگ در کمین میبینم​

 

[*** s.mahdi ***]

آخر بدمد صبح امید از شب من
آخر نه به جایی برسد یارب من؟
یا در پایت فکند ه بینم سر خویش
یا بر لب تو نهاده بینم لب من

عراقی​

 

[*زهره*]

یا همچو همای بر من افکن پر خویش
تا بندگیت کنم به جان و سر خویش

گر لایق خدمتم ندانی بر خویش
تا من سر خویش گیرم و کشور خویش​

 

[م.سنام]

بنشسته‌ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا

باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ


غرقست جانم بر درت در بوی مشک و عنبرت

ای صد هزاران مرحمت بر روی خوبت دایما


ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران

عالم اگر برهم رود عشق تو را بادا بقا


عشق تو کف برهم زند صد عالم دیگر کند

صد قرن نو پیدا شود بیرون ز افلاک و خل

 

[eksir]

بیا تا دست ازین عالم بداریم
بیا تا پای دل از گل برآریم
بیا تا بردباری پیشه سازیم
بیا تا تخم نیکوئی بکاریم