معمولا واسه اینکه دوسِت داشته باشن باید شدیدا دوست داشته باشی و دوست داشتنتو ثابت کنی. البته بعضی حالتا هست که نیازی به انجام کار خاصی نیست. مثل هممون که توسط پدر و مادرامون دوست داشته میشم. بدون پرداخت هزینه. (منظورم از هزینه پول نیستا!)
اگر کسی دوستون داشت و بهتون ابراز علاقه کرد ولی شما نسبت بهش احساسی نداشتید با تظاهر به دوست داشتن و تمرین بعد از مدتی به خودتون میاید و میبینید که دوسش دارید.
کلا این بحث به نظر من خیلی جالبه و پیچیدگی های زیادی داره. منم چیز زیادی راجع بهش نمیدونم. امیدوارم دوستان بیان و نظراتشونو بدن تا بیشتر بتونیم راجع بهش بحث کنیم.

[/
QUOTE]
اره منم خودم از راه تلقین کردن تجربه کردم که میشه یه نفرو دوست داشت ولی کیفیتش مثل مال اون دوس داشتنی نمیشه که از ته قلبت باشه
یه چیز جالبی که همین الان متوجهش شدم اینه که زنها عموما مایلن دوست داشته بشن که البته فطرتا تو وجودشون هست. البته نسبیه. ولی عموما صادقه.[/
QUOTE]

دوست داشتنای جملت خیلی تو در تو شد.گیج شدم !!!
یه بار دیگه واضح تر منظورتو میگی؟
منظورم اینه که....اکثر اوقات کسایی رو که دوسشون داری دوست ندارن کسایی هم که دوست دارن تو دوسشون نداری ....نمیدونم چرا همیشه ادم باید کسیو دوس داشته باشه که بش نمیرسه....چی میشد هر کیو دوس داری اونم دوست داشته باشه....و هرکسی که دوست داره دوس داشته باشی چون بیشتر مواقع اینجوری نیس!!!!