دل

[رسول فهیم]

گفتی که تو را شوم مداراندیشه
دل خوش کن و بر صبر گماراندیشه
کو صبر و چه دل، کنچه دلش می‌خوانند
یک قطره‌ی خون است و هزاراندیشه​

 

[naghmeirani]

نخستین نگاهی که ما را به هم دوخت

نخستین سلامی که در جان ما شعله افروخت ​

نخستین کلامی که دلهای ما را​

به بوی خوش آشنایی سپرد ​

و به مهمانی عشق برد ​

پر از مهر بودی ​

پر از نور بودم​

پر از شوق بودم​

پراز شور بودی​

 

[ni_rosa_ce]

دلا خونی دلا خونی دلا خون

همه خونی همه خونی همه خون

ز بهر لیلی سیمین عذاری

چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

 

[naghmeirani]

من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که دراقیانوسی مسکن دارد
و دلش دریک نی لبک چوبین
می نوازد آرام ،آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می میرد
وسحرگاه ازیک بوسه به دنیا خواهد آمد

 

[ni_rosa_ce]

بگو ای دل چرا کردی نشانم

چرا آشفته تر کردی روانم

غزل هایی که گفتم ناخوشایند ؟

بزن محکم تر از این بر دهانم .

 

[naghmeirani]

چه گویم ازاین دل که پاره پاره شده

که در بهارتوخزان من دوباره شده

به خاک خودنشستم که راز هاگویم

که درعزای خودنشستن راه چاره شده

 

[ni_rosa_ce]

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت


تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت


سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت


آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت


خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت


چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت


ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت


ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

 

[naghmeirani]

مــن دیـوانـه در بند تـو بودم
اسیــر دام لبخنـد تــو بـودم
به تو گفتم که محتاج تـو هستم
دلـم را بـا دو زلفـان تـو بستم​

 

[ni_rosa_ce]

شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ

تا بود چنین بودی تا باد چنان بادا


ای صورت هر شادی اندر دل ما یادی

ای صورت عشق کل اندر دل ما یاد آ


بیرون پر از این طفلی ما را برهان ای جان

از منت هر دادو وز غصه هر دادا


ما چنگ زدیم از غم در یار و رخان ما

ای دف تو بنال از دل وی نای به فریاد آ


ای دل تو که زیبایی شیرین شو از آن خسرو

ور خسرو شیرینی در عشق چو فرهاد آ

 

[naghmeirani]

سر زلف سیاهت تا دوتا شد


دل بیچــاره مـن مبتلا شد





نگاهم کردی و بعد از نگاهت


نگـاهم بـا نـگاهت آشنا شد





خـدا دانـد که از بـرق نگاهت


دلـم چـون تیر از چله رها شد

 

[ni_rosa_ce]

عطار

عطار

ای عجب دردی است دل را بس عجب

مانده در اندیشهٔ آن روز و شب


اوفتاده در رهی بی پای و سر

همچو مرغی نیم بسمل زین سبب


چند باشم آخر اندر راه عشق

در میان خاک و خون در تاب و تب


پرده برگیرند از پیشان کار

هر که دارند از نسیم او نسب


ای دل شوریده عهدی کرده‌ای

تازه گردان چند داری در تعب


برگشادی بر دلم اسرار عشق

گر نبودی در میان ترک ادب


پر سخن دارم دلی لیکن چه سود

چون زبانم کارگر نی ای عجب


آشکارایی و پنهانی نگر

دوست با ما، ما فتاده در طلب


زین عجب تر کار نبود در جهان

بر لب دریا بمانده خشک لب


اینت کاری مشکل و راهی دراز

اینت رنجی سخت و دردی بوالعجب


دایم ای عطار با اندوه ساز

تا ز حضرت امرت آید کالطرب

 

[blue bee]

دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود
جان ز شراب شوق تو باده‌پرست می‌رود

از می عشق جان ما یافت ز دور شمه‌ای
زیر زمین به بوی آن با دل مست می‌رود

از می عشق ریختن بر دل آدم اندکی
از دل او به هر دلی دست به دست می‌رود

« عطار »

 

[امیر افشار]

دل بلبل نازک است ای گل
دل او را از جفا مشکن

 

[ni_rosa_ce]

در دلم افتاد آتش ساقیا

ساقیا آخر کجائی هین بیا


هین بیا کز آرزوی روی تو

بر سر آتش بماندم ساقیا


بر گیاه نفس بند آب حیات

چند دارم نفس را همچون گیا


چون سگ نفسم نمکساری بیافت

پاک شد تا همچو جان شد پر ضیا


نفس رفت و جان نماند و دل بسوخت

ذره‌ای نه روی ماند و نه ریا


نفس ما هم رنگ جان شد گوییا

نفس چون مس بود و جان چون کیمیا


زان بمیرانند ما را تا کنند

خاک ما در چشم انجم توتیا


روز روز ماست می در جام ریز

می می‌جان جام جام‌اولیا


آسیا پر خون بران از خون چشم

چند گردی گرد خون چون آسیا


خویشتن ایثار کن عطار وار

چند گوئی لا علی و لا لیا

 

[ni_rosa_ce]

یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما

در دل دوزخ بهشت جاودان داریم ما


در چنین راهی که مردان توشه از دل کرده‌اند

ساده لوحی بین که فکر آب و نان داریم ما


منزل ما همرکاب ماست هر جا می‌رویم

در سفرها طالع ریگ روان داریم ما


چیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما؟

سیرها در خویشتن چون آسمان داریم ما


قسمت ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است

هر چه داریم از برای دیگران داریم ما


همت پیران دلیل ماست هر جا می‌رویم

قوت پرواز چون تیره از کمان داریم ما


گر چه غیر از سایه ما را نیست دیگر میوه‌ای

منت روی زمین بر باغبان داریم ما


گر چه صائب دست ما خالی است از نقد جهان

چون جرس آوازه‌ای در کاروان داریم ما

 

[ni_rosa_ce]

چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود

بر دل و جان ناز را چندین تقاضایی چه بود


در تصرف چون نمی‌آورد حسنت ملک دل

این حشر بردن به اقلیم شکیبایی چه بود


مشکلی دارم بپرسم از تو ، یا از یارتو

جلوهٔ خوبی چه و منع تماشایی چه بود


بود چون در کیش خوبی عیب عاشق داشتن

جرم چشم ما چه باشد عرض زیبایی چه بود


گشته بودم مستعد عشق ، تقصیر از تو شد

آنچه باشد کم مرا زاسباب رسوایی چه بود


از پی رم کرده آهویی که پنداری‌پرید

کس نمی‌پرسد مراکاین دشت پیمایی چه بود


گر مرا می‌کرد بدخو همنشینیهای خاص

وحشی اکنون حال من در کنج تنهایی چه بود

 

[Ekram]

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم
یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم
خیلی خلاصه عرض کنم دوست دارمت
دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

 

[رسول فهیم]

كاش مي شد عشوه معشوق ديد

كاش مي شد رنج عشقش را كشيد

كاش مي شد همچو باران در كوير

با دل و جانش تمنا را كشيد

 

[naghmeirani]

دست مرا بگیر که عاشق ترم کنی
آتش به پیکرم زده خاکسترم کنی

دست مرا بگیر بچرخان به دور خویش
تا عاشقانه پیچک و نیلوفرم کنی

طوفان به پا کند نفست در درون من
اماده ام که باز پریشان ترم کنی

می خواهم از گناه تو لبریزتر شوم
در بازوان عاشق خود کافرم کنی

با آنکه سرنوشت دل من پریدن است
اما اگر نخواست دلت بی پرم کنی

من آمده ام که عشق بپاشی به صورتم
بی حرف ،بی سوال فقط باورم کنی ​

 

[امیر افشار]

چرا ای دل خاموشی از چه روی میپوشی
چرا نای جان سوزت ساز عشق آموزت رفته ز شور و نوا
ای دل خسته بغیر از من با همه مهربان بودی

 

[naghmeirani]

جان من سنگدلي، دل به تو دادن غلط است ------ بر سر راه تو چون خاك فتادن غلط است
چشم اميد به روي توگشادن غلط است ------ روي پرگرد به راه تو نهادن غلط است
رفتن اولاست زكوي تو ، ستادن غلط است ------ جان شيرين به تمناي تو دادن غلط است

تو نه آني كه غم عاشق زارت باشد
چون شود خاك بر آن خاك گذارت باشد

​

 

[naghmeirani]

کاش در آن ظلمت شب
در همان لحظه که مهتاب به خود می پیچید
و همان جا که سکوت شکل حادثه از درد به خود می گیرد
کاش یک لحظه فقط
چهره تار اتاق
روشن از سحر وجود تو شود
و تو انباشته از بودن ها
در کناری بنشینی و دلم
با وجود تو در آن تنهایی
یک دم از شوق نگیرد آرام
کاش میشد که چنین لحظه خوبی را دید......

 

[Ekram]

دلم بسیار می خواهد در آغوشت کنم دیگر
اگر می شوم تاریک خاموشت کنم دیگر

 

[رسول فهیم]

چون غنچه‌ی گل قرابه‌پرداز شود
نرگس به هوای می قدح ساز شود
فارغ دل آن کسی که مانند حباب
هم در سر میخانه سرانداز شود
​

 

[naghmeirani]

مثل مهتاب که از خاطر شب می گذرد ، هر شب آهسته از آفاق دلم می گذری ...

​

 

[عطار]

هر که بی او زندگانی می‌کند
گر نمی‌میرد گرانی می‌کند

من بر آن بودم که ندهم دل به عشق
سروبالا دلستانی می‌کند

مهربانی می‌نمایم بر قدش
سنگ دل نامهربانی می‌کند

برف پیری می‌نشیند بر سرم
همچنان طبعم جوانی می‌کند

ماجرای دل نمی‌گفتم به خلق
آب چشمم ترجمانی می‌کند

آهن افسرده می‌کوبد که جهد
با قضای آسمانی می‌کند

عقل را با عشق زور پنجه نیست
احتمال از ناتوانی می‌کند

چشم سعدی در امید روی یار
چون دهانش درفشانی می‌کند

هم بود شوری در این سر بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می‌کند

 

[عطار]

ندانم از من خسته جگر چه می‌خواهی

دلم به غمزه ربودی دگر چه می‌خواهی


اگر تو بر دل آشفتگان ببخشایی

ز روزگار من آشفته‌تر چه می‌خواهی

 

[عطار]

از بس که بیازرد دل دشمن و دوست
گویی به گناه مسخ کردندش پوست

وقتی غم او بر همه دلها بودی
اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست

سعدی رحمه الله علیه

 

[Ekram]

یارب این یک قطره خونی را که می نامند دل
تابکی از دست مهرویان جفا خواهد کشید

 

[Ekram]

بر روی زخم های دلم راه می رود
تا آه می کشم
ناگاه می رود