دلتنگم و دیدار تو درمان منست
بی رنگ رخت زمانه زندان منست
برهیچ دلی مباد و بر هیچ تنی
آنچه ز غمت بر دل بیمار منست
بی رنگ رخت زمانه زندان منست
برهیچ دلی مباد و بر هیچ تنی
آنچه ز غمت بر دل بیمار منست
دل
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
دست مرا بگیر که باغ نگاه تو
چندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود
من جاودانیم که پرستوی بوسه ات
بر روی من دری ز بهشت خدا گشود
اما چه میکنی
دل
را که در بهشت خدا هم غریب بود
چندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود
من جاودانیم که پرستوی بوسه ات
بر روی من دری ز بهشت خدا گشود
اما چه میکنی
دل
را که در بهشت خدا هم غریب بود
بسی گفتند دل از عشق برگیر
که نیرمگ است و افسون است و جادوست
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است اما نوشداروست
که نیرمگ است و افسون است و جادوست
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است اما نوشداروست
قهر مکن ای فرشته روی دلارا
ناز مکن ای بنفشه موی فریبا
بر دل من گر روا بود سخن سخت
از تو پسندیده نیست ای گل رعنا
ناز مکن ای بنفشه موی فریبا
بر دل من گر روا بود سخن سخت
از تو پسندیده نیست ای گل رعنا
هیچ جز یاد تو رویای دلاویزم نیست
هیچ جز نام تو حرف طرب انگیزم نیست
عشق می ورزم و می سوزم و فریادم نه
دوست می دارم و می خواهم و پرهیزم نیست
نور می بینم و می رویم و می بالم شاد
شاخه میگسترم و بیم ز پاییزم نیست
تا به گیتی دل از مهر لبریزم هست
کار با هستی از دغدغه لبریزم نیست
بخت آن را که شبی پاک تر از باد سحر
با تو ای غنچه نشکفته بیامیزم نیست
تو به دادم برس ای عشق که با این همه شوق
چاره جز آنکه
به آغوش تو بگریزم نیست
هیچ جز نام تو حرف طرب انگیزم نیست
عشق می ورزم و می سوزم و فریادم نه
دوست می دارم و می خواهم و پرهیزم نیست
نور می بینم و می رویم و می بالم شاد
شاخه میگسترم و بیم ز پاییزم نیست
تا به گیتی دل از مهر لبریزم هست
کار با هستی از دغدغه لبریزم نیست
بخت آن را که شبی پاک تر از باد سحر
با تو ای غنچه نشکفته بیامیزم نیست
تو به دادم برس ای عشق که با این همه شوق
چاره جز آنکه
به آغوش تو بگریزم نیست
بیا با دل و جان پاک
همه لحظه ها را به شادی سپار
نوایی هم آهنگ یاران برآر
خوش آمد بهار
همه لحظه ها را به شادی سپار
نوایی هم آهنگ یاران برآر
خوش آمد بهار
بگذار بال و پر بزنم در هوای تو
ای واژه واژه ی غزلم مبتلای تو
ای واژه واژه ی غزلم مبتلای تو
تا پا گذاشتی. . . تو بر کوچه ی دلم
گل داد بوته بوته ی شعرم برای تو
با من بهار باش که پاییز بخت من
سبز و پر از شکوفه شود پا به پای تو
گفتی برقص با من و تا انتها بیا
باشد به روی چشم ولی با دعای تو
امروزهای با تو برایم غنیمت است
دارد عجیب می شود این ماجرای تو
این شادی تو ... شیطنتت ، خوب بودنت
آن قفل چشمهای شب ابتدای تو
من آدمم ولی تو گمانم فرشته ای
پر می کشم به قاف تو با بالهای تو
پس می دهم تمامی خاک بهشت را
با حوریان باکره اش در ازای تو
سید هادی هاشمی نژاد
آیا تو نیز دردسری چند می خری؟
یعنی دلی ز دست هنرمند می خری؟
یعنی دلی ز دست هنرمند می خری؟
قلبی پر از غرور ز مردی بهانه گیر
او را كه بی بهانه شكستند می خری؟
بنشین و عاقلانه بیندیش خوب من
دیوانه ای رها شده از بند می خری؟
یك لحظه آفتابی و یك لحظه ابر محض
آمیزه ای ز اخم و شكرخند می خری؟
باری به حجم عاطفه بر دوش میكشی؟
دردی به وزن كوه دماوند می خری؟
بگذار شاعرانه بكوشم به وصف خویش
ابلیس در لباس خداوند می خری؟
وقتی كه لحظه های من آبستن غم اند
اخم مرا به قیمت لبخند می خری؟
محمد سلمانی
آرام نمیگیرد قلبم اگر نیایی
میمیرد دل عاشقم اگر نمانی
تو خودت میدانی،
میدانی چقدر دوستت دارم و باز هم شعر رفتن را میخوانی
بدجور دلبسته ام به تو ، رحمی کن ، خواهش میکنم از دل بی وفای تو
نمیتوانم لحظه نبودنت را ببینم ، میدانم منتظر این هستی که از درد عشقت بمیرم
دلم میخواهد دوباره دستهای تو را بگیرم و دوباره تمام گلها را برایت بچینم
تنها از تو میخواهم که ، تنها نگذاری مرا
میسازم با بی محبتی هایت ، می مانم با دل بی وفایت، شب و روز را مینشینم به انتظارت
همین که هستی برایم کافیست ، نبودنت باورکردنی نیست ، هیچگاه حتی فکر رفتنت را هم نمیکردم
آرام نمیگیرد قلبم اگر نمانی ، بیش از این عذاب نده قلب عاشقم را
بیش از این نسوزان دل دیوانه ام را
بیش از این مرا در حسرت نگذار ، در حسرت بودنت، یا نه… انتظار زیادی است
در حسرت از دور دیدنت!
آرام نمیگیرد قلبم اگر نباشی ، میمیرد دل عاشقم اگر نیایی، تو خودت میدانی و باز هم مرا درحسرت دیدنت میگذاری… این رسمش نبود ، چرا مرا عاشق خودت کردی و خودت را رها از عشق؟
چرا دلت را به کسی دیگر دادی و مرا اسیر سرنوشت؟
آرام نمیگیرد قلبم
دل خرابه چه خرابی جای آبادی نمونده ... خیلی وقته دل تنگم نغمه ی شادی نخونده - بس که هر شب تا سحر خدا خدا کرده دلم ... دیگه در سینه ی سوزان آه و فریادی نمونده
دل من میل تو دارد,چه بجوئی چه نجوئی
دیده ام جای تو باشد , چه بمانی چه نمانی
من که بیمار تو هستم, چه بپرسی ,چه نپرسی
جان به راه تو سپارم , چه ندانی چه بدانی
می توانی به همه عمر دلم را بفریبی , ور بکوشی ز دل من بگریزی , نتوانی
دل من سوی تو آید , بزنی یا بپذیری
بوسه ات جان بفزاید , بدهی یا بستانی
جانی از بهر تو دارم , چه بخواهی چه نخواهی
شعرم آهنگ تو دارد چه بخوانی چه نخوانی
دیده ام جای تو باشد , چه بمانی چه نمانی
من که بیمار تو هستم, چه بپرسی ,چه نپرسی
جان به راه تو سپارم , چه ندانی چه بدانی
می توانی به همه عمر دلم را بفریبی , ور بکوشی ز دل من بگریزی , نتوانی
دل من سوی تو آید , بزنی یا بپذیری
بوسه ات جان بفزاید , بدهی یا بستانی
جانی از بهر تو دارم , چه بخواهی چه نخواهی
شعرم آهنگ تو دارد چه بخوانی چه نخوانی
دل شکسته آخه بس که دل های شکسته دیده
نا امیده بس که درهای امیدو بسته دیده
تو جهان شب فروشان دل پیِ چراغ می گرده
تو کویر خشک و سوزان به امید باغ می گرده
من کلام عاشقی را روی سینه ام نوشتم
من به خاطر تو جانا حتی از خودم گذشتم
دل خرابه چه خرابی جای آبادی نمونده
خیلی وقته دل تنگم نغمه ی شادی نخونده ...
نا امیده بس که درهای امیدو بسته دیده
تو جهان شب فروشان دل پیِ چراغ می گرده
تو کویر خشک و سوزان به امید باغ می گرده
من کلام عاشقی را روی سینه ام نوشتم
من به خاطر تو جانا حتی از خودم گذشتم
دل خرابه چه خرابی جای آبادی نمونده
خیلی وقته دل تنگم نغمه ی شادی نخونده ...
یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب
باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم مخور
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور
حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور
تتق... که در زدی و دست های من وا شد
زمان به صفر رسید و چه زود فردا شد
سماور از هیجان قل گرفت بشکن زد
برای رقص سر میز استکان پا شد
همین که شانه به دستت رسید آینه جَست
همین که شانه زدی در اتاق غوغا شد
تو شانه می زدی و آبشار می شورید
شرابخانه ی چادر نمازت افشا شد
تمام پنجره ها مات روی آینه اند
که روبروی تو هر کس نشست رسوا شد
دلت گرفت که دیدی دو ماهی قرمز..
دلت بزرگ شد و تنگ نیز دریا شد
قدم زدی لب قالی گرفت پایت را
تکاند سینه ی خود را و غنچه پیدا شد
بهار داخل این خانه قدعلم می کرد
کلاغ پر زد و گنجشک گفت: "حالا شد"
حضور گرم تو محسوس بود در خانه
که قد خانم یخچال از کمر تا شد
تو خواستی که ببوسی مرا معاذالله
میان چشم و لب و گونه هام دعوا شد
غزل به خط لبت آمد و سوالی شد
غزل به روی لبت تا رسید امضا شد
تمام قدرت مشکی ِ کردگار چطور
درون دایره ی خال صورتت جا شد ؟؟
زمان به صفر رسید و چه زود فردا شد
سماور از هیجان قل گرفت بشکن زد
برای رقص سر میز استکان پا شد
همین که شانه به دستت رسید آینه جَست
همین که شانه زدی در اتاق غوغا شد
تو شانه می زدی و آبشار می شورید
شرابخانه ی چادر نمازت افشا شد
تمام پنجره ها مات روی آینه اند
که روبروی تو هر کس نشست رسوا شد
دلت گرفت که دیدی دو ماهی قرمز..
دلت بزرگ شد و تنگ نیز دریا شد
قدم زدی لب قالی گرفت پایت را
تکاند سینه ی خود را و غنچه پیدا شد
بهار داخل این خانه قدعلم می کرد
کلاغ پر زد و گنجشک گفت: "حالا شد"
حضور گرم تو محسوس بود در خانه
که قد خانم یخچال از کمر تا شد
تو خواستی که ببوسی مرا معاذالله
میان چشم و لب و گونه هام دعوا شد
غزل به خط لبت آمد و سوالی شد
غزل به روی لبت تا رسید امضا شد
تمام قدرت مشکی ِ کردگار چطور
درون دایره ی خال صورتت جا شد ؟؟
ای کاروان آهسته ران کارام جـــانم می رود
وان دل که با خــود داشتم با دلستانم می رود
در رفتن جــان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود
سعـدی شیــرازی
وان دل که با خــود داشتم با دلستانم می رود
در رفتن جــان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود
سعـدی شیــرازی
دلم بربود دوش آن نرگس مست
اگر دستم نگیری رفتم از دست
چه نیکو هر دو با هم اوفتادند
دلم با چشمت، این دیوانه آن مست
نمی*دانم دهانت هست یا نیست
نمی*دانم میانت نیست یا هست
تویی آن بی*دهانی کو سخن گفت
تویی آن بی*میانی کو کمر بست
بجانم بندهٔ آزاده*ای کو
گرفتار تو شد وز خویشتن رست
دگر با سیف فرغانی نیاید
دلی کز وی برید و در تو پیوست
گدایی کز سر کوی تو برخاست
به سلطانیش بنشاندند و ننشست
اگر دستم نگیری رفتم از دست
چه نیکو هر دو با هم اوفتادند
دلم با چشمت، این دیوانه آن مست
نمی*دانم دهانت هست یا نیست
نمی*دانم میانت نیست یا هست
تویی آن بی*دهانی کو سخن گفت
تویی آن بی*میانی کو کمر بست
بجانم بندهٔ آزاده*ای کو
گرفتار تو شد وز خویشتن رست
دگر با سیف فرغانی نیاید
دلی کز وی برید و در تو پیوست
گدایی کز سر کوی تو برخاست
به سلطانیش بنشاندند و ننشست
ای زن که دلی پر از صفا داری
از مرد وفا مجو ، مجو هرگز
او معنی عشق را نمی داند
راز دل خود به او مگو هرگز!
فروغ فرخزاد
دلِ تنگ من از تو شِکوه داره ... آروم آروم ز چشمم گریه باره
خسته شد دل ز بیداد زمونه ... خوش به حال کسی که غم نداره
نکردم به جهان غیر از محبت ... که شد قسمت من اندوه و محنت
الهی نبینی تو رنگ شادمانی ... تو عاشق نبودی که حال ما بدانی
خسته شد دل ز بیداد زمونه ... خوش به حال کسی که غم نداره
نکردم به جهان غیر از محبت ... که شد قسمت من اندوه و محنت
الهی نبینی تو رنگ شادمانی ... تو عاشق نبودی که حال ما بدانی
دلی دارم خریدار محبت ....... کز او گرم است بازار محبت
لباسی بافتم بر قامت دل ... ز پود محنت و تار محبت
لباسی بافتم بر قامت دل ... ز پود محنت و تار محبت
بَدتریـــن دَرد ، مُــردَن نیست
دل بَــستن به کسیــه که
سهم تو نیستـــ...
دل بَــستن به کسیــه که
سهم تو نیستـــ...
زهی با لعل میگونت شکر هیچ
خهی با روی پر نورت قمر هیچ
عزیزش کن به دندان گر بیفتد
ملاقاتی لبت را با شکر هیچ
عرق بر عارض تو آب بر آب
حدیثم در دهانت هیچ در هیچ
ز وصف آن دهان من در شگفتم
که مردم چون سخن گویند بر هیچ
من از عشق تو افتاده بدین حال
نمی پرسی ز حال من خبر هیچ
چنان بیگانه گشته ستی که گویی
ندیده ستی مرا بر ره گذر هیچ
نشستم سالها بر خوان عشقت
بجز حسرت ندیدم ما حضر هیچ
دلی از سیف فرغانی ببردی
چه آوردی تو ما را از سفر؟ هیچ!
دلم تنگ شده......
برای وقتی که میگفتی:دلم واست تنگ شده
دلم تنگه:
برای بودنت
شایدم لبخند خودم
دلم برای همه چیز تنگ شده
جز:نبودنت
جز:نبودنت