مرا از خویشتن بیگانه کردی جان شیرینم
غمم را نقل هر کاشانه کردی جان شیرینم
عبادتگاه چشمت را بروی چشم من بستی
پناهم را دل میخانه کردی جان شیرینم
تهی شد جام امیدم چو با دل آشنا گشتی
شبم مست و به روز افسانه کردی جان شیرینم
ضرر کردی بلای دل در این سودا ندانستی
که یک دیوانه را دیوانه کردی جان شیرینم
دل از بی همزبانی با می و مستی قرین آمد
مرا هم صحبت پیمانه کردی جان شیرینم
عیان شد راز پنهان دلم در بزم میخواران
چو در هر قطره اشکم خانه کردی جان شیرینم
لبم خاموش و دل خاموش اشکم صد زبان دارد
تو هرگز گریه مستانه کردی جان شیرینم؟
یک امشب با دلم بنشین که شاید بی سحر ماند
چو بر آتش مرا پروانه کردی جان شیرینم
