این مطلب را تقدیم میکنم به همه عزیزانی که روز به روز بر تعداد اسامی دوستانی که در پروفایلشان دارند افزوده میشود
و به تمامی پیشنهادات دوستی پاسخ مثبت میدهند بدون آنکه حتی نگاهی کوتاه به دوستانی که بی تفاوت از کنارشان گذشته اند بیندازند!
در پی چه میگردیم؟ دوست را برای چه میخواهیم؟ داشتن لیست 1000 نفره ، چه جایزه ای دارد؟! چقدر سعی کرده ایم کسانی را در لیستمان داریم و نام دوست را یدک میکشند بشناسیم؟ چند نفرشان را دیده ایم؟ برای چند نفرشان پیام فرستاده ایم؟ از حال کدامشان باخبریم؟ از زنده بودن کدامشان مطمئنیم؟؟!!
آیا میدانیم که دوست نود و هفتم مان به تازگی عاشق شده؟!
آیا میدانیم که دوست صد و هشتاد و سوم مان بر اثر صانحه رانندگی جان باخته؟؟!!
نه! نمیدانیم! چون اصلآ آنها را نمیشناسیم. چون آنها دوستانمان نیستند. اسمهای ناشناس، عکسهای غریبه، روی دیوار پروفایلمان ، همچون آگهی های ترحیم روی دیوار خیابان...
((... باعث خوشحالیه که اینهمه دوست توی لیستتون دارین ولی نمیدونم شاید اینهمه بیشترین تعداد دوستیه که آدم میتونه داشته باشه!
کاش همه دوست باشند، همه یار باشند ، نه فقط چند تا اسم توی یه کاغذ سفید!
به هر حال لیست دوستات؛ کاغذی که روزی سفید و خالی بود حالا دیگه سفید نیست. حالا اون کاغذ پره از اسم های مختلف و رنگهای جورواجور.
رنگهائی که هرکدوم نشون یه آدمند. آدمهای رنگی، آدمهای تک رنگ، آدمهای ساده!
کاش همه دوستت باشن. کاش همه دوستت داشته باشن. کاش فقط یه اسم نباشن. کاش همه رنگ نباشن...
منو توی این لیست راه نمیدن.
میگن لیستمون پره.
میگن جمع مون تمومه.
میگن همهُ رنگها رو داری. صدها رنگ...
بهشون اصرار نمیکنم.
با کسی دعوا نمیکنم! راست میگن. دیگه رنگی نمونده. همه رو داری!
فقط یه چیز. یه رنگ. رنگی که رنگ نیست! رنگ بی رنگی...
اینو هم توی لیستت داری؟ بین همهُ دوستات. بین همهُ رنگهائی که دوروبرتن. توی همهُ زندگیت. نگاه کن. بگرد!
بی رنگ رو پیدا کن. بی رنگ ترین رو! بی رنگ ترین آدمی رو که دیدی . بی رنگ ترین رنگ!
دوست تو اونه...