بیا زیر کرسی تا قصه های قدیمی رو واست تعریف کنم
- شروع کننده موضوع فانوس تنهایی
- تاریخ شروع
مرسیییییییی منم خوبم
شاد و پر از ورجه وورجه مثله همیشه :دی
چه می کنی ؟
چرا اینجا سوت و کور شده
شرمنده من قصه ندارم بزارم فقط از این داستان ها و مستند های ادبی دارم
فانوس تنهایی
مدیر بازنشسته
کنجکاو ها رو پیدا میکنه
[FONT="]قانون بازگشت...
[/FONT]
[FONT="]مردی از یکی از دره های پیرنه در فرانسه می گذشت، که به چوپان پیری برخورد. غذایش را با او تقسیم کرد و مدت درازی درباره زندگی صحبت کردند . بعد صحبت به وجود خدا رسید.[/FONT]
[FONT="]مرد گفت : اگر به خدا اعتقاد داشته باشم باید قبول کنم که آزاد نیستم و مسوول هیچ کدام از اعمالم نیستم. زیرا مردم می گویند که او قادر مطلق است و اکنون و گذشته و آینده را می شناسد.[/FONT]
[FONT="]چوپان زیر آواز زد و پژواک آوازش دره را آکند. بعد ناگهان آوازش را قطع کرد و شروع کرد به ناسزا گفتن به همه چیز و همه کس. صدای فریادهای چوپان نیز در کوه ها پیچید و به سوی آن دو بازگشت. [/FONT]
[FONT="]سپس چوپان گفت : زندگی همین دره است، آن کوه ها، آگاهی پروردگارند؛ و آوای انسان، سرنوشت او. [/FONT]
[FONT="]آزادیم آواز بخوانیم یا ناسزا بگوییم، اما هر کاری که می کنیم، به درگاه او می رسد و به همان شکل به سوی ما باز می گردد. [/FONT]
[/FONT]
[FONT="]مردی از یکی از دره های پیرنه در فرانسه می گذشت، که به چوپان پیری برخورد. غذایش را با او تقسیم کرد و مدت درازی درباره زندگی صحبت کردند . بعد صحبت به وجود خدا رسید.[/FONT]
[FONT="]مرد گفت : اگر به خدا اعتقاد داشته باشم باید قبول کنم که آزاد نیستم و مسوول هیچ کدام از اعمالم نیستم. زیرا مردم می گویند که او قادر مطلق است و اکنون و گذشته و آینده را می شناسد.[/FONT]
[FONT="]چوپان زیر آواز زد و پژواک آوازش دره را آکند. بعد ناگهان آوازش را قطع کرد و شروع کرد به ناسزا گفتن به همه چیز و همه کس. صدای فریادهای چوپان نیز در کوه ها پیچید و به سوی آن دو بازگشت. [/FONT]
[FONT="]سپس چوپان گفت : زندگی همین دره است، آن کوه ها، آگاهی پروردگارند؛ و آوای انسان، سرنوشت او. [/FONT]
[FONT="]آزادیم آواز بخوانیم یا ناسزا بگوییم، اما هر کاری که می کنیم، به درگاه او می رسد و به همان شکل به سوی ما باز می گردد. [/FONT]
[FONT="]"خداوند پژواک کردار ماست"[/FONT]
[FONT="]پائولو کوئیلو[/FONT]
[FONT="]لحظه ای که در یکی از اتاق های بیمارستان بستری شده بودم، زن و شوهری در تخت روبروی من مناقشه بی پایانی را ادامه می دادند. زن می خواست از بیمارستان مرخص شود و شوهرش می خواست او همان جا بماند.[FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]از حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم است. در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آن ها آشنا شدم. یک خانواده روستایی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک، شش گوسفند و یک گاو است. در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و هر شب مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با آن که در اتاق بیماران بسته بود، اما صدایش به وضوح شنیده می شد. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]موضوع همیشگی مکالمه تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد:[FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها را برای چرا بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]درس ها چطور است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود.. به زودی برمی گردیم... چند روز بعد پزشک ها اتاق عمل را برای انجام عمل جراحی زن آماده کردند. زن پیش از آن که وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و درحالی که گریه می کرد گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]مرد با لحنی مطمئن و دلداری دهنده حرفش را قطع کرد و گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]این قدر پرچانگی نکن. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اما من احساس کردم که چهره اش کمی درهم رفت. بعد از گذشت ده ساعت که زیرسیگاری جلوی مرد پر از ته سیگار شده بود، پرستاران، زن بی حس و حرکت را به اتاق رساندند. عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. مرد از خوش حالی سر از پا نمی شناخت و وقتی همه چیز روبه راه شد، بیرون رفت و شب دیروقت به بیمارستان برگشت. مرد آن شب مثل شب های گذشته به خانه زنگ نزد. فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق تماشای او شد که هنوز بی هوش بود. صبح روز بعد زن به هوش آمد. با آن که هنوز نمی توانست حرف بزند، اما وضعیتش خوب بود. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]از اولین روزی که ماسک اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. زن می خواست از بیمارستان مرخص بشود و مرد می خواست او همان جا بماند. همه چیز مثل گذشته ادامه پیدا کرد. هر شب، مرد به خانه زنگ می زد. همان صدای بلند و همان حرف هایی که تکرار می شد. روزی در راهرو قدم می زدم. وقتی از کنار مرد می گذشتم داشت می گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها چطورند؟ یادتان نرود به آن ها برسید. حال مادر به زودی خوب می شود و ما برمی گردیم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]یک بار اتفاقی نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در داخل تلفن همگانی نیست. مرد درحالی که اشاره می کرد ساکت بمانم، حرفش را ادامه داد تا این که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]خواهش می کنم به همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحیش فروخته ام. برای این که نگران آینده مان نشود، وانمود می کنم که دارم با تلفن حرف می زنم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]در آن لحظه متوجه شدم که این تلفن برای خانه نبود، بلکه برای همسرش بود که بیمار روی تخت خوابیده بود. از رفتار این زن و شوهر و عشق مخصوصی که بین شان بود، تکان خوردم. عشقی حقیقی که نیازی به بازی های رمانتیک و گل سرخ و سوگند خوردن و ابراز تعهد و شمع روشن کردن و کادو پیچی و از این جور ... بازی ها نداشت، اما قلب دو نفر را گرم می کرد.[/FONT]
[FONT="]از حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم است. در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آن ها آشنا شدم. یک خانواده روستایی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک، شش گوسفند و یک گاو است. در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و هر شب مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با آن که در اتاق بیماران بسته بود، اما صدایش به وضوح شنیده می شد. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]موضوع همیشگی مکالمه تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد:[FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها را برای چرا بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]درس ها چطور است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود.. به زودی برمی گردیم... چند روز بعد پزشک ها اتاق عمل را برای انجام عمل جراحی زن آماده کردند. زن پیش از آن که وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و درحالی که گریه می کرد گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]مرد با لحنی مطمئن و دلداری دهنده حرفش را قطع کرد و گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]این قدر پرچانگی نکن. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اما من احساس کردم که چهره اش کمی درهم رفت. بعد از گذشت ده ساعت که زیرسیگاری جلوی مرد پر از ته سیگار شده بود، پرستاران، زن بی حس و حرکت را به اتاق رساندند. عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. مرد از خوش حالی سر از پا نمی شناخت و وقتی همه چیز روبه راه شد، بیرون رفت و شب دیروقت به بیمارستان برگشت. مرد آن شب مثل شب های گذشته به خانه زنگ نزد. فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق تماشای او شد که هنوز بی هوش بود. صبح روز بعد زن به هوش آمد. با آن که هنوز نمی توانست حرف بزند، اما وضعیتش خوب بود. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]از اولین روزی که ماسک اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. زن می خواست از بیمارستان مرخص بشود و مرد می خواست او همان جا بماند. همه چیز مثل گذشته ادامه پیدا کرد. هر شب، مرد به خانه زنگ می زد. همان صدای بلند و همان حرف هایی که تکرار می شد. روزی در راهرو قدم می زدم. وقتی از کنار مرد می گذشتم داشت می گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها چطورند؟ یادتان نرود به آن ها برسید. حال مادر به زودی خوب می شود و ما برمی گردیم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]یک بار اتفاقی نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در داخل تلفن همگانی نیست. مرد درحالی که اشاره می کرد ساکت بمانم، حرفش را ادامه داد تا این که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]خواهش می کنم به همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحیش فروخته ام. برای این که نگران آینده مان نشود، وانمود می کنم که دارم با تلفن حرف می زنم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]در آن لحظه متوجه شدم که این تلفن برای خانه نبود، بلکه برای همسرش بود که بیمار روی تخت خوابیده بود. از رفتار این زن و شوهر و عشق مخصوصی که بین شان بود، تکان خوردم. عشقی حقیقی که نیازی به بازی های رمانتیک و گل سرخ و سوگند خوردن و ابراز تعهد و شمع روشن کردن و کادو پیچی و از این جور ... بازی ها نداشت، اما قلب دو نفر را گرم می کرد.[/FONT]
[FONT="][/FONT][FONT="][/FONT]
kia_martan
عضو جدید
هنوز کرسی رو جمع نکردید؟
علیکم السلام
just a moment please
به به شهر زاد قصه گوی کم پیدای زیر کرسی
بگو ببینم مگه تو فرانسه هم چوپانا نی میزنند
میبینی که هنوز هست
شما هم بفر ما
یه سفره ای پهنه یعنی ببخشین یه کرسی ای هست همه با هم قصه میشنویم!
[FONT="]لحظه ای که در یکی از اتاق های بیمارستان بستری شده بودم، زن و شوهری در تخت روبروی من مناقشه بی پایانی را ادامه می دادند. زن می خواست از بیمارستان مرخص شود و شوهرش می خواست او همان جا بماند.[FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]از حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم است. در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آن ها آشنا شدم. یک خانواده روستایی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک، شش گوسفند و یک گاو است. در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و هر شب مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با آن که در اتاق بیماران بسته بود، اما صدایش به وضوح شنیده می شد. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]موضوع همیشگی مکالمه تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد:[FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها را برای چرا بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]درس ها چطور است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود.. به زودی برمی گردیم... چند روز بعد پزشک ها اتاق عمل را برای انجام عمل جراحی زن آماده کردند. زن پیش از آن که وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و درحالی که گریه می کرد گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]مرد با لحنی مطمئن و دلداری دهنده حرفش را قطع کرد و گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]این قدر پرچانگی نکن. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]اما من احساس کردم که چهره اش کمی درهم رفت. بعد از گذشت ده ساعت که زیرسیگاری جلوی مرد پر از ته سیگار شده بود، پرستاران، زن بی حس و حرکت را به اتاق رساندند. عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. مرد از خوش حالی سر از پا نمی شناخت و وقتی همه چیز روبه راه شد، بیرون رفت و شب دیروقت به بیمارستان برگشت. مرد آن شب مثل شب های گذشته به خانه زنگ نزد. فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق تماشای او شد که هنوز بی هوش بود. صبح روز بعد زن به هوش آمد. با آن که هنوز نمی توانست حرف بزند، اما وضعیتش خوب بود. [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]از اولین روزی که ماسک اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. زن می خواست از بیمارستان مرخص بشود و مرد می خواست او همان جا بماند. همه چیز مثل گذشته ادامه پیدا کرد. هر شب، مرد به خانه زنگ می زد. همان صدای بلند و همان حرف هایی که تکرار می شد. روزی در راهرو قدم می زدم. وقتی از کنار مرد می گذشتم داشت می گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]گاو و گوسفندها چطورند؟ یادتان نرود به آن ها برسید. حال مادر به زودی خوب می شود و ما برمی گردیم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]یک بار اتفاقی نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در داخل تلفن همگانی نیست. مرد درحالی که اشاره می کرد ساکت بمانم، حرفش را ادامه داد تا این که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: [FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]خواهش می کنم به همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحیش فروخته ام. برای این که نگران آینده مان نشود، وانمود می کنم که دارم با تلفن حرف می زنم.[FONT="] [/FONT][FONT="][/FONT][/FONT]
[FONT="]در آن لحظه متوجه شدم که این تلفن برای خانه نبود، بلکه برای همسرش بود که بیمار روی تخت خوابیده بود. از رفتار این زن و شوهر و عشق مخصوصی که بین شان بود، تکان خوردم. عشقی حقیقی که نیازی به بازی های رمانتیک و گل سرخ و سوگند خوردن و ابراز تعهد و شمع روشن کردن و کادو پیچی و از این جور ... بازی ها نداشت، اما قلب دو نفر را گرم می کرد.[/FONT]
[FONT="][/FONT][FONT="][/FONT]
این داستانت یه کم تکون دهنده بود ولی زیاد نه
چاکریم :دی
کجاش گفته بود چوپانه نی میزنه؟! داشته آواز میخوندهبگو ببینم مگه تو فرانسه هم چوپانا نی میزنند
چاکریم :دی
کجاش گفته بود چوپانه نی میزنه؟! داشته آواز میخونده
میخواستم ببینم تو خودت هم قصه ها رو میخونی یا نه که دیدم میخونی
Ok , I'm waiting for thatانّ الله یحبّ الصابرین ! چهارشنبه سوری کیه؟
منم همینطور
من صابر نیستم یعنی الان خدا منو دوست نداره؟!!!
یعنی چرا این شماره ها قرمزن؟!!!
هفت خط بدشانس
این آقای سیاستمدار هفت خط بوده ها
چه با افتخار اومده گفته من اولین نفر بودم
ما کاریش نداریم
خودش گفت بیاین من تنهام دلم تنگه بگو دیگهJust for fun
I got it but I prefer to say nothing!
آره خب نمیدونست که بعد 30 سال با یه جلسه سخنرانی به این شکل آبروش میره و دروغاش برای همه مردم رو میشههفت خط بدشانس
چه با افتخار اومده گفته من اولین نفر بودم
طفلی دیگه هیچکی دوسش نداره
اومدیم این آخر سالی یه کم گرم شیم من زیاد زیر این کرسی رو تجربه نکردم ولی انگاری بد نیست!
Refer to last post!بگو دیگه
این کرسی طفلکیما کاریش نداریم
بگو دیگه
امسال همش تنها بود
خوبی؟
خیلی وقته ندیدمت
قبلا میامدی اینجا؟نه؟آره خب نمیدونست که بعد 30 سال با یه جلسه سخنرانی به این شکل آبروش میره و دروغاش برای همه مردم رو میشه
طفلی دیگه هیچکی دوسش نداره
اومدیم این آخر سالی یه کم گرم شیم من زیاد زیر این کرسی رو تجربه نکردم ولی انگاری بد نیست!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
((تشکر از بچه های زیر کرسی و زیر آسمان باشگاه مهندسان )) | ادبیات | 16 | |
|
دلت برای قصه های بچگیت تنگ شده؟بیا تو کودک گذشته... | ادبیات | 2 | |
| P | آخرين قصه | ادبیات | 1 |
Similar threads
-
((تشکر از بچه های زیر کرسی و زیر آسمان باشگاه مهندسان ))
- شروع شده توسط فانوس تنهایی
- پاسخ ها: 16
-