بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[*زهره*]

تو را چه مي رسد اي آفتاب پاك انديش
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد ؟
كدام فتنه بي رحم
عميق ذهن تو را تيره مي كند از وهم ؟
شب آفتاب ندارد
و زندگاني من بي تو
چو جاودانه شبي
جاودانه تاريك است
تو در صبوري من
اشتياق كشتن خويش
و انهدام وجود مرا نمي بيني
منم كه طرح مودت به رنج بي پايان
و شط جاري اندوه بسته ام اما
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد ؟
تو را چه مي رسد اي آفتاب پاك انديش؟
ز من چگونه گريزي
تو و گريز از خويش ؟
به سوي عشق بيا
وارهان دل از تشويش

 

[maryam_22]

خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گل‌ها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»


قيصر امين پور

 

[naghmeirani]

دلاويزترين ..... *•* فریدون مشیری *•*

دلاويزترين ..... *•* فریدون مشیری *•*

از دل افروز ترين روز جهان،
خاطره اي با من هست.
به شما ارزاني :

سحري بود و هنوز،
گوهر ماه به گيسوي شب آويخته بود .
گل ياس،
عشق در جان هوا ريخته بود .
من به ديدار سحر مي رفتم
نفسم با نفس ياس درآميخته بود .
***
مي گشودم پر و مي رفتم و مي گفتم : (( هاي !
بسراي اي دل شيدا، بسراي .
اين دل افروزترين روز جهان را بنگر !
تو دلاويز ترين شعر جهان را بسراي !

آسمان، ياس، سحر، ماه، نسيم،
روح درجسم جهان ريخته اند،
شور و شوق تو برانگيخته اند،
تو هم اي مرغك تنها، بسراي !

همه درهاي رهائي بسته ست،
تا گشائي به نسيم سخني، پنجرهاي را، بسراي !
بسراي ... ))

من به دنبال دلاويزترين شعر جهان مي رفتم !
***
در افق، پشت سرا پرده نور
باغ هاي گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز،
دم به دم از نفس باد سحر؛
غنچه ها مي شد باز .

غنچه ها مي رسد باز،
باغ هاي گل سرخ،
باغ هاي گل سرخ،
يك گل سرخ درشت از دل دريا برخاست !
چون گل افشاني لبخند تو،
در لحظه شيرين شكفتن !
خورشيد !
چه فروغي به جهان مي بخشيد !
چه شكوهي ... !
همه عالم به تماشا برخاست !

من به دنبال دلاويزترين شعر جهان مي گشتم !
***
دو كبوتر در اوج،
بال در بال گذر مي كردند .

دو صنوبر در باغ،
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلي مي خواندند .
مرغ دريائي، با جفت خود، از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور ...

چمن خاطر من نيز ز جان مايه عشق،
در سرا پرده دل
غنچه اي مي پرورد،
- هديه اي مي آورد -
برگ هايش كم كم باز شدند !
برگ ها باز شدند :
ـ « ... يافتم ! يافتم ! آن نكته كه مي خواستمش !
با شكوفائي خورشيد و ،
گل افشاني لبخند تو،
آراستمش !
تار و پودش را از خوبي و مهر،
خوشتر از تافته ياس و سحربافته ام :
(( دوستت دارم )) را
من دلاويز ترين شعر جهان يافته ام !
***
اين گل سرخ من است !
دامني پر كن ازين گل كه دهي هديه به خلق،
كه بري خانه دشمن !
كه فشاني بر دوست !
راز خوشبختي هر كس به پراكندن اوست !

در دل مردم عالم، به خدا،
نور خواهد پاشيد،
روح خواهد بخشيد . »

تو هم، اي خوب من ! اين نكته به تكرار بگو !
اين دلاويزترين حرف جهان را، همه وقت،
نه به يك بار و به ده بار، كه صد بار بگو !
« دوستم داري » ؟ را از من بسيار بپرس !
« دوستت دارم » را با من بسيار بگو !​

 

[maryam_22]

راه دور است و پراز خار ، بيا برگرديم

سايه مان مانده به ديوار ، بيا برگرديم

هر زمانی که تو قصد سفر از من کردی

گريه ام را تو به ياد آر ، بيا برگرديم

اين کبوتر که تو اينسان پر و بالش بستی

دل من بود وفادار ، بيا برگرديم

ترسم اينجا که بسوزد پر و بال عشقم

يا شود حاصل تکرار ، بيا برگرديم

يک غزل نذر نمودم که برايت گويم

گفتم آنرا شب ديدار ، بيا برگرديم

باز گفتی که برايم غزل از عشق بگو

يک غزل ميخرم اينبار ، بيا برگرديم

من که عشقم به دو چشم تو دخيلی بسته است

عشق من را مکن انکار ، بيا برگرديم

 

[naghmeirani]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

آخرين جرعه اين جام​

​

همه مي پرسند:​

​

چيست در زمزمه مبهم آب؟​

​

چيست در همهمه دلکش برگ؟​

​

چيست در بازي آن ابر سپيد​

​

روي اين آبي آرام بلند​

​

که ترا مي برد اينگونه به ژرفاي خيال؟​

​

چيست در خلوت خاموش کبوترها؟​

​

چيست در کوشش بي حاصل موج؟​

​

چيست در خنده جام​

​

که تو چندين ساعت​

​

مات و مبهوت به آن مي نگري؟​

​

نه به ابر​

​

نه به آب​

​

نه به اين آبي آرام بلند​

​

نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام​

​

نه به اين خلوت خاموش کبوترها​

​

من به اين جمله نمي انديشم​

​

من مناجات درختان را،هنگام سحر​

​

رقص عطر گل يخ را در باد​

​

نفس پاک شقايق را در سينه کوه​

​

صحبت چلچله ها را با صبح​

​

نبض پاينده هستي را​

​

در گندم زار​

​

گردش رنگ طراوت را در گونه گل​

​

همه را مي شنوم، مي بينم​

​

من به اين جمله نمي انديشم​

​

به تو مي انديشم​

​

اي سرا پا همه خوبي​

​

تک و تنها به تو مي انديشم​

​

همه وقت​

​

همه جا​

​

من به هر حال که باشم به تو مي انديشم​

​

تو بدان اين را​

​

تنها تو بدان​

​

توبيا​

​

تو بمان با من تنها تو بمان​

​

جاي مهتاب به تاريکي شب ها تو بتاب​

​

من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند​

​

اينک اين من که به اي تو در افتادم باز​

​

ريسماني کن از موي دراز​

​

تو بگير​

​

تو ببند​

​

تو بخواه​

​

پاسخ چلچله ها را تو بگو​

​

قصه ابر و هوا رو تو بخوان​

​

تو بمان با من تنهاتو بمان​

​

در دل ساغر هستي تو بجوش​

​

من همين يک نفس از جرعه حانم باقيست​

​

اخرين جرعه اين جام تهي را تو بنوش​

​

 

[amir ut]

صورتگر نقاش چین
رو صورت یارم ببین
یا صورتی بر کش
چنین
یا ترک کن
صورتگــــری
آفاق را گردیده ام ؛ مهر
بُتان سنجیده ام
بسیار خوبان دیده
ام
اما تو
چیـــــــــــز دیگـــــــــــری

​

 

[amin_rogh]

هنوز

در فکر آن کلاغم در دره های یوش


با قیچی سیاهش

بر زردی برشته گندمزاری

با خش خشی مضاعف

از آسمان کاغذی مات

قوسی برید کج

و رو به کوه نزدیک

با غار غار خشک گلویش

چیزی گفت

که کوه ها

بی حوصله

در زل آفتاب

تا دیرگاهی آن را

با حیرت

در کله های سنگی شان

تکرار می کردند


گاهی سوال می کنم از خود که

یک کلاغ

با آن حضور قاطع بی تخفیف

وقتی

صلوه ظهر

با رنگ سوگوار مصرش

بر زردی برشته گندمزاری بال می کشد

تا از فراز چند سپیدار بگذرد

با آن خروش وخشم

چه دارد بگوید

با کوه های پیر

کاین عابدان خسته خوابالود

در نیمروز تابستانی

تا دیرگاهی آن را با هم

تکرار کنند ؟

(احمد شاملو)

 

[amir ut]

خسته برگشت به خانه زنِ هرجایی، باز
تا شود هم‌نفسِ ساکتِ تنهایی باز
باز هم رو‌به‌روی آینه کهنه نشست
تا کند پاک ز رخ رنگِ خودآرایی باز
قطره‌ای اشک به سیمای سپیدش غلتید
خنده زد تلخ که: هان، گمشده! این‌جایی باز
باز کبریت به فانوس دل‌آشوبی زد
بلکه سرگرم شود با دلِ سودایی باز
خسته از شهوتِ دیوی که تنش را کاوید
مانده با بغض و شب و گریه و شیدایی باز
زار در بستر همواره هق‌هق‌ها خفت
در دلش حسرتِ یک نغمه لالایی باز
علی‌محمد مؤدب

 

[naghmeirani]

دلم آشفته آن مايه نازست هنوز
مرغ پر سوخته در پنجه بازست هنوز

جان به لب آمد ولب بر لب جانان نرسيد
دل به جان آمد و او بر سر نازست هنوز

گرچه بيگانه زخود گشتم و ديوانه عشق
يار عاشق كش و بيگانه نوازست هنوز

خاك گرديدم و بر آتش من آب نزد
غافل از حسرت ارباب نيازست هنوز

همه خفتند بغير از من و پروانه و شمع
قصه ما دو سه ديوانه درازست هنوز

گر چه رفتي زدلم حسرت روي تو نرفت
در اين خانه به اميد تو بازست هنوز

اين چه سوداست عمادا كه تو در سر داري
وين چه سوزيست كه در پرده سازست هنوز

عماد خراساني

 

[maryam_22]

ای نامت از دل و جان
در همه جا، به‌هر زبان جاری
عطر پاک نفست
سبز و رها، از آسمان جاری
نور یادت همه شب
در دل ما، چو کهکشان جاری.

قيصر امين پور

 

[naghmeirani]

عيشم مدام است از لعل دلخواه
كارم به كام است الحمدلله

اي بخت سركش تنگش ببر كش
گه جام زركش گه لعل دلخواه

ما را به رندي افسانه كردند
پيران جاهل شيخان گمراه

از دست زاهد كرديم توبه
وز فعل عابد استغفرالله

جانا چه گويم شرح فراقت
چشمي و صنم جاني و صد آه

كافر مبيناداين غم كه ديدست
از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از ياد حافظ
درس شبانه ورد سحرگاه

 

[n-engfood]

نگاه کن
نگاه کن که غم، درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب می‌شود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کن تمام هستیم خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌برد
مرا به دام می‌کشد
نگاه کن
تمام آسمان من پر از شهاب می‌شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پر ستاره می‌کشانیم
فراتر از ستاره می‌نشانیم
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بی‌کران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من نگاه کن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود​

فروغ فرخزاد

 

[noom]

ده.....بیست.....سی.....چهل.....
پنجاه.....شصت.....هفتاد..... هشتاد.....نود.....
صد.....
بیرون...
تو بیرون...
از خاطراتم بیرون...
از بازی ام...
از هستی ام...
از رنگ عشقم.
بیرون...

 

[*زهره*]

دستي افشان تا ز سر انگشتانت صد قطره چكد هر قطره شود خورشيدي
باشد كه به صد سوزن نور شب ما را بكند روزن روزن
ما بي تاب و نيايش بي رنگ
از مهرت لبخندي كن بنشان بر لب ما
باشد كه سرودي خيزد در خور نيوشيدن تو
ما هسته پنهان تماشاييم
ز تجلي ابري كن بفرست كه ببارد بر سر ما
باشد كه به شوري بشكافيم باشد كه بباليم و به خورشيد تو پيونديم
ما جنگل انبوه دگرگوني
از آتش همرنگي صد اخگر برگير برهم تاب بر هم پيچ
شلاقي كن و بزن بر تن ما
باشد كه ز خاكستر ما در ما جنگل يكرنگي بدر آرد سر
چشمان بسپرديم خوابي لانه گرفت
نم زن بر چهره ما
باشد كه شكوفا گردد زنبق چشم و شود سيراب از تابش تو و فرو افتد
بينايي ره گم كرد
ياري كن و گره زن نگه ما و خودت با هم
باشد كهتراود در ما همه تو
ما چنگيم : هر تار از ما دردي سودايي
زخمه كن از آرامش ناميرا ما را بنواز
باشد كه تهي گرديم آكنده شويم از والا نت خاموشي
آيينه شديم ترسيديم از هر نقش
خود را در ما بفكن
باشد كه فراگيرد هستي ما را و دگر نقشي ننشيند در ما
هر سو مرز هر سو نام
رشته كن از بي شكلي گذران از مرواريد زمان و مكان
باشد كه به هم پيوندد همه چيز باشد كه نماند مرز نام
اي دور از دست ! پرتنهايي خسته است
كه گاه شوري بوزان
باشد كه شيار پريدن در تو شود خاموش

 

[rose gol]

دنیا
کوچک است
به اندازه قلب تو
وبزرگ است
به اندازه قلب تو
عجب انارملسی است
دنیا

شعراز خانم موسوی

 

[elhamanwar]

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گر چه او بالا تر است

 

[elhamanwar]

دوستان به خدا که بی وفای نکنید
با یاران دلخسته جدای نکنید
یا وفا کنید تا آخر عمر
یا از اول آشنای نکنید

 

[maryam_22]

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]آزاد شو از بند خویش ، زنجیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]اکنون زمان زندگی ست ، تاخیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]حرف از هیاهو کم بزن از آشتی ها دم بزن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]از دشمنی پرهیز کن ، شمشیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]خود را ضعیف و کم ندان ، تنها در این عالم ندان[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]تو شاهکار خالقی ، تحقیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]بر روی بوم زندگی هر چیز میخواهی بکش[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]زیبا زشتش پای توست ، تقدیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]تصویر اگر زیبا نبود ، نقاش خوبی نیستی [/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]از نو دوباره رسم کن ، تصویر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]خالق تو را شاد آفرید ، آزاد آزاد آفرید[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]پرواز کن تا آرزو ، زنجیر را باور نکن[/FONT]​

[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]مهدی جوینی[/FONT]​

 

[Erfan_K]

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن
​

 

[naghmeirani]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

با یاد دل که آینه ای بود !

آیینه چون شکست
قابی سیاه و خالی
از او به جای ماند
با یاد دل که آینه ای بود،
در خود گریستم...
بی آینه چگونه درین قاب زیستم؟!​

 

[Erfan_K]

حافظ

حافظ

نیست در این شهر دلبری که ببرد دل ما را
​

 

[naghmeirani]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را

اينگونه به خاك ره ميفكن ما را

ما در تو به چشم دوستي مي نگریم

اي دوست مبين به چشم دشمن ما را​

 

[*زهره*]

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع
شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

زین آتش نهفته که در سینه من است
خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست
از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت

آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم
دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت
کاتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان
زین فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت

می خور که هر که آخر کار جهان بدید
از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت

بر برگ گل به خون شقایق نوشته‌اند
کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

حافظ چو آب لطف ز نظم تو می‌چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت​

 

[GILMARD]

خیام اگر زباده مستی خوش باش
با ماهرخی اگر نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش

 

[naghmeirani]

​

 

[maryam_22]

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم



قيصر امين پور

 

[naghmeirani]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عشق ، آزادي ، رهايي ، ايمني ؛ عشق زيبايي ، زلالي ، روشني[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عشق يعني روح را آراستن ؛ بي شمار افتادن و برخاستن[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عشق يعني خواندن از چشمان او ؛ حرفهاي دل بدون گفتگو[/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]
عشق يعني عاشق بي زحمتي ؛ عشق يعني بوسه بي شهوتي[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]يك شقايق در ميان دشت خار ؛ باور امكان با يك گل بهار
در خزاني برگريز و زرد و سخت ؛ عشق تاب آخرين برگ درخت
عشق يعني گل به جاي خار باش ؛ پل به جاي اينهمه ديوار باش[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عشق يعني تشنه اي خود نيز اگر ؛ واگذاري آب را بر تشنه تر[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]در تنور عاشقي سردي مكن ؛ در مقام عشق نامردي مكن
لاف مردي ميزني مردانه باش ؛ در مسير عاشقي افسانه باش[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]كاش در جانم شراب عشق باد ؛ خانه جانم خراب عشق باد[/FONT]​

 

[EH_S]

صدای دیدار​

​

با سبد رفتم به میدان، صبحگاهی بود​

​

میوه ها آواز می خواندند​

​

میوه ها در آفتاب آواز می خواندند​

​

در طبق ها زندگی روی کمال پوست ها خواب سطوح جاودان می دید​

​

اظطراب باغ ها در سایه ی هر میوه روشن بود​

​

گاه مجهولی میان تابش ب ها شنا می کرد​

​

هر اناری رنگ خود را تا زمین پارسیان گسترش می داد​

​

بینش همشهریان افسوس​

​

بر محیط رونق نارنج ها خط مماسی بود​

​

من به خانه بر گشتم مادرم پرسید:​

​

- میوه از میدان خریدی هیچ​

​

- میوه های بی نهایت را کجا میشد میان این سبد جا داد​

​

- گفتم از میدان بخر یک من انار خوب​

​

- امتحان کردم اناری را انبساطش از کنار این سبد سر رفت​

​

- ب چه شد آخر خوراک ظهر..........​

​

 

[noom]

یک امشب
درمسیرباد بایست
عاشقانه هام را
سپرده ام بیاورد!​

(رضا کاظمی)

 

[maryam_22]

پس شاخه‌های یاس و مریم فرق دارند
آری! اگر بسیار اگر کم فرق دارند
شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی
لبخندهای شادی و غم فرق دارند
برعکس می‌گردم طواف خانه‌ات را
دیوانه‌ها آدم به آدم فرق دارند
من با یقین کافر، جهان با شک مسلمان
با این حساب اهل جهنم فرق دارند
بر من به چشم کشته عشقت نظر کن
پروانه‌های مرده با هم فرق دارند


فاضل نظري