خدای من ! واقعا فوق العاده بود
************
آنقدر باورت دارم که وقتی می گویی باران ...! خیس می شوم
بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟
- شروع کننده موضوع yanic
- تاریخ شروع
************
آنقدر باورت دارم که وقتی می گویی باران ...! خیس می شوم
بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟
دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟
هر چه می خواهیم – آری – از همین امروز
از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟
گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم
روح تو ، هم – سایه دریاست می دانی؟
دوستت دارم!» - همین ! – این راز پنهانی
از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟
عشق من ! – بی هیچ تردیدی – بمان با من
عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟
دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟
هر چه می خواهیم – آری – از همین امروز
از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟
گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم
روح تو ، هم – سایه دریاست می دانی؟
دوستت دارم!» - همین ! – این راز پنهانی
از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟
عشق من ! – بی هیچ تردیدی – بمان با من
عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟
نوشته‌ام به دلِ شعرهای غیرمجاز
که دوست دارمت ای آشنای غیرمجاز
هوا بد است، بِکِش شیشه‌ی حسادت را
که دور باشد از این‌جا هوای غیرمجاز
به کوچه پا نگذاریم تا نفرمایند:
جدا شوند زِ هم این دو تای غیرمجاز
دل است، من به تو تجویز می‌کنم ـ دیگر
مباد پُک بزنی بر دوای غیرمجاز
ترا نگاه کنم هرچه روز تعطیل است
مرا ببر به همین سینمای غیرمجاز
تو ـ صحنه‌های رمانتیک و جمله‌های قشنگ
که حفظ کرده‌ای از فیلم‌های غیرمجاز
زبان به کام بگیر و شبیه مردم باش
مباد دم بزنی از خدای غیرمجاز
نجمه زارع
که دوست دارمت ای آشنای غیرمجاز
هوا بد است، بِکِش شیشه‌ی حسادت را
که دور باشد از این‌جا هوای غیرمجاز
به کوچه پا نگذاریم تا نفرمایند:
جدا شوند زِ هم این دو تای غیرمجاز
دل است، من به تو تجویز می‌کنم ـ دیگر
مباد پُک بزنی بر دوای غیرمجاز
ترا نگاه کنم هرچه روز تعطیل است
مرا ببر به همین سینمای غیرمجاز
تو ـ صحنه‌های رمانتیک و جمله‌های قشنگ
که حفظ کرده‌ای از فیلم‌های غیرمجاز
زبان به کام بگیر و شبیه مردم باش
مباد دم بزنی از خدای غیرمجاز
نجمه زارع
در اين لحظه هاي بي احساس
چقدر دستان تو دورند
و باد چقدر سرد است
انگار تمام بغض شب را مي برد
دستانم را در جيب تنهاييم مي گذارم
و قدم زنان کوجه هاي بن بست خاطرات را
مرور مي کنم
من در اين لحظه هاي پوچ
از زخم هايم
يک کابوس مي سازم ...
در اين تاريکي هميشگي
چقدر چشمان تو دورند...
چقدر دستان تو دورند
و باد چقدر سرد است
انگار تمام بغض شب را مي برد
دستانم را در جيب تنهاييم مي گذارم
و قدم زنان کوجه هاي بن بست خاطرات را
مرور مي کنم
من در اين لحظه هاي پوچ
از زخم هايم
يک کابوس مي سازم ...
در اين تاريکي هميشگي
چقدر چشمان تو دورند...
باران، غروب، ماه، اتوبوسی که ممکن است
باید مرا دوباره ببوسی که ممکن است...
این لحظه... لحظه... لحظه... اگر آخرین... اگر...
ـ بس کن! نزن دوباره نفوسی که ممکن است
من قول می‌دهم که بیایم به خواب تو
زیبا، در آن لباس عروسی که ممکن است
دل نازکی و دل نگرانی چه می‌شود
من نیستم، تو شهر عبوسی که ممکن است
ماشین گذشته از تو و هی دور می‌شود
با سرعتی حدود صد و سی که ممکن است
حالا تو در اتاق خودت گریه می‌کنی
من پشت شیشه‌ی اتوبوسی که ممکن است...
نجمه زارع
بد ذات
عضو جدید
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
مرا ، آتش صدا کن تا بسوزانم سراپایت
مرا باران صلا ده تا ببارم بر عطش هایت
مرا اندوه بشناس و کمک کن تا بیامیزم
مثال سرنوشتم با سرشت چشم زیبایت
مرا رودی بدان و یاری ام کن تا در آویزم
به شوق جذبه وارت تا فرو ریزم به دریایت
کمک کن یک شبح باشم مه آلود و گم اندرگم
کنار سایه ی قندیل ها در غار رؤیایت
خیالی ، وعده ای ،وهمی ، امیدی ،مژده ای ،یادی
به هر نامه که خوش داری تو ، بارم ده به دنیایت
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
که کامل می شود با نیمه ی خود ، روح تنهایت
منزوی
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
مرا ، آتش صدا کن تا بسوزانم سراپایت
مرا باران صلا ده تا ببارم بر عطش هایت
مرا اندوه بشناس و کمک کن تا بیامیزم
مثال سرنوشتم با سرشت چشم زیبایت
مرا رودی بدان و یاری ام کن تا در آویزم
به شوق جذبه وارت تا فرو ریزم به دریایت
کمک کن یک شبح باشم مه آلود و گم اندرگم
کنار سایه ی قندیل ها در غار رؤیایت
خیالی ، وعده ای ،وهمی ، امیدی ،مژده ای ،یادی
به هر نامه که خوش داری تو ، بارم ده به دنیایت
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
که کامل می شود با نیمه ی خود ، روح تنهایت
منزوی
دیگر زمان ، زمانه ی مجنون نیست
فرهاد
در بیستون مراد نمی جوید
زیرا بر آستانه ی خسرو
بی تیشه ای به دست ، کنون سرسپرده است.
در تلخی تداوم و تکرار لحظه ها
آن شور عشق
-عشق به شیرین را
از یاد برده است.
تنهاست گردباد بیابان
-تنهاست
و آهوان دشت
پاکان تشنگان محبت-
چه سالهاست
دیگر سراغ مجنون را
از باد و از درخت نمی گیرند.
در عصر ما
-عصر تضاد ، عصر شگفتی-
لیلی
-دلاله ی محبت مجنون است !!
ای دست من به تیشه توسل جو
تا داستان کهنه ی فرهاد را
از خاطرات خفته برانگیزی .
ای اشتیاق مرگ
در من طلوع کن.
من اختتام قصه ی مجنون را
اعلام می کنم
ديشب دوباره ديدمت اما خيال بود
تو در كنار من بشيني محال بود
هر چه نگاه عاشق من بي نصيب بود
چشمان مهربان تو پاك و زلال بود
پاييز بود و كوچه اي و تك مسافري
با تو چقدر كوچه ما بي مثال بود
نشنيد لحن عاشق من را نگاه تو
پرواز چشمهاي تومحتاج بال بود
سيب درخت بي ثمر آرزوي من
يك عمر مانده بود ولي كال كال بود
گفتم كمي بمان به خدا دوست دارمت
گفتي مجال نيست وليكن مجال بود
يك عمر هر چه سهم من از تو نگاه بود
سهم من از عبور تو رنج و ملال بود
چيزي شبيه جام بلور دلي غريب
حالا شكست واي صداي وصال بود
شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد
اما نه با خيال تو بودم حلال بود
تو در كنار من بشيني محال بود
هر چه نگاه عاشق من بي نصيب بود
چشمان مهربان تو پاك و زلال بود
پاييز بود و كوچه اي و تك مسافري
با تو چقدر كوچه ما بي مثال بود
نشنيد لحن عاشق من را نگاه تو
پرواز چشمهاي تومحتاج بال بود
سيب درخت بي ثمر آرزوي من
يك عمر مانده بود ولي كال كال بود
گفتم كمي بمان به خدا دوست دارمت
گفتي مجال نيست وليكن مجال بود
يك عمر هر چه سهم من از تو نگاه بود
سهم من از عبور تو رنج و ملال بود
چيزي شبيه جام بلور دلي غريب
حالا شكست واي صداي وصال بود
شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد
اما نه با خيال تو بودم حلال بود
آغوش خدا
http://parvazeeshq.blogfa.com/post-26.aspx
در جاده بی پایان عشقت
بی نگاه تابلوی چشمت
سایه بغض سکوتم شکست
فریاد زدم
بی تو هرگز
بی تو هرگز
دوستت دارم
تا آغوش گرم خدا
http://parvazeeshq.blogfa.com/post-26.aspx
در جاده بی پایان عشقت
بی نگاه تابلوی چشمت
سایه بغض سکوتم شکست
فریاد زدم
بی تو هرگز
بی تو هرگز
دوستت دارم
تا آغوش گرم خدا
هر چه کنی بکن ولی
از بر من سفر مکن
یا که چو می روی مرا
وقت سفر خبر مکن
گر چه به باغم ستاده ام
نیست توان دیدنم
شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن
روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد
وقت وداع کردنت
بر رخ من نظر مکن
دیده به در نهاده ام
تا شنوم صدای تو
حلقه به در بزن مرا
عاشق در به در مکن
من که ز پا نشسته ام
مرغک پر شکسته ام
زود بیا که خسته ام
زین همه خسته تر مکن
گر چه به دور زندگی
تن به قضا نهاده ام
آتشم این قدر مزن
رنجه ام این قدر مکن
یوسف عمر من بیا
تنگدلم برای تو
رنج فراق می کشد
خون به دل پدر مکن
هر چه که ناله می کنم
گوش به من نمیکنی
یا که مرا ز دل ببر
یا ز برم سفر مکن
مهدی سهیلی
از بر من سفر مکن
یا که چو می روی مرا
وقت سفر خبر مکن
گر چه به باغم ستاده ام
نیست توان دیدنم
شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن
روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد
وقت وداع کردنت
بر رخ من نظر مکن
دیده به در نهاده ام
تا شنوم صدای تو
حلقه به در بزن مرا
عاشق در به در مکن
من که ز پا نشسته ام
مرغک پر شکسته ام
زود بیا که خسته ام
زین همه خسته تر مکن
گر چه به دور زندگی
تن به قضا نهاده ام
آتشم این قدر مزن
رنجه ام این قدر مکن
یوسف عمر من بیا
تنگدلم برای تو
رنج فراق می کشد
خون به دل پدر مکن
هر چه که ناله می کنم
گوش به من نمیکنی
یا که مرا ز دل ببر
یا ز برم سفر مکن
مهدی سهیلی
تا همسفرم عشق است در جاده تنهایی
از دست نخواهم داد دامان شكیبایی
تا من به تو دل دادم افسانه شده یادم
چون حافظ و مولانا در رندی و شیدایی
از عشق تو سهم من ، همواره همین بوده است
رسوایی و حیرانی ، حیرانی و رسوایی
تو آتش و من دودم ، دریا تو و من رودم
هرچند محال اما ، چیزی است تماشایی
چندی است كه پیوندی است پیوند خوشایندی است
بین تو و آیینه ، آیینه و زیبایی
من دستم و تو بخشش ، تو هدیه و تو خواهش
من زین سو و تو زان سو ، می آیم و می آیی
با گردش چشمانت افتاده به میدانت
انبوه شهیدانت ، تا باز چه فرمایی
بی ساحل آغوشت آغوش سحرپوشت
چندی است كه طوفانی است ، این دیده دریایی
از دست نخواهم داد دامان شكیبایی
تا من به تو دل دادم افسانه شده یادم
چون حافظ و مولانا در رندی و شیدایی
از عشق تو سهم من ، همواره همین بوده است
رسوایی و حیرانی ، حیرانی و رسوایی
تو آتش و من دودم ، دریا تو و من رودم
هرچند محال اما ، چیزی است تماشایی
چندی است كه پیوندی است پیوند خوشایندی است
بین تو و آیینه ، آیینه و زیبایی
من دستم و تو بخشش ، تو هدیه و تو خواهش
من زین سو و تو زان سو ، می آیم و می آیی
با گردش چشمانت افتاده به میدانت
انبوه شهیدانت ، تا باز چه فرمایی
بی ساحل آغوشت آغوش سحرپوشت
چندی است كه طوفانی است ، این دیده دریایی
samira_mehri2000
عضو جدید
ای وای بر اسیری کزیاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد
در راه رسیدن به تو گیرم ،که بمیرم
اصلاً به تو افتاده مسیرم که بمیرم
یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم
یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم
این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم
خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم .....................
فاضل نظري
اصلاً به تو افتاده مسیرم که بمیرم
یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم
یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم
این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم
خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم .....................
فاضل نظري
نگاهی در سکوت
نگاهی در سکوت
خداوندا! به دلهاي شكسته
به تنهايان در غربت نشسته
به آن عشقي كه از نام تو خيزد
بدان خوني كه در راه تو ريزد
به مسكينان از هستي رميده
به غمگينان خواب از سر پريده
به مرداني كه در سختي خموشند
براي زندگي جان مي فروشند
همه كاشانه شان خالي از قوت است
سخنهاشان نگاهي در سكوت است
به طفلاني كه نان آور ندارند ـ
سر حسرت ببالين ميگذارند
به آن « درمانده زن » كز فقر جانكاه ـ
نهد فرزند خود را بر سر راه
بآن كودك كه ناكام است كامش
ز پا ميافكند بوي طعامش
به آن جمعي كه از سرما بجانند
ز « آه » جمع، « گرمي » ميستانند
به آن بيكس كه با جان در نبرد است
غذايش اشك گرم و آه سرد است
به آن بي مادر از ضعف خفته ـ
سخن از مهر مادر ناشنفته
به آن دختر كه ناديدي گناهش
عبادت خفته در شرم نگاهش
به آن چشمي كه از غم گريه خيز است
به بيماري كه با جان در ستيز است
به داماني كه از هر عيب پاك است
به هر كس از گناهان شرمناك است ـ
دلم را از گناهان ايمني بخش
به نور معرفت ها روشني بخش
مهدی سهیلی
نگاهی در سکوت
خداوندا! به دلهاي شكسته
به تنهايان در غربت نشسته
به آن عشقي كه از نام تو خيزد
بدان خوني كه در راه تو ريزد
به مسكينان از هستي رميده
به غمگينان خواب از سر پريده
به مرداني كه در سختي خموشند
براي زندگي جان مي فروشند
همه كاشانه شان خالي از قوت است
سخنهاشان نگاهي در سكوت است
به طفلاني كه نان آور ندارند ـ
سر حسرت ببالين ميگذارند
به آن « درمانده زن » كز فقر جانكاه ـ
نهد فرزند خود را بر سر راه
بآن كودك كه ناكام است كامش
ز پا ميافكند بوي طعامش
به آن جمعي كه از سرما بجانند
ز « آه » جمع، « گرمي » ميستانند
به آن بيكس كه با جان در نبرد است
غذايش اشك گرم و آه سرد است
به آن بي مادر از ضعف خفته ـ
سخن از مهر مادر ناشنفته
به آن دختر كه ناديدي گناهش
عبادت خفته در شرم نگاهش
به آن چشمي كه از غم گريه خيز است
به بيماري كه با جان در ستيز است
به داماني كه از هر عيب پاك است
به هر كس از گناهان شرمناك است ـ
دلم را از گناهان ايمني بخش
به نور معرفت ها روشني بخش
مهدی سهیلی
دوباره اشک چکد از طلوع پلکانت
مگر به کوچه شبنم کشیده بارانت
گلی به شانه شادابی از تبار بهار
کشیده سر زگریبان باغ دستانت
زبامداد عبورم به طول یک باور
هبوط می کنم امشب به حجم چشمانت
مبر به غربت یک شمع شعله را امشب
مریز صاعقه در پیش پای مهمانت
اگر ز روزنه روید شعاع یک مهتاب
کسی ز پنجره آید شود نگهبانت
تمام عاطفه ها درغروب رقصیدند
نشسته ولوله در کودک دبستانت
به پاس حرمت یک آسمان تنهایی
دخیل می برم امشب به کنج دامانت
اگر اجازه دهی در غزل شوم جاری
مرور می کنم و می شوم غزل خوانت
مگر به کوچه شبنم کشیده بارانت
گلی به شانه شادابی از تبار بهار
کشیده سر زگریبان باغ دستانت
زبامداد عبورم به طول یک باور
هبوط می کنم امشب به حجم چشمانت
مبر به غربت یک شمع شعله را امشب
مریز صاعقه در پیش پای مهمانت
اگر ز روزنه روید شعاع یک مهتاب
کسی ز پنجره آید شود نگهبانت
تمام عاطفه ها درغروب رقصیدند
نشسته ولوله در کودک دبستانت
به پاس حرمت یک آسمان تنهایی
دخیل می برم امشب به کنج دامانت
اگر اجازه دهی در غزل شوم جاری
مرور می کنم و می شوم غزل خوانت
داراب بدخشان
salamat ravandi
عضو جدید
به نسیمی همه راه به هم می ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد
سنگ در برکه می اندازم و می پندارم
با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد
عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد
انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است
دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد
آه یک روز همین آه تو را می گیرد
گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد
سنگ در برکه می اندازم و می پندارم
با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد
عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد
انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است
دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد
آه یک روز همین آه تو را می گیرد
گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گريبان است
سرها در گريبان است
کسی سربرنيارد کرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را
نگه جز پيش پا را ديد نتواند
که ره تاريک و لغزان است .
وگر دست محبت سوی کس يازی
به اکراه آورد دست از بغل بيرون
که سرما سخت سوزان است.
نفس کز گرمگاه سينه می آيد برون ابری شود تاريک
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت
نفس کاينست ، پس ديگر چه داری چشم
زچشم دوستان دور يا نزديک.
مسيحای جوانمرد من ! ای ترسای پير پيرهن چرکين !
هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم ، من ، ميهمان هر شبت ،لولی وش مغموم
منم ، من ، سنگ تيپا خورده رنجور
منم ، دشنام پست آ فرينش ، نغمه ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بيرنگ بيرنگم
بيا بگشای در، بگشای ، دلتنگم.
حريفا ! ميزبانا ! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد.
تگرگی نيست ، مرگی نيست
صدايی گر شنيدی ، صحبت سرما و دندان است.
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گويی که بيگه شد ، سحرشد ، بامداد آمد؟
فريبت می دهد ، بر آسمان اين سرخی بعد از سحرگه نيست.
حريفا ! گوش سرما برده است ، اين يادگار سيلی سرد زمستان است.
و قنديل سپهر تلگ ميدان ، مرده يا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است.
حريفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز يکسان است.
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگير ، درها بسته ، سرها در گريبان ، دستها پنهان ،
نفس ها ابر ، دلها خسته و غمگين ،
درختان اسکلتهای بلور آجين ،
زمين دلمرده ، سقف آسمان کوتاه ،
غبارآلوده مهر و ماه ،
زمستان است...
ای صورت پهلو به تبدل زده! ای رنگ
من با تو به دل یکدله کردن، تو به نیرنگ
گر شور به دریا زدنت نیست از این پس
بیهوده نکوبم سر سودازده بر سنگ
با من سر پیمانت اگر نیست نیایم
چون سایه به دنبال تو فرسنگ به فرسنگ
من رستم و سهراب تو! این جنگ چه جنگی است
گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ
یک روز دو دلباخته بودیم من و تو!
اکنون تو ز من دل‌زده‌ای! من ز تو دلتنگ
فاضل نظری
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]غنچه از خواب پرید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و گلی تازه به دنیا آمد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار خندید و به او گفت: سلام[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و جوابی نشنید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار رنجید ولی هیچ نگفت[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ساعتی چند گذشت[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل چه زیبا شده بود[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دست بی رحمی آمد نزدیک[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل سراسیمه ز وحشت لرزید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]لیک آن خار در آن دست خلید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و گل از مرگ رهید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]صبح فردا که رسید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار با شبنمی از خواب پرید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل صمیمانه به او گفت: سلام[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و گلی تازه به دنیا آمد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار خندید و به او گفت: سلام[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و جوابی نشنید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار رنجید ولی هیچ نگفت[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ساعتی چند گذشت[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل چه زیبا شده بود[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دست بی رحمی آمد نزدیک[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل سراسیمه ز وحشت لرزید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]لیک آن خار در آن دست خلید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و گل از مرگ رهید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]صبح فردا که رسید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خار با شبنمی از خواب پرید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گل صمیمانه به او گفت: سلام[/FONT]
مژگان به هم بزن که بپاشی جهان من
کوبی زمین من به سر آسمان من
درمان نخواستم ز تو من درد خواستم
یک درد ماندگار! بلایت به جان من
می سوزم از تبی که دماسنج عشق را
از هرم خود گداخته زیر زبان من
تشخیص درد من به دل خود حواله کن
آه ای طبیب درد فروش جوان من
نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را
تا خون بدل به باده شود در رگان من
گفتی : غریب شهر منی این چه غربت است
کاین شهر از تو می شنود داستان من
خاکستری است شهر من آری و من در آن
آن مجمری که آتش زرتشت از آن من .....
کوبی زمین من به سر آسمان من
درمان نخواستم ز تو من درد خواستم
یک درد ماندگار! بلایت به جان من
می سوزم از تبی که دماسنج عشق را
از هرم خود گداخته زیر زبان من
تشخیص درد من به دل خود حواله کن
آه ای طبیب درد فروش جوان من
نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را
تا خون بدل به باده شود در رگان من
گفتی : غریب شهر منی این چه غربت است
کاین شهر از تو می شنود داستان من
خاکستری است شهر من آری و من در آن
آن مجمری که آتش زرتشت از آن من .....
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]یک باره پری از نظر خلق نهان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]گر مطرب عشاق تویی رقص توان کرد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ور ساقی مشتاق تویی مست توان کرد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]گیسوی دلاویز تو زنجیر جنون گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بالای بلا خیز تو آشوب جهان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نقدی که به بازار تو بردیم تلف گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]سودی که ز سودای تو کردیم زیان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]جان از الم هجر تو بی صبر و سکوت گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]هم قاصد جانان سبک از راه نیامد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]هم جان گرانمایه به تن سخت گران شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]چشمم همه دم در ره آن ماه گهر ریخت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]اشکم همه جا در پی آن سرو روان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]مقصود خود از خاک در کعبه نجستم [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]باید که به جان معتکف دیر مغان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تا دم زدم از معجزۀ پیر خرابات [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]صوفی به یقین آمد و زاهد به گمان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]پیرانه سر آمد به کفم دامن طفلی [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]المنه لله که مرا بخت جوان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تا خانه نشین در عشقیم فروغی [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]خورشید ز ما صاحب صد نام و نشان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]یک باره پری از نظر خلق نهان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]گر مطرب عشاق تویی رقص توان کرد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ور ساقی مشتاق تویی مست توان کرد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]گیسوی دلاویز تو زنجیر جنون گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بالای بلا خیز تو آشوب جهان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نقدی که به بازار تو بردیم تلف گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]سودی که ز سودای تو کردیم زیان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]جان از الم هجر تو بی صبر و سکوت گشت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]هم قاصد جانان سبک از راه نیامد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]هم جان گرانمایه به تن سخت گران شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]چشمم همه دم در ره آن ماه گهر ریخت [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]اشکم همه جا در پی آن سرو روان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]مقصود خود از خاک در کعبه نجستم [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]باید که به جان معتکف دیر مغان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تا دم زدم از معجزۀ پیر خرابات [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]صوفی به یقین آمد و زاهد به گمان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]پیرانه سر آمد به کفم دامن طفلی [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]المنه لله که مرا بخت جوان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]●[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]تا خانه نشین در عشقیم فروغی [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]خورشید ز ما صاحب صد نام و نشان شد [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
راز من
هیچ جز حسرت نباشد کار من
بخت بد ، بیگانه ای شد یار من
بی گنه زنجیر بر پایم زدند
وای از این زندان محنت بار من
وای از این چشمی که می کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در می نهد تا بشنود
شاید آن گمگشته آواز مرا
گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه می نالد به نزد دیگران
« کو دگر آن دختر دیروز نیست »
« آه ، آن خندان لب شاداب من»
« این زن افسرده ی مرموز نیست »
گاه می کوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند
گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند
گاه میگوید که : که ، آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو ؟
دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو
من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که : اینست آنچه هست
خود نمی دانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم : چه خوش رفتم ز دست
همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش
بیگمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایه ی آزار خویش
از منست این غم که بر جان منست
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست
پای در زنجیر می نالم که هیچ
الفتم با حلقه ی زنجیر نیست
آه ، اینست آنچه می جستی به شوق
راز من ، راز نی دیوانه خو
راز موجودی که در فکرش نبود
ذره ای سودای نام و آبرو
راز موجودی که دیگر هیچ نیست
جز وجودی نفرت آور بهر تو
آه ، اینست آنچه رنجم می دهد
ورنه ، کی ترسم ز خشم و قهر تو
هیچ جز حسرت نباشد کار من
بخت بد ، بیگانه ای شد یار من
بی گنه زنجیر بر پایم زدند
وای از این زندان محنت بار من
وای از این چشمی که می کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در می نهد تا بشنود
شاید آن گمگشته آواز مرا
گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه می نالد به نزد دیگران
« کو دگر آن دختر دیروز نیست »
« آه ، آن خندان لب شاداب من»
« این زن افسرده ی مرموز نیست »
گاه می کوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند
گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند
گاه میگوید که : که ، آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو ؟
دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو
من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که : اینست آنچه هست
خود نمی دانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم : چه خوش رفتم ز دست
همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش
بیگمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایه ی آزار خویش
از منست این غم که بر جان منست
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست
پای در زنجیر می نالم که هیچ
الفتم با حلقه ی زنجیر نیست
آه ، اینست آنچه می جستی به شوق
راز من ، راز نی دیوانه خو
راز موجودی که در فکرش نبود
ذره ای سودای نام و آبرو
راز موجودی که دیگر هیچ نیست
جز وجودی نفرت آور بهر تو
آه ، اینست آنچه رنجم می دهد
ورنه ، کی ترسم ز خشم و قهر تو
امشب از آسمان دیده تو
روی شعرم ستاره میبارد
در سكوت سپید كاغذها
پنجه هایم جرقه می كارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیكرش رادوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
كه همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر كردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سكرآور گل یاس است
آه بگذار گم شوم در تو
كس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته در پرنیان رویاها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیاها
دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم تو پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریاییست
كی توان نهفتنم باشد
با تو زی نسهمگین طوفانی
كاش یارای گفتنم باشد
بس كه لبریزم از تو می خواهم
بدوم در میان صحراها
سر بكوبم به سنگ كوهستان
تن بكوبم به موج دریاها
بس كه لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبك سایه تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
كه همین دوست داشتن زیباست
روی شعرم ستاره میبارد
در سكوت سپید كاغذها
پنجه هایم جرقه می كارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیكرش رادوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
كه همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر كردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سكرآور گل یاس است
آه بگذار گم شوم در تو
كس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته در پرنیان رویاها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیاها
دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم تو پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریاییست
كی توان نهفتنم باشد
با تو زی نسهمگین طوفانی
كاش یارای گفتنم باشد
بس كه لبریزم از تو می خواهم
بدوم در میان صحراها
سر بكوبم به سنگ كوهستان
تن بكوبم به موج دریاها
بس كه لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبك سایه تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
كه همین دوست داشتن زیباست
...
و زخم های من همه از عشق است
از عشق عشق عشق
من این جزیره سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد
سلام ای شب معصوم
سلام ای شبی که چشمهای گرگ های بیابان را
به حفره های استخوانی ایمان و اعتماد بدل می کنی
و در کنار جویبارهای تو ارواح بید ها
ارواح مهربان تبرها را می بویند
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرفها و صدا ها می ایم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا می بوسند
در ذهن خود طناب دار ترا می بافند...
و زخم های من همه از عشق است
از عشق عشق عشق
من این جزیره سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد
سلام ای شب معصوم
سلام ای شبی که چشمهای گرگ های بیابان را
به حفره های استخوانی ایمان و اعتماد بدل می کنی
و در کنار جویبارهای تو ارواح بید ها
ارواح مهربان تبرها را می بویند
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرفها و صدا ها می ایم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا می بوسند
در ذهن خود طناب دار ترا می بافند...
ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت
خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز
کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت
درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه آمرزش و پروای ثوابت
راه دل عشاق زد آن چشم خماری
پیداست از این شیوه که مست است شرابت
تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت
هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیداست نگارا که بلند است جنابت
دور است سر آب از این بادیه هش دار
تا غول بیابان نفریبد به سرابت
تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل
باری به غلط صرف شد ایام شبابت
ای قصر دل افروز که منزلگه انسی
یا رب مکناد آفت ایام خرابت
حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد
صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت
و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت
خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز
کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت
درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه آمرزش و پروای ثوابت
راه دل عشاق زد آن چشم خماری
پیداست از این شیوه که مست است شرابت
تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت
هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیداست نگارا که بلند است جنابت
دور است سر آب از این بادیه هش دار
تا غول بیابان نفریبد به سرابت
تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل
باری به غلط صرف شد ایام شبابت
ای قصر دل افروز که منزلگه انسی
یا رب مکناد آفت ایام خرابت
حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد
صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت
دل که آشفته روى تو نباشد دل نیست
آن که دیوانه خال تو نشد عاقل نیست
مستىِ عاشقِ دلباخته از باده توست
به جز این مستى ام از عمر، دگر حاصل نیست
عشق روى تو در این بادیه افکند مرا
چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیست
بگذر از خویش اگر عاشق دلباخته اى
که میان تو و او، جز تو کسى حائل نیست
رهرو عشقى اگر، خرقه و سجاده فکن
که به جز عشق، تو را رهروِ این منزل نیست
اگر از اهل دلى، صوفى و زاهد بگذار
که جز این طایفه را، راه در این محفل نیست
در خَم طُرّه او چنگ زنم چنگ زنان
که جز این، حاصلِ دیوانه لایَعقِل نیست
دست من گیر و از این خرقه سالوس رهان
که در این خرقه، به جز جایگهِ جاهل نیست
علم و عرفان به خرابات ندارد راهى
که به منزلگه عُشاق، رهِ باطل نیست
آن که دیوانه خال تو نشد عاقل نیست
مستىِ عاشقِ دلباخته از باده توست
به جز این مستى ام از عمر، دگر حاصل نیست
عشق روى تو در این بادیه افکند مرا
چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیست
بگذر از خویش اگر عاشق دلباخته اى
که میان تو و او، جز تو کسى حائل نیست
رهرو عشقى اگر، خرقه و سجاده فکن
که به جز عشق، تو را رهروِ این منزل نیست
اگر از اهل دلى، صوفى و زاهد بگذار
که جز این طایفه را، راه در این محفل نیست
در خَم طُرّه او چنگ زنم چنگ زنان
که جز این، حاصلِ دیوانه لایَعقِل نیست
دست من گیر و از این خرقه سالوس رهان
که در این خرقه، به جز جایگهِ جاهل نیست
علم و عرفان به خرابات ندارد راهى
که به منزلگه عُشاق، رهِ باطل نیست
شبیه باد همیشه غریب و بی وطن است
چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است
کتاب قصه پر از شرح بی وفایی اوست
اگرچه او همه ی عمر فکر ما شدن است
چه فرق می کند عذرا و لیلی و شیرین؟
که او حکایت یک روح در هزار تَن است
قرار نیست معمای ساده ای باشد:
کمی شبیه شما و کمی شبیه من است
کسی که کار جهان لنگ می زند بی او
فرشته نیست، پری نیست، حور نیست؛ زن است
مژگان عباسلو
چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است
کتاب قصه پر از شرح بی وفایی اوست
اگرچه او همه ی عمر فکر ما شدن است
چه فرق می کند عذرا و لیلی و شیرین؟
که او حکایت یک روح در هزار تَن است
قرار نیست معمای ساده ای باشد:
کمی شبیه شما و کمی شبیه من است
کسی که کار جهان لنگ می زند بی او
فرشته نیست، پری نیست، حور نیست؛ زن است
مژگان عباسلو
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
بیا زیر کرسی تا قصه های قدیمی رو واست تعریف کنم | ادبیات | 28440 |