شعر زیبا از سعدی شیرازی فرمانروای ملک سخن
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
زمن بریدی وبا هیچکس نپیوستم
کجا روم که بمیرم بر آستان امید ؟
اگر به دامن وصلت نمی رسد دستم
شگفت مانده ام از بامداد روز وداع
که بر نخاست قیامت چو بی تو نشستم
بلای عشق تو نگذاشت پارسا درپارس
یکی منم که ندانم نماز چون بستم
نماز کردم واز بی خودی ندانستم
که در خیال تو عقد نماز چون بستم
نماز مست شریعت روا نمی دارد
نماز من که پذیرد که شب وروز مستم ؟
چنین که دست خیالت گرفت دامن من
چه بودی ار برسید ی به دامنت دستم
من از کجاوتمنای وصل تو زکجا
اگر چه آب حیاتی هلاک خود جستم
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
زمن بریدی وبا هیچکس نپیوستم
کجا روم که بمیرم بر آستان امید ؟
اگر به دامن وصلت نمی رسد دستم
شگفت مانده ام از بامداد روز وداع
که بر نخاست قیامت چو بی تو نشستم
بلای عشق تو نگذاشت پارسا درپارس
یکی منم که ندانم نماز چون بستم
نماز کردم واز بی خودی ندانستم
که در خیال تو عقد نماز چون بستم
نماز مست شریعت روا نمی دارد
نماز من که پذیرد که شب وروز مستم ؟
چنین که دست خیالت گرفت دامن من
چه بودی ار برسید ی به دامنت دستم
من از کجاوتمنای وصل تو زکجا
اگر چه آب حیاتی هلاک خود جستم
