اشعار و نوشته هاي عاشقانه

[*** s.mahdi ***]

روی تو به دلبری جهان می‌گیرد

زلف تو زره‌گری از آن می‌گیرد

جزعت به نظر زبان دل می‌بندد

لعلت به شکر طوطی جان می‌گیرد

 

[naghmeirani]

جانا، حدیث حسنت، در داستان نگنجد

رمزی ز راز عشقت، در صد زبان نگنجد
سودای زلف و خالت، در هر خیال ناید

اندیشهٔ وصالت، جز در گمان نگنجد
هرگز نشان ندادند، از کوی تو کسی را

زیرا که راه کویت، اندر نشان نگنجد
آهی که عاشقانت، از حلق جان برآرند

هم در زمان نیاید، هم در مکان نگنجد
آنجا که عاشقانت، یک دم حضور یابند

دل در حساب ناید، جان در میان نگنجد
اندر ضمیر دلها، گنجی نهان نهادی

از دل اگر برآید، در آسمان نگنجد
عطّار وصف عشقت، چون در عبارت آرد

زیرا که وصف عشقت، اندر بیان نگنجد

 

[*** s.mahdi ***]

ز ليلايي شنيدم يا علي گفت
به مجنون چون رسيدم يا علي گفت

مگر اين وادي دارالجنون است
كه هر ديوانه ديدم يا علي گفت

نسيمي غنچه اي را باز مي كرد
به گوش غنچه كم كم يا علي گفت

چمن با ريزش باران رحمت
دعايي كرد و او هم يا علي گفت

يقين پروردگار آفرينش
به موجودات عالم يا علي گفت

دلا بايست هر دميا علي گفت
نه هر دم بل دمادم يا علي گفت

به هر روز و به هر شب يا علي گفت
به هر پيچ و به هر خم يا علي گفت

خمير خاك آدم را سرشتند
چو بر مي خواست آدم يا علي گفت

علي در كعبه بر دوش پيمبر
قدم بنهاد وآن دم يا علي گفت

عصا در دست موسي اژدها گشت
كليم آنجا مسلّم يا علي گفت

ز بطن حوت ، يونس گشت آزاد
ز بس در ظلمت يم يا علي گفت

به فرقش كي اثر مي‌كرد شمشير
شنيدم ابن ملجم يا علي گفت

مگر خيبر ز جايش كنده ميشد
يقين آن دم علي هم يا علي گفت

 

[naghmeirani]

لاله داغدیده را مانم
کشت آفت رسیده را مانم

دست تقدیر از تو دورم کرد
گل از شاخ چیده را مانم

نتوان بر گرفتنم از خاک
اشک از رخ چکیده را مانم

پیش خوبانم اعتباری نیست
جنس ارزان خریده را مانم

برق آفت در انتظار من است
سبزه نو دمیده را مانم

تو غزال رمیده را مانی
من کمان خمیده را مانم

به من افتادگی صفا بخشید
سایه آرمیده را مانم

در نهادم سیاهکاری نیست
پرتو افشان سپیده را مانم

گفتمش ای پری که رامانی؟
گفت : بخت رمیده را مانم

دلم از داغ او گداخت رهی
لاله داغدیده را مانم

 

[eksir]

آن عشق که دیده گریه آموخت ازو
دل در غم او نشست و جان سوخت ازو
امروز نگاه کن که جان و دل من
جز یادی و حسرتی چه اندوخت ازو

 

[*** s.mahdi ***]

​

گر او پیدا شود بر من به شیدایی کشد کارم
و گر من زو شوم پنهان به پیدایی کشد زارم

دو رنگی در میان ما به یک بار آن چنان کم شد
که غیر از نقش یک رنگی، نه او دارد، نه من دارم

دلم گر چشم اقراری براندازد بغیر او
دو چشم او برانگیزد جهانی را به انکارم

مرا از بس که او دم داد و دل غم دید در عشقش
غمش بگسیخت تسبیحم، دمش دربست زنارم

میان خواب و بیداری شبی دیدم خیال او
از آن شب واله و حیران، نه در خوابم، نه بیدارم

تو از هر چاردیواری نشان من چه می‌پرسی؟
که یار از شش جهت بیرون و من در صحبت یارم

کسی کو جان من باشد چه با او دوستی ورزم؟
نباشد دوستی با او که خود را دوست میدارم

ز باغ ورد او دوری نخواهم کرد تا هستم
بهل، تا داغ ورد او بسوزد اوحدی‌وارم

 

[*زهره*]

عطار

عطار

جان سوخته پای بست آمد بی تو
وز دست شده به دست آمد بی تو

تا خیلِ خیال تو شبیخون آورد
بر قلبِ بسی شکست آمد بی تو​

 

[*** s.mahdi ***]

از عشق تو درجهان سمر خواهم شد

وز دست غمت زیر و زبر خواهم شد

وانگه زپس هزار شب بی‌خوابی

گریان گریان به خواب درخواهم شد

 

[eksir]

من تمناي تو كردم كه تو با من باشي
تو به من گفتي هرگز.هرگز
پاسخي سخت و درشت و مرا غصه اين هرگز كشت

 

[eksir]

عشق اگربا تو بيايد به پرستاري من
قصه عشق شود قصه بيماري من​

 

[*زهره*]

در کجاي اين فضاي تنگ بي آواز
من کبوترهاي شعرم را دهم پرواز
شهر را گويي نفس در سينه پنهان است
شاخسار لحظه ها را برگي از برگي نمي جنبد
آٍمان در چارديوار ملال خويش زنداني است
روي اين مرداب يک جنبنده پيدا نيست
آفتاب از اينهمه دلمردگي ها رويگردان است
بال پرواز زمان بسته است
هر صدايي را زبان بسته است
زندگي سر در گريبان است
اي قناري هاي شرينکار
آسمان شعرتان از نغمه ها سرشار
اي خروشان موجهاي مست
آفتاب قصه هاتان گرم
چشمه آوازتان تا جاودان جوشان
شعر من ميميرد و هنگام مرگش نيست
زيستن را در چنين آلودگي ها زاد و برگش نيست
اي تپش هاي دل بي تاب من
اي سرود بيگناهي ها
اي تمنا هاي سرکش
اي غريو تشنگي ها
در کجاي اين ملال آباد
من سرودم را کنم فرياد
در کجاي اين فضاي تنگ بي آواز
من کبوترهاي شعرم را دهم پرواز

 

[eksir]

باتو خواهم رقصيد باتوخواهم خنديد
همه شعرم را به تو خواهم بخشيد
گريه اگر بگذارد

 

[*زهره*]

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند
هزار فتنه به هر گوشه‌ای برانگیزند

چگونه انس نگیرند با تو آدمیان
که از لطافت خوی تو وحش نگریزند

چنان که در رخ خوبان حلال نیست نظر
حلال نیست که از تو نظر بپرهیزند

غلام آن سر و پایم که از لطافت و حسن
به سر سزاست که پیشش به پای برخیزند

تو قدر خویش ندانی ز دردمندان پرس
کز اشتیاق جمالت چه اشک می‌ریزند

قرار عقل برفت و مجال صبر نماند
که چشم و زلف تو از حد برون دلاویزند

مرا مگوی نصیحت که پارسایی و عشق
دو خصلتند که با یک دگر نیامیزند

رضا به حکم قضا اختیار کن سعدی
که شرط نیست که با زورمند بستیزند​

 

[eksir]

فهميدن عشق را چه مشکل کردند
ما را ز درون خويش غافل کردند
انگار کسي به فکر ماهي ها نيست
سهراب بيا که آب را گل کردند​

 

[eksir]

آسمان همچو صفحه دل من
روشن از جلوه های مهتابست
امشب از خواب خوش گریزانم
که خیال تو خوشتر از خوابست
خیره بر سایه های وحشی بید
می خزم در سکوت بستر خویش
باز دنبال نغمه ای دلخواه
می نهم سر بروی دفتر خویش

 

[engineer saba]

وا فریادا زعشق وافریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا، دادا
ورنه من و عشق هرچه بادا،بادا

 

[engineer saba]

در وصل تو پیوسته به گلشن بودم
درهجر تو با ناله و شیون بودم
گفتم به دعا که چشم بد دور ز تو
ای دوست مگر چشم بدت من بودم

 

[*زهره*]

جانا! جانی عاشق روی تو مراست
افتادگییی بر سر کوی تو مراست

هرگز نتوان گفت –یقین میدانم
آن قصه که با هر سر موی تو مراست​

 

[*** s.mahdi ***]

از آرزوی خیال تو روز دراز در بند شبم با دل پر درد و نیاز
وز بی‌خوابی همه شب ای شمع طراز می‌گویم کی بود که روز آید باز

* * *
ای دست تو در جفا چو زلف تو دراز وی بی‌سببی گرفته پای از من باز
دی دست زاستین برون کرده به عهد وامروز کشیده پای در دامن ناز

* * *
آن شد که من از عشق تو شبهای دراز با مه گله کردمی و با پروین راز
جستم ز تو چون کبوتر از چنگل باز رفتم نه چنان که دیگرم بینی باز

* * *
زان شب که به روز برده‌ام با تو به ناز روز و شبم از غمت سیاهست و دراز
بس روز چنین بی‌تو به سر خواهم برد تا با تو شبی چنان به روز آرم باز

* * *
دل شادی روز وصلت ای شمع طراز با صد شب هجر بیش گفتست به راز
تا خود پس از این زان همه شبهای دراز با روز وصال بی‌غمی گوید باز

 

[*** s.mahdi ***]

اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه باز آيي


اي درد توام درمان در بستر ناكامي
وي ياد توام مونس در گوشه تنهايي


مشتاقي ومهجوري دور از تو چنانم كرد
كز دست بخواهد شد پاياب شكيبايي


دايم گل اين بستان شاداب نمي ماند
درياب ضعيفان را در وقت توانايي


در دايره قسمت ما نقطه تسليميم
لطف آنچه تو انديشي حكم آنچه تو فرمايي


فكر خود و راي خود در عالم رندي نيست
كفر است در اين مذهب خود بيني و خود رايي


يارب به كه شايد گفت اين نكته كه در عالم
رخساره به كس ننمود آن شاهد هر جايي

 

[*** s.mahdi ***]

اشكي به چشم و در دلم آهي نمانده است
ديگرا مرا ز عشق گواهي نمانده است

در چشم بي فروغ من از رنج انتظار
غير از نگاه مانده به راهي نمانده است

در سينه سر چرا نكشم چونكه بر سرم
جز سايه هاي بخت سياهي نمانده است

در دوره اي كه عشق گناه است بر دلم
جز جاي داغ مهر گناهي نمانده است

نوري زمهر تو نيست به دلهاي دوستان
لطفي دگر به جلوه ي ماهي نمانده است

در باغ خشك دوستي اي باغبان عشق
از گل گذشته برگ گياهي نمانده است

شور و حلاوتي ز كلامي نديده ام
شوقي و جذبه اي به نگاهي نمانده است

حسرت كشي ببين كه دگر از وجود من
جز ناله هاي گاه به گاهي نمانده است

 

[باران1368]

زندگي قافيه باران است،من اگرپاييزم ودرختان اميدم همه بي برگ شدند،توبهاري وبه اندازه باران خدا زيبايي.

 

[*** s.mahdi ***]

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم
سرد مهری بین که کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سرا پا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در یبن جمع
لاله ام که از داغ تنهای به صحرا سوختم
همچون آن شمعی که افروزند نه پیش آفتابچ
سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم
سوختم ازآتش دل درمیان موج اشک
شور بختی بین که درآغوش دریا سوختم
شمع وگل هرکدام شعله ای درآتشند
درمیان پاکبازان من نه تنها سوختم
جان پاک من رهی خورشید عالمتا ب بود
رفتم و از ماتم خودعالمی راسوختم

 

[eksir]

عشق يعني يك تيمم يك نماز
عشق يعني عالمي رازو نياز
عشق يعني چون محمد پا به راه
عشق يعني همچو يوسف قعر چاه​

 

[eksir]

همه زيبايی های بی پيرايه ازعشق سرچشمه می گيرند،اماعشق از چه چيز سرچشمه می گيرد؟ عشق از جنس چيست ؟ اين فرا طبيعی از کدامين طبيعت جاری شده است؟ زيبايی زاده ی عشق است. عشق زاده ی توجه و اعتناست ، توجه ای ساده به ساده ها . توجه ای متواضعانه به هر آنچه که متواضع و بی پيرايه است . توجه ای زنده به همه ی زندگی ها .

​

 

[Comet1986]

عشق از نگاه مولانا:
​

شرح عشق ار من بگویم بر دوام
صد قیامت بگذرد وان نا تمام
زانکه تاریخ قیامت را حد است
حد کجا آن جا که وصف ایزدست
​

عشق از نگاه حافظ:

از صداي سخن عشق نديدم خوشتر
يادگاري که در اين گنبد دوار بماند

عشق از نگاه شهريار:

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم
به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم
چو مردم از تن و جان وارهاندم از زندان
به عشق زنده شوم جاودان به جان مانم
​

 

[eksir]

دفتر زندگى انسان‌ها با واژه محبت آغاز شده است و در آخرین لحظات زندگى سرشار و لبریز از عشق و دلدادگى به سرچشمه محبت مى‌پیوندند، پس آغاز و سرانجام زندگى و هستى از مهر و محبت آکنده است و آنان که از محبت بی بهره اند چگونه می توان نامشان را بر جریده انسانیت نوشت؟

 

[*** s.mahdi ***]

جواني شمع ره کردم که جويم زندگاني را​

به دنبال جواني کوره راه زندگاني را​

کنون با بار پيري آرزومندم که برگردم​

که شب در خواب بيند همرهان کارواني را​

به ياد يار ديرين کاروان گم‌کرده رامانم​

چه غفلت داشتيم اي گل شبيخون جواني را​

بهاري بود و ما را هم شبابي و شکر خوابي​

که در کامم به زهرآلود شهد شادماني را​

چه بيداري تلخي بود از خواب خوش مستي​

خدايا با که گويم شکوه‌ي بي همزباني را​

سخن با من نمي‌گوئي الا اي همزبان دل​

به پاي سرو خود دارم هواي جانفشاني را​

نسيم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزان ديده​

خدايا بر مگردان اين بلاي آسماني را​

به چشم آسماني گردشي داري بلاي جان​

که از آب بقا جوئيد عمر جاوداني را​

نميري شهريار از شعر شيرين روان گفتن​

 

[eksir]

 

[Comet1986]

در دياري كه در او نيست كسي يار كسي
كاش يارب كه نيفتد به كسي ، كار كسي
هر كس آزار منِ زار پسنديدولي
نپسنديد دلِ زار من آزارِ كسي

آخرش محنت جانكاه به چاه اندازد
هر كه چون ماه برافروخت شبِ تارِ كسي
سودش اين بس كه به هيچش بفروشند چو من
هر كه باقيمت جان بود خريدار كسي

سود بازار محبت همه آه سرد است
تا نكوشيد پس گرمي بازار كسي
غير آزار نديدم چو گرفتارم ديد
كس مبادا چو من زار گرفتار كسي

تا شدم خار تو رشكم به عزيزان آيد
با الها ! كه عزيزي نشود خوار كسي
آنكه خاطر هوس عشق و وفا دارد از او
به هوس هر دو سه روزي است هوادار كسي
لطف حق يار كسي باد كه در دوره ما

نشود يار كسي تا نشود باركسي
گر كسي را نفكنديم بسر سايه چو گل
شكر ايزد كه نبوديم به پا خار كسي

شهريارا سرم من زير پس كاخ ستم
به كه بر سرفتدم سايه ديوار كسي

شهريار
​