همونطور که می دونید ایران در منطقه گرم و خشک واقع شده ، دریاچه ها و رودخانه و چاه ها در حال خشک شدن هستن و مهم ترین عوارضش کوچ میلیون ها ایرانی به مناطق دیگه هست که مشکلات حاد بهداشتی و آموزشی و رفاهی و اجتماعی و رفاهی و... ایجاد می کنه
به نظرتون چکار باید کرد ؟
سوالات تابناک رو عینا می نویسم :
* تا چه اندازه هشدارهایی را که درباره بحران آب منتشر می‌شود، قبول دارید و درست می‌دانید؟
* آیا رقم خوردن و شدت گرفتن بحران آب برای شما هم نگران کننده است؟ راه مقابله با این نگرانی چیست؟
* نظرتان درباره آمادگی مسئولان برای مقابله به مشکلاتی مانند خشکسالی چیست؟ آیا پیش‌بینی و پیشگیری مناسبی صورت گرفته است؟
بطور خلاصه بخوام بگم یک کار می شه کرد: هرچه زودتر بساطمونو جمع کنیم و بریم! البته اگه جایی راهمون دادن!
خب الان همه قراره بگن باید وایسیم و مملکتمونو بسازیم. باید تا آخرین نفس تلاش کنیم و وضع رو تغییر بدیم. مسئولان هم از میان ما برمی خیزند. و و و و ...
این حرف واقعا سطحی نگریه. مسئولان قطعا و یقینا باید دامنه ی فکرشون خیلی وسیعتر از بدنه ی جامعه باشه تا بتونن به درجات بالای قدرت برسن. مگر در مواردی که قدرت با مداخله نظامی بدست اومده باشه. اگه اینطور نیست، اگه مسئولین ما وقتی یک وضعیت به مرحله ی فاجعه رسید تازه متوجهش می شن پس باید دید چی باعث شده کسانی به مقام تصمیم گیری برسن که فقط دو قدم جلوتر از خودشون رو می بینن؟
مردم؟ بله یک کشاورز سود امسال و سال بعد و خیلی باشه ده سال بعدشو می بینه. همه ی آدمهای دنیا همینن. اما یک مسئول رده بالا
باید متفاوت فکر و عمل کنه. چی می شه که تو مملکتی که بارندگیش اینقدر پایینه (و اگه لطف سه استان شمالی نباشه درواقع یه کویر مطلقه) اینهمه به طبل کشاورزی اون هم از نوع آبی کوبیده می شه؟ بیشترین هدررفت آب ایران تو حوزه کشاورزیه. یه کشاورزی کم بازده و پرهزینه. و صدالبته درکنارش دامپروری پرهزینه! بحث امنیت غذایی سرجاشه اما بدون توجه به زیرساخت نتیجه ش می شه این. خودکفایی خودکفایی خودکفایی. بله خودکفایی چیز خیلی خوبیه اما نباید زمینه ش باشه؟ من سوالم اینه الان: حکومت جور و طاغوت و فاسد وهرزه و غیره و ذلک پهلوی هیچی، تو این 35سال حکومت عدل علوی یک متخصص پیدا نشد بگه آب ایران برای چه میزان کشاورزی، چه نوع کشاورزی یا صنعت و چه میزان جمعیت جوابگوئه؟ چرا اتفاقا. کتاب هست. مقاله هست. پس چرا اینجوری شده؟ جز اینکه همه ی این ها درسایه شعارهای رنگارنگ نادیده گرفته شدن؟ یعنی برای ایران که کل ابنای بشر می دونن یک کشور خشکه امکانش نبود با 4تا کشور که تجربه مدیریت منابع آب دارن همکاری کنه و ازون علم استفاده کنه؟ یا نه همه علوم بیخود و فاسد غربی بودن؟ مملکتی که توش واسه یه جشن عروسی سریع آژان کشی می شه، آژان نداشته بفرسته سروقت چاههای غیرمجاز که مثل قارچ پشت سر هم علم شدن؟ تازه بگذریم از چاههای مجاز که تعدادش سر به فلک کشیده!
این شعارزدگی ایران رو تا لبه نابودی رسونده. ببینید فاجعه اصلا چیز دیگریست! و اون هم بی توجهی و تحقیر تخصص در هر زمینه ایه! یه جایی از قول شهید چمران این جمله رو خوندم (نقل به مضمون):" می گن تعهد مهم تر از تخصصه تو کار. اما به نظر من اونی که تخصص کاری رو نداره و قبول می کنه اون کارو تعهد نداره!"
.
ببخشید. زیاد گفتم. دلم پربود ازین قضیه
