آیا تا به حال به این فکر کرده اید که چرا دف نوازی اساتیدی مانند بیژن کامکار همواره جذاب است؟ چرا نواختن ریتم ساده ای مانند حی ا... توسط اینان زیبا و دل نشین به نظر می رسد و در مقابل از شنیدن دف نوازی برخی دیگر بیزاریم؟
شیوه ی صحیح در دست گرفتن دف به قدری اهمیت دارد که در اکثر موارد ، می توان آن را منشاء تفاوت بین اجرای جذاب و کسل کننده توسط نوازندگان حرفه ای دانست. در واقع شکل و شیوه ی در دست گرفتن دف ، اثری مستقیم بر نوازندگی ما دارد. به جرئت می توان گفت که شکل نادرست آن مانع نواختن صحیح ضربات خواهد بود.
در اینجا اشاره ای خواهیم داشت به شیوه ی صحیح در دست گرفتن دف و سپس چند اشکال رایج مربوط به این موضوع را مورد بررسی قرار می دهیم.به تصویر زیر نگاه کنید. این تصویر شیوه ی صحیح را نشان می دهد. ویژگی های این تصویر بدین شرح اند:
الف)شستی از راستایی که با راستای افق زاویه قائمه می سازد ، اندکی انحراف دارد.
ب) سنگینی دف روی هر دو دست توزیع می شود که بخش بیشتری را دست چپ تحمل می کند.
ج) کف دست راست تقریباً مقابل قلب قرار دارد.
د) صفحه ی فرضی ای که پوست در آن واقع است با راستای بدن موازی نیست. بدین معنی که دف شما در انتهای سمت چپ ( نسبت به خودتان ) جلوتر از سمت راست آن است.
ه) بالای دف اندکی به جلو تمایل دارد. (به مبتدیان توصیه نمی شود)
برخی نوازندگان دف را در موقعیتی بالاتر از حد معمول نگه می دارند. اینان نیز در اجرای تم وبک با مشکل مواجه می شوند. ضربه ی تم به طور کامل روی پوست نمی خوابد و برای اجرای بک ناچارند مچ خود را به پایین خم کنند و یا از اجرای صحیح آن صرف نظر نمایند. ناگفته نماند که خون کمتری هم به دستانشان می رسد.برخی دیگر نیز دف را جلوی صورتشان می گیرند. در این حالت اصطلاحاً گوش از صدای ساز پر می شود و قدرت تشخیص کیفیت صدا را در میانه ی کار از دست می دهید. به علاوه اجرای بک نیز دچار اشکال می شود.
در انتها به تصاویری که از چند اجرای استاد کامکار انتخاب کرده ام دقت کنید و مطالب فوق را در تصاویر زیر بررسی کنید.
