نتایح جستجو

بر حاجت ما اگر که بیناست خدا بیهوده بود مسئلت و خواست و دعا گر حاجت ما را به گدایی بگشود این خواست خداست یا که دستمزد گدا؟ نورالحق فرحان

با حوصله کیف و چمدانم را بست -انگار که دست و پای جانم را بست- گفتم که بگویم چقدر دوس...ولی با بوسه ی محکمی دهانم را بست

از دست زمانه تیر باید بخوری دائم غم ناگزیر باید بخوری صد مرتبه گفتم عاشقی کار تو نیست بچه!تو هنوز شیر باید بخوری

در دور و برم چقدر یخ ریخته اند بر روی سرم مور و ملخ ریخته اند در دور و برم پزشک قانونیها دنبال دلیل و سر نخ ریخته اند

گر چه شاطر بود خروس به جنگ چه زند پیش باز روئین چنگ گربه شیر است در گرفتن موش لیک موش است در مصاف پلنگ

این واژگان هر آنچه که دارند می دهند تا شعر ها مرا به تو پیوند می دهند حتی برای کشتنم این دشمنان هنوز تنها مرا به جان تو سو گند می دهند با این گدازه ها چه کنم ؟دردهای من بوی گدازه های دماوند می دهند از مادرت بپرس که در وادی شما یک قلب واژگون شده را چند می دهند؟ دیوانگی مجال غریبی است عشق من...

پیراهنی از تار وفا دوخته بودم چون تاب جفای تو نیاورد کفن شد

شبیه شعر، شبیه غزل، ظریف شدی برای قافیه‌ی من، شبی ردیف شدی شبیه خواب دمِ صبح، مثل ابری دور شبیه سبزه‌ی باران‌زده لطیف شدی حریف عشق تو من نیستم، تویی بانو که در لباس غزل بر خودت حریف شدی نه مثل خواب بخارا، نه مثل خاک بهشت نه مثل، نه، که بسی بیشتر ظریف شدی قشنگ‌تر شدی ای روح محض، در باران...

پایان تلخ بهتر است از تلخ بی پایان...........

چشمی اگر به سیب و به حوا نداشتم آدم نبودم و غم دنیا نداشتم حالا تو را ندارم و امید مانده است ای کاش امید داشتنت را نداشتم با بی کسی گرفته ام انس و کسی دگر یادم نمانده داشته ام یا نداشتم ای سرزمین سوخته مانند مهر تو در آسمان هیچ دلی جا نداشتم دنیا، بهشت یا چه بگویم چه بوده است چیزی که هیچ وقت من...

بنویس که عشق آخرم باران است این چتر همیشه بر سرم باران است بگذار که پاک آبرویم برود بنویس که دوست دخترم باران است

آره فکر کنم حق با شماست............. راست خواهی هزار چشم چنان کور بهتر که آفتاب سیاه

دلم بسیار میخواهد فراموشت کنم دیگر اگر چه میشوم تاریک... خاموشت کنم دیگر شرابی؟ شوکرانی؟ هر چه هستی هر چه باداباد ندارم طاقت این تشنه گی نوشت کنم دیگر کنم از عاشقی ها شانه خالی... در میان راه رها چون کوله باری کهنه از دوشت کنم دیگر نشانت میدهم مفهوم تلخ دل شکستن را خداناخواسته گر من در آغوشت کنم...

از این همه ابر لوس باران عزیز! شد چهره ی من عبوس باران عزیز! خشکید دوباره غنچه ی لبهایم یک قطره مرا ببوس باران عزیز

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود راباش که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

نا کرده گناه در حهان کیست بگو وانکس که گنه نکرد چون زیست بگو من بد کنم و تو بد مکافات دهی پس فرق میان من و تو چیست بگو

به جای من اگر بودی نبودی اینچنین اینک ز شهر عشق میرفتی برون ای نازنین اینک به جای من اگر دوری خود را لمس میکردی نمی ماندیم در این انتظار آتشین اینک مرا در داده رفتی تا شوی سرگرم کار خویش بیا و شعله های سرکش خود را ببین اینک اگر یک ثانیه در جان تو این شعله می افتاد نبودی با سکوتِ بی مروت همنشین...

ای بت فرنگ آئین رحمی بر دل ماکن می تپم به خاک و خون حال من تماشاکن پیچ و تاب زلفت را اندک اندکی واکن یا بیا مسلمان شو یا مرا نصارا کن

فکری بکن که فکر کنی جان من دمی مانده هنوز فرصت یکجا شدن کمی مانده هنوز زخم زبان قدیم را از شعر عاشقانه ی دیوانه مرهمی هرگز جدا نمیشود از این جنون سرخ جان داده با محبت تو قول محکمی بسیار هست غصه- فراموش میشود- با تو نگفته ام که نماند دگر غمی فکری بکن که فکر کنی! فکر من مباش! من کرده ام برای تو...

صدای گامهای سبز باران است اینجا می‌رسند از راه، اینک تشنه جانی چند دامن از کویر آورده، گرد آلود نفسهاشان سراب آغشته، سوزان کامها خشک و غبار اندود اینجا می‌رسند از راه، اینک دخترانی درد پرور، پیکر آزرده نشاط از چهره‌ها شان رخت بسته قلبها پیر و ترکخورده نه در قاموس لبهاشان تبسم نقش می‌بندد نه حتی...