نتایح جستجو

تنها ايستاده ام بسان رهگذرخسته که مات و مبهوت سنگهاي دوسوي رودخانه را نظاره مي کند. کاش ميدانستم اين رود بيکران وآن سنگهاي فراوان مرا تا کدام ناکجا مي کشانند.

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست محرمی چون تـو هنوزم به چنین دنیا نیست

شب آمد دل تنگم هوای خانه گرفت دوباره گریه بی طاقتم بهانه گرفت شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت

مردان خدا پرده ي پندار دريدند يعني همه جا غير خدا يار نديدند هر دست که دادند همان دست گرفتند هر نکته که گفتند همان نکته شنيدند يک طايفه را بهر مکافات سرشتند يک سلسله را بهر ملاقات گزيدند جمعي به در پير خرابات خرابند قومي به بر شيخ مناجات مريدند

به من نگاه كن درست به چشم هايم مي دانم كه تازه از زير چتر برگشته اي مي دانم كه وقت نمي كني دلت برايم تنگ شود ولي من از دلتنگي تمام وقت ها برگشته ام ...

مرا هوشی نماند از عشق و گوشی که پند هوشمندان کار بندم مجال صبر تنگ آمد به یک بار حدیث عشق بر صحرا فکندم نه مجنونم که دل بردارم از دوست مده گر عاقلی ای خواجه پندم

من سالهای سال مُردم تا اینکه یک دم زندگی کردم ... تو می توانی یک ذره یک مثقال مثل من بمیری ؟

رفیق من؛ سنگ صبور غمهام به دیدنم بیا که خیلی تنهام هیشکی نمی فهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم دنیایی که پر شده از سیاهی فاصله ای نداره تا تباهی مجنونم و دلزده از لیلیا خیلی دلم گرفته از خیلیا نمونده از جوونیام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد که این عجوز عروس هزاردامادست

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن دور فلک درنگ ندارد شتاب کن زان پیشتر که عالم فانی شود خراب ما را ز جام باده گلگون خراب کن خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند زنهار کاسه سر ما پرشراب کن ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم با ما به جام باده...

می کَنم الفبا را، روی لوحه ی سنگی واو مثل ویرانی، دال مثل دلتنگی

من امشب خبر مي‌كنم درد را كه آتش زند اين دل سرد را

خفته خبر ندارد سر بر كنار جانان اين شب دراز باشد در چشم پاسبانان اي صبح شب نشينان جانم به طاقت آمد از بس كه دير ماندي چون شام روزه داران

بزن باران كه دين را دام كردند شكار خلق و صيد خام كردند بزن باران خدا بازيچه اي شد كه با آن كسب ننگ و نام كردند

به من گفتي كه دل دريا كن اي دوست همه دريا از آن ما كن اي دوست دلم دريا شد و دادم به دستت مكش دريا به خون پروا كن اي دوست

حرف هايی هست برای گفتن ،که اگر گوشی نبود نمی گوييم .حرفهايی هست برای نگفتن که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند ، وسرمايه ی ماورايی هرکس حرف هايی است که برای نگفتن دارد.حرف هايی که پاره های وجود آدميند وبيان نميشوند مگر آن که مخاطب خويش را بيابند.

آن که می خواهد دنیا را تکان دهد خودش باید نخست حرکتی بکند . بی هدف و آرزو زیستن خصلتی شیطانی است. برای آنکه خودت را بیایی به خودت بیاندیش.

در عشق ، جمع یک بعلاوه می شود یک و نه دو. در ژرفای عشق دو بودن ناپدید می شود منطق ریاضی متعالی می گردد و دیگر بکار نمی آید. در ژرفای عشق ، دو تن دیگر دو تن نیستند ، یکی خواهند شد.آنها همچون یک تن احساس می کنند . یک واحد سازمانندو یک لذت سرشار از وجد و سرور.

بی گمان نا آگاهیست آن چه آسان جو را وا می دارد که سراشیبی را نام بگذارد تقدیر و مقدر را چیزی پندارد که نمی یابد تغییر

ماهاتما گاندي ميگويد:هفت چيز انسان را از پاي در مي آورد و هلاك ميسازد : 1-سياست بدون شرف 2- لذت بدون وجدان 3- پول بدون كار 4-شناخت بدون ارزشها 5- تجارت بدون اخلاق 6- دانش بدون انسانيت 7- عبادت بدون فداكاري