نتایح جستجو

به ياد مي آورم لحظه هاي فراز را كه صداي او اعتبارم مي بخشيد و لحظه هاي نشيب را كه اعتمادم به ياد مي آورم افراي افراشته اي را به ياد مي آورم مادرم را ...

گفتي: غزل بگو! چه بگويم؟ مجال کو؟ شيرين من، براي غزل شور و حال کو؟ پر مي زند دلم به هواي غزل، ولي گيرم هواي پر زدنم هست، بال کو؟

دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست گر دردمند عشق بنالد غریب نیست دانند عاقلان که مجانین عشق را پروای قول ناصح و پند ادیب نیست هر کو شراب عشق نخوردیست و درد درد آنست کز حیات جهانش نصیب نیست

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم که پیش چشم بیمارت بمیرم نصاب حسن در حد کمال است زکاتم ده که مسکین و فقیرم چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی به سیب بوستان و شهد و شیرم چنان پر شد فضای سینه از دوست که فکر خویش گم شد از ضمیرم قدح پر کن که من در دولت عشق جوان بخت جهانم گر چه پیرم قراری بسته‌ام با می...

حرف هاي ما هنوز نا تمام تا نگاه مي كني وقت رفتن است

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است چو یار ناز نماید شما نیاز کنید

معاشران گره از زلف یار باز کنید شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

به یاد لحظه‌های عاشقانه نماز عشق می‌خوانم شبانه تو ای جانان بیا بنگر سحرگاه که دریا میزند از نو جوانه

بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریم بیا تا بردباری پیشه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم

همیشه نگاهت را دوست دارم فرارهای کودکانه اش را آن گاه که باران را میزبانی می کند ...

خوش به حال من ودريا و غروب و خورشيد و چه بي ذوق جهاني كه مرا با تو نديد رشته اي جنس همان رشته كه بر گردن توست چه سروقت مرا هم به سر وعده كشيد به كف و ماسه كه نايابترين مرجان ها تپش تبزده نبض مرا مي فهميد آسمان روشني اش را همه بر چشم تو داد مثل خورشيد كه خود را به دل من بخشيد ما به اندازه...

برادر گفت حدیث گرگ و انسان است برادر گفت حدیث دشنه و جان است تنم لرزید دلم را خشم و خون پر كرد برادر گفت برادر مرد میدان است برادر اسب خود زین كرد برادر زد به كوهستان سلام ای خشم روزافزون خداحافظ برادرجان ...

در پيش بي دردان چرا فرياد بي حاصل كنم گر شكوه ي دارم به دل با يار صاحب دل كنم

قدی که بهر خدمت مردم علم شود بهتر ز قامتی که به محراب خم شود

آنکه چشمان تو را اين همه زيبا مي کرد کاش از روز ازل فکر دل ما مي کرد

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

ای خدا با من آن کن که تو را شاید ' نه آنچه مرا باید

ای خدا به من دلی عطا کن که مشتاق مقام قرب تو باشد و زبانی که سخن صدقش به سوی تو بالا رود ...

ای خدا اگر مرا به جرمم مواخذه کنی تو را به عفوت مواخذه می کنم و اگر مرا به گناهانم بازخواست کنی تو را به مغفرتت بازخواست کنم ...

روزگاري، يک تبسّم، يک نگاه خوش تر از گرماي صد آغوش بود اين زمان بر هر که دل بستم دريغ آتش آغوش او خاموش بود