نتایح جستجو

پاسها از شب گذشته است. میهمانان جای را کرده اند خالی. دیرگاهی است میزبان در خانه اش تنها نشسته. در نی آجین جای خود بر ساحل متروک میسوزد اجاق او اوست مانده.اوست خسته. مانده زندانی به لبهایش بس فراوان حرفها اما با نوای نای خود در این شب تاریک پیوسته چون سراغ از هیچ زندانی نمی گیرند میزبان در خانه...

من آن درخت زمستانی، بر آستان بهارانم که جز به طعنه نمی‌خندد،‌ شکوفه بر تن عریانم ز نوشخند سحرگاهان،‌ خبر چگونه توانم داشت منی که در شب بی‌پایان، گواه گریه‌ی بارانم شکوه سبز بهاران را،‌ برین کرانه نخواهم دید که رنگ زرد خزان دارد، همیشه خاطر ویرانم چنان ز خشم خداوندی،‌ سرای کودکی‌ام لرزید که...

گفتم از مساله‌ی عشق نویسم شرحی هم ز کف‌نامه و هم خامه ز تحریر افتاد

دردم از یار است و درمان نیز هـــم دل فدای او شد و جان نیز هم اینکه می گویند آن خوشتر ز حسن یار ما این دارد و آن نیــــز هـــم

گفتم از دست غمت سر به جهان دربنهم نتوانم که به هر جا بروم در نظری

تا توانی هیچ درمانم مکن هیچ گونه چاره‌ی جانم مکن رنج من می‌بین و فریادم مرس درد من می‌بین و درمانم مکن جز به دشنام و جفا نامم مبر جز به درد و غصه فرمانم مکن گر نخواهی کشتنم از تیغ غم مبتلای درد هجرانم مکن ور بر آن عزمی که ریزی خون من جز به تیغ خویش قربانم مکن از من مسکین به هر جرمی مرنج پس...

حس مادر قد دنياست به بلنداي شب يلداست حس مادر مثل چشمه ست به بزرگي يه درياست حس مادر يه طلوع يه طلوع واسه خوبي حس مادر يه فروغه توي اين نا اميدي حس مادر چه قشنگه مثل باروناي نم نم مثل بوسه ي ستاره روي آسمون قلبم

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد عالم از ناله عشاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

از آنرو هـست یاران را صفـاها با مِـی لعـلش که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمیگیرد

سرشک گوشه گیران را چو دَریابند دُریابند رُخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

دلم جواب بلي مي دهد صلاي ترا صلا بزن که بجان مي خرم بلاي ترا به زلف گوکه ازل تا ابد کشاکش تست نه ابتداي تو ديدم نه انتهاي ترا تو از دريچه دل مي روي و مي آيي ولي نمي شنود کس صداي پاي ترا خوشا طلاق تن و دلکشا تلاقي روح که داده با دل من وعده لقاي ترا هواي سير گل و ساز بلبلم دادي...

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

هر جا نوای زمزمه ی تار بشنوی ای آرزو بنال وُ بگو داستان کیست

کسی خواهد آمد به این بیندیش ! هیچ پیامی ، آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر . کسی مانده است که خواهد آمد. باور کن ! کسی که امکان آمدن را زنده نگه می دارد. بنشین به انتظار !

آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

گــرچــه از آتش دل چون خم می در جوشــم مهر بر لب زده ،خون می خورم و خاموشــم

ببین که می کشد دلم همیشه انتظار تو و آه می کشم تو را ، خوشا دمی کنار تو ببین چگونه لحظه ها سیاه و سرد و بی صدا عبور می کنند و من همیشه بی قرار تو شبی به خواب دیدمت ، الهه ی سعادتم که من نشسته ام چه خوش به زیر سایه سار تو سروده ام دو شعر ، شعری از بلور و نور یکی در انتظار تو ، یکی به افتخار تو

در گلو می شکند ناله ام از رقت دل قصه ها هست ولی طاقت ابرازم نیست ساز هم با نفس گرم تو آوازی داشت بی تو دیگر سر ساز و دل آوازم نیست

دل زودباورم را به کرشمه ای ربودی چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما من و دل همان که بودیم و تو آن نه ای که بودی!

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم که من از جمله عالم به دو صد...