نتایح جستجو

زلف او دام است و خالش دانه‌ی آن دام و من بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست

آهنگری پس از گذراندن جوانی پرشر و شور، تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند. سال‌ها با علاقه کار کرد، به دیگران نیکی کرد، اما با تمام پرهیزگاری، در زندگی‌اش اوضاع درست به نظر نمی‌آمد. حتی مشکلاتش مدام بیش‌تر می‌شد. یک روز عصر، دوستی که به دیدنش آمده بود و از وضعیت دشوارش مطلع شد، گفت: «واقعا که عجبا...

عليك سلام گلم صبح بهاري شما هم به خير و شادي شما به كارتان برسيد ..........در پناه حق

تا به فراق خو كنم صبر من و قرار كو وعده وصل اگر دهد طاقت انتظار كو

با اين عطش تا چشمه، ديگر دير خواهد شد دريا اگر باشد دلت تبخير خواهد شد

بر استان جانان گر سر توان نهادن گلبانگ سر بلندي بر اسمان توان زد

با تشكر ما گدایان خیل سلطانیم شهربند هوای جانانیم بنده را نام خویشتن نبود هر چه ما را لقب دهند آنیم گر برانند و گر ببخشایند ره به جای دگر نمی‌دانیم چون دلارام می‌زند شمشیر سر ببازیم و رخ نگردانیم دوستان در هوای صحبت یار زر فشانند و ما سر افشانیم مر خداوند عقل و دانش را عیب ما...

سعدیا بی وجود صحبت یار همه عالم به هیچ نستانیم ترک جان عزیز بتوان گفت ترک یار عزیز نتوانیم

تو به سیمای شخص مینگری ما در آثار صنع حیرانیم

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز تا دگر خون که از ديده روان خواهد بود

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم حاصلم دوش بجز ناله شبگير نبود

عليك سلام بزرگوار چشم همين الان جواب ميدهم.... پايدار باشي

بر لبش قفل است و در دل رازها لب خموش و دل پر از آوازها عارفان که جام حق نوشیده اند رازها دانسته و پوشیده اند

هر چه گوید مرد عاشق بوی عشق از دهانش میجهد تا کوی عشق هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون بعشق آیم خجل گردم از آن عاشقی گر زین سر گر زآن سرست...

پاينده باشي بانو

مرا در منزل جانان چه امن وعيش چون هردم جرس فرياد مــــيدارد كه بربنديد محمــــــل ها

با سلام و عرض ادب سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل بیرون نمی توان کرد الا به روزگــاران

به پاس ادب و احترام [IMG]

شمع خلوت شد وپروانه به پرواز درامد محفل خلوتيان باز به اواز درامد او چو نقاش قلم زد ، در و ديوار وجود تا به نقشش برسد باز به اغاز در امد عاشق ار سينه ي چاكش به درايد هنوز اين همه مدعيان باز به انكار درامد چو سياوش دمي غافل از آن راز عبود تا به رستم رسيد، از پي پيكاردرامد

اندر ضمیر دلها، گنجی نهان نهادی از دل اگر برآید، در آسمان نگنجد