نتایح جستجو

خب ديوار موش داره موشم گوش داره...خوش گذشت؟

بانگ خروس گوید: فریاد شوق بفکن! زندان واژه ها را دیوار و باره بشکن! و آواز عاشقان را مهمان کوچه ها کن! زین بر نسیم بگذار تا بگذری از این بحر وز آن دو روزن صبح در کوچه باغ مستی باران صبحدم را بر شاخه ی اقاقی آیینه ی خدا کن بنگر جوانه ها را آن ارجمند ها را کان تار و پود چرکین باغ عقیم دیروز...

نيک نامی خواهی ای دل با بدان صحبت مدار خودپسندی جان من برهان نادانی بود

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

http://r-rokh.blogspot.com/

زندگی زیباست ای زیبا پسند زیبه اندیشان به زیبایی رسند آنقدر زیباست این بی بازگشت کز برایش می توان از جان گذشت

زن کیست شاهکاری دلبند از شاهکارهای خداوند در کارگاه صنع بسی بست این چیره دست چهره دلبند روزی که نقشزن به در آمد بر کارگاه خود نظر افکند دید اندرآن میان نتوان یافت با زن یکی به جلوه همانند شددر شگفت کاینهمه خوبی بر تار و پودش از چه پراکند وین آفریده را به چه علت این گونه خوب کرد و خوشایند گلگونه...

سحرم دولت بیدار به بالین آمد گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد مژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای که ز صحرای ختن، آهوی مشکین آمد گریه‌، آبی به رخ سوختگان باز آورد ناله‌، فریادرس عاشق مسکین آمد مرغ دل، باز هوادار کمان ابروییست ای...

زيارت قبول

همیشه ساکت و خالیست، خانه سردم اي کاش.. دوست نمی بود عامل دردم هردم از این شوق سری نهم من تا رسد به دوست طنین اين دردم خواستم جفا نشود ، حق اين شعر تا به خود ايم، ديدم از مرحله پرتم البته با كسب اجازه از دوستان با كمي ويرايش

همیشه ساکت و خالیست، خانه سردم اي کاش.. دوست نمی بود عامل دردم هردم از این شوق سری نهم من تا رسد به دوست طنین اين دردم خواستم جفا نشود ، حق اين شعر تا به خود ايم، ديدم از مرحله پرتم البته با كسب اجازه از دوستان با كمي ويرايش

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش بر در دل روز و شب منتظر یار باش دلبر تو دایما بر در دل حاضر است رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش

من ، و دلتنگ، و اين شيشه خيس. مي نويسم، و فضا. مي نويسم ، و دو ديوار ، و چندين گنجشك. يك نفر دلتنگ است. يك نفر مي بافد. يك نفر مي شمرد. يك نفر مي خواند. زندگي يعني : يك سار پريد. از چه دلتنگ شدي ؟ دلخوشي ها كم نيست : مثلا اين خورشيد، كودك پس فردا، كفتر آن هفته.

دل هوشمند باید که به دلبری سپاری که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی

ماییم و آستانه عشق و سر نیاز تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

من از پروانه بودن ها من از دیوانه بودن ها من از بازی یک شعلهٔ سوزنده که آتش زده بر دامان پروانه نمی ترسم من از هیچ بودن ها از عشق نداشتن ها از بی کسی و خلوت انسان ها می ترسم... من از عمق رفاقت ها من از لطف صداقت ها من از بازی نور در سینهٔ بی قلب ظلمت ها نمی ترسم من از حرف جدایی ها مرگ...

دانم و داني كه جانم عاقبت از آن توست پس مزن آتش به جانم چون كه جانم جان توست گر زني آتش به جانم من بسوزم در رهت پس از آن هر ذره ي خاكسترم خواهان توست

پای بند قفسم باز و پر بازم نیست سر گل دارم و پروانه ی پروازم نیست گل به لبخند و مرا گریه گرفته ست گلو چون دلم تنگ نباشد که پر بازم نیست

لحظه دیدار نزدیک است باز من دیوانه ام، مستم باز میلرزد دلم، دستم باز گوئی در جهان دیگری هستم های! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ! های، نپریشی صفای زلفکم را، دست! و آبرویم را نریزی، دل! ای نخورده مست لحظه دیدار نزدیکست

ملکت عاشقی و گنج طرب هر چه دارم ز یمن همت اوست