نتایح جستجو

سحرگاهان فغان بلبلانه بیاد روی پر نور گلانه ز آه مو فلک آخر خدرکه اثر در ناله‌ی سوته دلانه

دوست عزيز و گرامي مابقي صفحات را هم من قرائت ميكنم اميد ان دارم مورد قبول درگاه احديت قرار گيرد از شما دوست خوب و عزيز هم به خاطر كار زيبايتان تشكر ميكنم....591الي603

تشكر از همراهي زيبايتان تا روزي دگر بدرود....شاد باشي

تشكر از همراهي زيبايتان تا روزي دگر بدرود....شاد باشي

تنگ غروب است در خانه شمعی است و چراغی یا صدایی نیست اما در من کسی می گرید اینجا ساعت به تابوت سیاهش خفته گویی قلب زمان استاده از کار از قاب عکسی چشمهای آشنایی روی دیوار دارد به روی من نظر اما چه بیمار در آسمان تیره یک چابک پرستو با پنجه های باد وحشی در ستیز است باران نمی بارد ولی ابری...

من در صدف تنها با دانه ای باران پیوسته می ایمختم پندار مروارید بودن را غافل که خاموشانه می خشکد در پشت دیوار دلم دریا

پاسها از شب گذشته است. میهمانان جای را کرده اند خالی. دیرگاهی است میزبان در خانه اش تنها نشسته. در نی آجین جای خود بر ساحل متروک میسوزد اجاق او اوست مانده.اوست خسته. مانده زندانی به لبهایش بس فراوان حرفها اما با نوای نای خود در این شب تاریک پیوسته چون سراغ از هیچ زندانی نمی گیرند میزبان در خانه...

گر بدین سان زیست باید پست ... من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوائی نیاویزم بر بلند کاج خشک کوچهء بن بست ... گر بدین سان زیست باید پاک ... من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود ، چون کوه یادگاری جاودانه بر ترازِ بی بقای خاک ! ...

چون زخود رستی همه برهان شدی چون که گفتی بنده‌ام سلطان شدي

دود میخیزد ز خلوتگاه من. کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟ با درون سوخته دارم سخن. کی به پایان می رسد افسانه ام؟ دست از دامان شب برداشتم تا بیاویزم به گیسوی سحر. خویش را از ساحل افکندم در آب، لیک از ژرفای دریا بی خبر. بر تن دیوار ها طرح شکست. کس دگر رنگی در این سامان ندید. چشم می دوزد خیال روز و شب...

ما در همه زندگی میکنیم و همه در ما زنده اند در قلب هر انسانی ،شاعری است و در قلب هر انسانی، گنهکاری قلب تو شاعری است و قلب من گنهکاری که شعر نمیفهمد

یک کلبهء خراب و کمی پنجره یک ذره آفتاب و کمی پنجره ای کاش جای این همه دیوار و سنگ آیینه بود و آب و کمی پنجره در این سیاه چال سراسر سوال چشم و دلی مجاب و کمی پنجره بویی ز نان و گل به همه می رسید با برگی از کتاب و کمی پنجره موسیقی سکوت شب و بوی سیب یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره

سحرم دولت بيدار به بالين آمد گفت برخيز که آن خسرو شيرين آمد قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام تا ببينی که نگارت به چه آيين آمد مژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای که ز صحرای ختن آهوی مشکين آمد گريه آبی به رخ سوختگان بازآورد ناله فريادرس عاشق مسکين آمد مرغ دل باز...

من خاکی که از اين در نتوانم برخاست از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند

عـقــل تا تدبیـر و اندیشه کند رفته باشد عشــق تا هفتـــم سما عـقــل تا جوید شتر از بهر حج رفته باشد عشــق بر کــــوه صفا

«هیچ آییـنه دگر آهــن نشد هیــچ نانی گنـدم خرمـن نشد هیچ انگـوری دگر غوره نشد هیـچ میـوه پخته باکوره نشد

هرکسی را بهـر کاری سـاختند میل آنرا در دلـش انداختند»