نتایح جستجو

ما کار و دکان و بیشه را سوخته ایم شعر و غزل و دوبیتی آموخته ایم در عشق که او جان و دل و دیده ماست جان و دل و دیده هر دو را سوخته ایم.

در عشق توام نصیحت و پند چه سود زهراب چشیده ام مرا قند چه سود گویند مرا که بند بر پاش نهید دیوانه دل است پای بر بند چه سود

توای پــری کجایی؟ که رخ نمی‌نمایی از آن بهشت پنهـان دری نمی‌گشایی

یک دل و این همه آشوب و غم و درد عماد کاشکی مادر ایام نمیزاد مرا شب به خير

سلام...كجا رفتي يهو؟

من و تو قصه ی یک کهنه کتابیم . مگه نه؟ یه سوالیم ، یه سوال بی جوابیم . مگه نه؟ یه روزی قصه ی پرغصه ی ما تموم میشه آخرش نقطه ی پایان کتابیم . مگه نه؟

اینك، تو رفته ای و من از راه های دور می بینمت به بستر خود برده ای پناه! می بینمت - نخفته - بر آن پرنیان سرد می بینمت نهفته نگاه از نگاه ماه *** درمانده ای به ظلمت اندیشه های تلخ خواب از تو در گریز و تو از خواب در گریز یاد منت نشسته برابر - پریده رنگ - با خویشتن - به خلوت دل - می كنی ستیز

نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم اگر مى شد همه محراب را میخانه مى کردم اگر مى شد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد حقیقت را اگر مى شد شبى افسانه مى کردم چه مستى ها که هر شب در سر شوریده مى افتاد چه بازى ها که هر شب با دل دیوانه مى کردم یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى شد اگر از مرگ هم...

رخ گر به خون شویم همی، آب از جگر جویم همی در حال خود گویم همی، یادی بود کارم ترا آب رخان من مبر، دل رفت و جان را درنگر تیمار کار من بخور، کز جان خریدارم ترا

نه از مهر و نه از کین می نویسم نه از کفر و نه از دین می نویسم دلم خون است ، می دانی برادر دلم خون است ، از این می نویسم

در لجنزار گل لاله نخواهد رویید در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید ؟ فکر نان باید کرد

یازلبت كنم طلب قیمت خون خویشتن یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را

یک جهان دل بین که از گیسوی او آویخته یک چمن گل بین که در پیراهنی افتاده است

يادبادآنكه زما وقت سفريادنكرد به وداعي دل غمديده ما شاد نكرد

تشكرام تموم شدن... در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد كاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

نه به آبی ها دل خواهم بست نه به دریا پریانی كه سر از آب بدر می آرند

من ازين دلق مرقع به درآيم روزي تا همه خلق بدانند كه زناري هست

پیغام‌گیر حافظ رفته‌ام بیرون من از كاشانه‌ی خود غم مخور تا مگر بینم رخ جانانه‌ی خود غم مخور بشنوی پاسخ ز حافظ گر كه بگذاری پیام زان زمان كو باز گردم خانه‌ی خود غم مخور پیغام‌گیر سعدی از آوای دل انگیز تو مستم نباشم خانه و شرمنده هستم به پیغام تو خواهم گفت پاسخ فلك گر فرصتی دادی به دستم...

:gol:تبريك ميگم........................ايشالله به همه آرزوهاتون برسين:gol::gol::gol: