نتایح جستجو

دایم دل خود ز معصیت شاد کنی چون غم رسدت خدای را یاد کنی

می رسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی ست آن زمان، هر دل فقط یک بار عاشق می شود

موی سپید را فلکم آسان نداد این رشته را به نقد جوانی داده ام

دادیم ز کف نقد جوانی و دریغا چیزی به جز از حیرت و حسرت نستاندیم

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

من از طرز نگاه تو امید مبهمی دارم نگاهت را مگیر از من که با آن عالمی دارم

يارم دووره مه‌نزله، ئه‌ز (من) ناتوانم بچم. غه‌م و ده‌ردم فره‌س، وتن ناتوانم/ ناتوانم بيژم (بليم).

ای دوست بکام دشمنانم کردی بودم چو بهار چون خزانم کردی در کیش تو من راست بدم همچون تیر قربان شومت چرا کمانم کردی

در این بازار مکاران مرو هر سو چو بیکاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

هر کس به طریقی دل ما می شکند بیگانه جدا ، دوست جدا می شکند بیگانه گر می شکند حرفی نیست از دوست بپرسید چرا می شکند

بر دامن تو دست نیازم بادا پیوسته غم تو دلنوازم بادا همواره خیالت که در آغوش من است آگاه ز من و سوز و گدازم بادا...

هه ر باخی گولی وهک توی تیا بیت هه ر گیز ئه و باخه خه زانی نابیت

بیستون کندن فرهاد نه کاری است شگفت شور شیرین به سر هر که فتد کوه کن است

تو بدری و خورشید تو را بنده شده ست تا بنده تو شده ست تابنده شده ست زان روی که از شعاع نور رخ تو خورشید منیر و ماه تابنده شده ست

دانی که چرا در میان میوه ها سیب نکوست چون نیمی رخ عاشق است و نیمی رخ دوست زردی رخ عاشق است و سرخی رخ دوست به که چه زیباست دو دوست در یک پوست

یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد

در دیاری که در آن نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود

از سوز محبت چه خبر اهل هوس را کاین آتش عشق است نسوزد همه کس را