نتایح جستجو

من اشک نخواهم ریخت،این بغض خدادادی‌ست عادت به خودم دارم،افسردگی‌ام عادی‌ست

تا به کی زیر چنین سقف سیاه و سنگین قصه ی درد به امید دوا بنویسم قلمم جوهرش از جوش و جراحت باقیست پست باشم که پی نان و نوا بنویسم

ﺑﯿﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ " ﺗـــــــــﻮ " ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﯿــــــــــﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺍﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺷـــــــــــﻢ ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺩﺍﺭﺩ؟

بعضی وقت ها باید "من" را برد و در چاله تنهایی دفن کرد باید "من" را کتک زد تا بفهمد نباید از دیگران انتظار داشته باشد تا بفهمد خودش برای "من" کافیست

اینجا دختری هست... که شب هایش پر از بغض است! پر از درد پر از سوال! دیگر خسته شده ام از اینکه برای توصیف من بگویند: چقدر خوب ادم هارا ارام میکنی.....! چقدر خوب از پس خودت بر می ایی........! متنفرم از اینکه لبخند بزنم وبگویم همه چیز خوب است! این جا دختری هست...

تنهایی ام را دوست دارم نه اینکه چون بی وفا نیست نه اینکه چون خدا هم تنهاست و یا در دلش دروغی نیست نه ... تنهایی را دوست دارم وقتی تو را به من می رساند و در ازدحامت شلوغ ترین نقطۀ دنیا میشود دلم تنهایی را دوست دارم دزدانه که سرک می کشی به خیالم و نمی دانی از گوشۀ...

راز شيرينى اش را نمى دانم! اشتباه را مى گويم.. خيلى وقت ها خيلى از اشتباه ها و ممنوعيت ها آنقدر شيرين و لذت بخش اند كه حاضرى بارها و بارها مرتكب شوى.. مثل همان قهوه تلخى كه به طعمش فكر مى كنى جرعه اى مى نوشى، بخورى يا نخورى... به خودت مى آيى مى بينى تمام شده است .. اما بازهم دلت...

ما را که خماریم به کافور انداز در شط شراب و جوی انگور انداز ما لنگه به لنگه ایم ای مرگ بیا از پا درمان بیاور و دور انداز

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم وقت پرپر شدنش سوز و نوایی نکنیم پر پروانه شکستن هنر انسان نیست گر شکستیم ز غفلت ، من و مایی نکنیم یادمان باشد اگر خاطر مان تنها ماند طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

مترسک همیشه تنهاست و محتاج محبت کسی هم نیست ... تنهایی شو بیشتر دوس داره تا به آدمای دور و برش.......! مترسک مزرعه ی قلبت باش تا کسی جرعت نگاه چپ هم بهت نداشته باشه.....

دلمــان . . . خـوش اســت . . به . . . عادت کردن های مَجازی! اگر روزی . . . خبری از . . . مَجازی هایمان نباشد! انگار . . . چیزی . . . و یا کسی را . . . گم کرده ایم! 《 مَجازی ِ من . . لطفی کن ُ . . . همیشه . . . بااااااش 》 . . .

خــــــــــدایا خواستم بگویم تــنهایم اما… نـــــــــــگاه خندانت، مرا شــرمگین کرد چه کسی بـــــــــــــــهتر از تو …

ديدند که در خلوت خود ، مي ميخوريم شلاق تشر زدند و ما ، هي خورديم داديم تعهد که به مي ، لب نزنيم ديگر پس از آن هميشه ، با ني خورديم

چــِگونہ مے شــَــوَد اَز خُدآ گـــِـرِفـت چیزے را کہ نــِـمے دَهـــَــد ؟ مے گویند قـــِـسمـَــت نیست،حِکمـَـت اَستــــ مـــَـטּ قـــِسمـَـت و حِکمـَـت نِــمے فـَـهمــَمــ تــــــو خُدآیـے طاقـــَــت را مے فـــَـهمے مـــَـگـــَــرنه

این بار زنده می خواهمت نه در رویا نه در مجاز این که خسته بیایی بنشینی در برابرم در این کافه پیر نه لبخند بزنی آن گونه که در رویاست ونه نگاه عاشقانه بدوزی در نگاهم صندلی ات را عوض کنی در کنارم بنشینی سر خسته ات را روی شانه ام بگذاری وبه جای دوستت دارم بگویی " گم کرده ام تو...

:biggrin::biggrin::biggrin::biggrin:میسی گلم

گاهی ادای رفتن در می آوری ! فقط خودت میدانی که چمدانت خالیست و پایت نای رفتن و دلت قصد کندن ندارد ادای رفتن در می آوری بلکه دستی از آستین درآید و دودستی بازویت را بچسبد و چشمی اشک آلود زل بزند توی چشمانت و بگوید بمان ! و تو چقدر به شنیدنش محتاجی ... گاهی...

به خودم آمدم؛ انگار "تــویی" در من بود! این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود... علیرضا_آذر

خوب قدیم جدید ببخشید اگه حرف بدی زدم خواهر:redface:

[IMG]