نتایح جستجو

لب بود و نیایشی من بود و تویی نماز و محرابی

رفتم ، که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم در لابلای دامن شبرنگ زندگی رفتم ، که در سیاهی یک گور بی نشان فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگی

من مرغکی پربسته‌ام زان در قفس بنشسته‌ام گر زان که بشکستی قفس بنمودمی پرواز را سعدی تو مرغ زیرکی خوبت به دام آورده‌ام مشکل به دست آرد کسی مانند تو شهباز را

آن که از سنبل او غالیه تابی دارد باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد

گو رمقی بیش نماند از ضعیف چند کند صورت بی‌جان بقا آن همه دلداری و پیمان و عهد نیک نکردی که نکردی وفا

با اجازه ی دوستان : روش این مشاعره ازعنوان آن پیداست که با نام کاربر قبلی بیت شعری از خودمان بگوییم ... دقت نمائید ازخود بیت شعری بیاوریم. بیت اول با نام خودم: " پیران " پیران به هوش که جوانی گذر نمود باید از این زمانه ی فانی حذر نمود

یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم

تا به گریبان نرسد دست مرگ دست ز دامن نکنیمت رها

مده به دست فراقم پس از وصال چو چنگ که مطربش بزند بعد از آن که بنوازد

افسوس که شد دلبر و در دیده گریان تحریر خیال خط او نقش بر آب است

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند در سر کار خرابات کنند ایمان را

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت به قصد جان من زار ناتوان انداخت نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

دلم رمیده شد و غافلم من درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را

مده ای رفیق پندم که نظر براو فکندم تو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی

یارب چها به سینه این خاکدان در است کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را

نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا

بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی چرا نظر نکنی یار سروبالا را سعدی