نتایح جستجو

مهدی که شعرِ حافظ شیرین سخن سرود شعر از خودش نبود و زِ قانون خطا نمود با نامِ کاربرِ قبلی از خودت بیار تا آفرین بگویم و احسنت با درود

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتادست

آفرین بر "ماریا " ، "عطار" ما ذوقشان سرشار از این بازار ما بیتی از عطار شاعر گفته ای ای ماریا! بیت خود را در کجا بنهفته ای ای ماریا؟

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

آفرین بر "ماریا " ، "عطار" ما ذوقشان سرشار از این بازار ما

دیدن آیینه را بر طاق نسیان می‌نهی گر بدانی شوق دیدارت چه با دل می‌کند

دمادم درکش ای سعدی شراب صرف و دم درکش که با مستان مجلس درنگیرد زهد و پرهیزت

دگر رغبت کجا ماند کسی را سوی هشیاری چو بیند دست در آغوش مستان سحرخیزت

بیت زیبایی ز "صائب" گفته ای، ای ماریا آفرین بر ذوقتان از خود بیاور حالیا

بگو با نام قبلی بیتی از شعر بیاور نام "پیران " از سرِ مهر

تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار آن گه عیان شود که بود موسم درو ساقی بیار باده که رمزی بگویمت از سر اختران کهن سیر و ماه نو

از این فرهنگِ خاکِ پاک ایران بیـاور شعـر تـر بـا نـام پیـران

یك طایفه را بهر مكافات سرشتند یك سلسله را بهر ملاقات گزیدند یك فرقه به عشرت در كاشانه گشادند یك زمره به حسرت سرانگشت گزیدند مولوی

افتد گذار او به من از دور و گاهگاه خواب خوشم همین گذر گاه گاهش است هر چند اشتباه از او نیست لیکن او با من هنوز هم خجل از اشتباهش است شهریار

دردا و حسرتا که عنانم ز دست رف دستم نمی‌رسد که بگیرم عنان دوست رنجور عشق دوست چنانم که هر که دید رحمت کند مگر دل نامهربان دوست

تا بر آب افکند زلفت چنبر از سیلاب چشم پیکرم بین غرقه در خونست چون چنبر در آب مردم دریا نیندیشد ز طوفان زان سبب مردم چشمم فرو بردست دایم سر در آب

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

مرامِ شـاعرانِ نکتـه پرداز کند پیرانِ ایران را سرافراز

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

تا چه کند با رخ تو دود دل من آینه دانی که تاب آه ندارد شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت چشم دریده ادب نگاه ندارد