نتایح جستجو

مرصاد اگر اسپم دهد، پیران به او مرحم دهد شعر ترو یک شاخه گل، رندانه و با هم دهد:gol: زهرای زندش ساده گفت، گلواژه ای رندانه گفت این پیک خوش ساز ونوا، چشم از ریا برهم نهد:gol:

زهرا، پیاله ی پیران زِ مَی تهی ست صهبا زِ حافظِ شیرین سخن بگیر فالی بزن زِ خواجه ودیوانِ او حاجت زِ درگهِ مولا حسن بگیر میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتبی(ع) بر همراهان"باشگاهِ مهندسان ایران" مبارکباد:gol::gol:

تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت، من ، همه محو تماشای نگاهت. آسمان صاف و شب آرام، بخت، خندان و ،زمان رام. خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست بر آورده به مهتاب.

دل من كودكي سبكسر بود خود ندانم چگونه رامش كرد او كه ميگفت دوستت دارم پس چرا زهر غم به جامش كرد

بادبادک ها به هوا خواهم برد گلدان ها آب خواهم داد ... خواهم آمد ،سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند هر کلاغی را کاجی خواهم داد

اِتی 68 از سرودن بگو لالایی به وقت غنودن بگو

دم خورشید و نم ابری و با قوس قزح شهسواری و به رنگینه کمانی گل من

یا رب تو آشنا را مهلت ده و سلامت چندان که بازبیند دیدار آشنا را

درود من به زهرا و سحر باد به اشکان و به معمار دگر باد الهی ذوقتان سرشار از شعر الهی جمعتان پُر بار از مهر:gol:

نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

به این سارای معمار و مهندس درودی برتر از گفتار و از حس به یاران همین جستار وتالار هزاران هدیه از گلهای نرگس :gol::gol::gol:

تا نگویی اناالذی یسعی ای برادر هوالذی یقبل همه شمعند پیش این خورشید همه پروانه گرد این مشعل

بلی اشعار نیمایی بُوَد باز که نیمایی سرایی خود بُوَد راز من از قانون شعر نو نگفتم بگو آنرا شما زهرا به هر ساز :gol:

سه مصرعهای سارا شاد و طناز بنازم آن که پیران را کند ناز :gol: ولی قانون اشعار کلاسیک نمی باشد چنین درهای آن باز

تا دگر روزه با جهان آید بس بگردد به گونه گونه جهان بلبلی زار زار می‌نالید بر فراق بهار وقت خزان سعدی

اگر سارا نویسد شعر برتر خودش آنرا سراید زه چه بهتر

در زوایای طربخانه جمشید فلک ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع

ترانه یار معمار است و معمار مهندس باشد وما را بود یار

دور از سببی نیست که شوریده سودا هر لحظه چو دیوانه دوان بر در و دشتی

می‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت من همی‌دیدم و از کالبدم جان می‌رفت