نتایح جستجو

آدمک های برفی، آرومتر بخندین ستاره های روشن، چشماتونو ببندین یواش یواش ببارین، ای قطره های بارون لیلای من تو خوابه، کنار بید مجنون:)

مـــــــــــــن را بـبـیــ ـــــن ! هـمـچـنــــــــان ایستــــــــــــاده ام. آن مردی کـ ـه فـکـــــــر مــی کـردی "مـ ـی ـشکنــ ـد" بـ ـی تــــو ! هـــــــه ؛ چــــه خیــــــــالات خامــــی! امـــــا اکنــــــــــــون بـبـیــــــن ... "مـ ـی ـشکـ ـند" امثالــی مثـــل تـــ ـو را

دنیای ما اندازه ی هم نیست من عاشق بارون و گیتارم من روزها تا ظهر میخوابم من هرشب تا صبح بیدارم

ﮔــــﺎﻫــﯽ ... ﻓﻘـــﻂ ﺍﺯﮐـــﻞ ﺩﻧﯿــــــﺎ ... ﺩﻟﺖ ﯾﮑـــﯽ ﺭﺍ ﻣـﯽ ﺧــــﻮﺍﻫــﺪ ... ﻭ ﻣـﯽ ﺩﺍﻧـــﯽ ... ﺗـﺎﺍﺑــﺪﻫـﻢ ﮐــﻪ ... ﺧــﺪﺍ ﺧــﺪﺍ ﮐﻨــﯽ ... ﺑــــﻪ ﺩﺳﺘـــﺶ ﻧﻤــﯽ ﺁﻭﺭﯼ ... ﻣـﯽ ﺩﺍﻧــﯽ ﮐــﻪ ... ﺑـــﺎﯾـــﺪﺑﮕــﺬﺍﺭﯼﻭﺑﮕــﺬﺭﯼ !!... ﻭ ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ... ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ... !!

دل در خیال رفتن و من فكر ماندن او پخته‌ی راه است و من خام رسیدن

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه, برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

تو ای با مذهب عشاق بیگانه برایت عاشقی را آرزو دارم الا ای آنکه گریاندی مرا تا صبح برای تو ، هزار و یک شب آرام و پر لبخند ر ا من آرزو دارم

دلم گرم است می دانم ، که می داند بدونِ لطف او ، تنهای تنهایم اگر گم کرده ام من راه و رسم بندگی ، اما دلم گرم است ، می دانم

منم تشکرام تموم شده برم تا بیشتر از این شرمنده دوستان نشوم داداش مهدی و تمام خواهران ادیب عزیز شب همگی خوووووش:gol::gol::gol:

من به خود آهسته میگویم باز هم رویا آن هم اینسان تیره و درهم باید از داروی تلخ خواب عاقبت بر زخم بیداری نهم مرهم می فشارم پلکهای خسته را بر هم

هر روز جهان است و فرازی وو نشیبی این نیز نگاهیست به افتادن سیبی

سالهاست که حرفهای شاد را در کویر خود ندیده است از خود خانه وسرپناهی ندارم ودر آرزویش هم نیستم اما عزیز قلب کوچکم آرزوی من این است که خانه ای در دل آسمان داشته باشم اگر چه به مساحت یک قلب باشد.

راستي آيا جايي خبري هست هنوز؟ مانده خاکستر گرمي، جايي؟ در اجاقي- طمع شعله نمي بندم - اندک شرري هست هنوز؟

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد در این بازار مکاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

یک طایفه رابهرمکافات سرشتند یک سلسله رابهرملاقات گزیدند یک فرقه به عشرت درکاشانه گشادند یک زمره به حسرت سرانگشت گزیدند

توبه کنم که بشکنم به هرنفس لذت توبه کردنم توبه شکستن است و بس نیست شبی توبه کنم, می نخورم بار دِگر شب نرسیده به سحر, دوباره میکنم هوس

می گذرم از میان رهگذران، مات می نگرم در نگاه رهگذران، کور این همه اندوه در وجودم و من لال این همه غوغاست در کنارم و من دور.

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز آخر مرا شناختی اي چشم آشنا چون سايه ديگر از چه گريزان شوم ز تو من هستم آن عروس خيالات ديرپا

تو میر عشقی عاشقان بسیار داری پیغمبری با جان عاشق کار داری

زدست دیده و دل هر دو فریاد که هرچه دیده بیند دل کند یاد