نتایح جستجو

جواب خودمو چی بدم؟ بگم نشد؟ بگم نخواست؟ چه جوری؟ بابا من قول دادم، به آینه قدی جلوی در، به کاناپه قهوه ایی وسط حال، به لیوان دسته دار بلند توی ویترین، به خونه، به خودم... بابا من به خودم قول داده بودم، قول خنده ت، قول صدات، که حرف بزنی زل بزنم توی صورتت بگم جونم تو فقط بگو. که بارون بزنه بگی...

محبوب من! وقتی دلم نمی‌خواهد هیچکس را در این دنیا ببینم، به سمت خانه‌ی شما راه می‌افتم!

عیدت مبارک دوست جانم

یکی ازم پرسید معیارت چیه برای انتخاب یه نفر واسه یه رابطه ی طولانی. گفتم: باید همو بلد باشیم..‌. با یکی میشینی تو ماشین میری سمت جاده شمال ، تا خودِ مقصد هیچ حرفی واسه گفتن ندارین یه سکوتِ کِسل کننده با یکیم همون جاده رو میری از اولش تا خود مقصد حرف داره واسه گفتن باهات ، تمومی نداره...

می گفت عشق مثل یک بیماری میمونه که تو هر آدمی یک جور بروز میکنه، یکی بدبین میشه، یکی مهربون میشه، یکی غمگین میشه، یه سری هم از ترس واگیردار بودن رها می کنن میرن! من تنها حسی که دارم دلتنگیه، ولی یه سوال مثل خوره افتاده تو سرم، اگه دیگه دلتنگ کسی نشم چی؟!

خیره‌خیره نگام می‌کنی و می‌گی: «واسه فراموش کردن باید از یه جابی شروع کرد، فکر کن نبودم، فکر کن ندیدیم، فراموش کن و بذار همه چی تموم شه. بذا...» نگات که می‌کنم دلم آروم می‌شه، وقتی با دست موهات رو از روی صورتت می‌ندازی پشت گوش‌ت، یه عطر عجیبی توی هوا می‌پیچه. نشستم روبه‌روت و نفس کشیدنت رو...

دنبال چی میگردی یه آغوش مطمئن؟ یه اتاق بی‌خبر از تاریکی؟ یه فنجون قهوه‌ی اصیل؟ یه بوسه‌ی ناشیانه؟ یه حضور همیشگی؟ هم‌مسیریم پس. قدم بزنیم؟

یه شب که دلم از عالم و آدم پر بود، گفت: نگران نباش دیوونه، فکر کردی من تنهات میزارم یا اینکه کسی میتونه جای تورو تو قلبم بگیره؟ کاری به اتفاقات بعدش و اینکه تنهام گذاشت ندارم؛ می‌خوام بگم: هر آدمی یکبار و لااقل برای یه شب، خوشبخت ترین آدم روی زمین بوده...

یه وقت‌هایی، یه گوشه‌هایی از دنیاتون رو قایم کنید و پیش خودتون نگه‌اش دارید! یه آهنگ‌هایی رو تنهایی گوش کنید، یه فیلم‌هایی رو تنهایی نگاه کنید، یه خیابون‌هایی رو تنهایی قدم بزنید! شاید بعدها... لازم بشه آدم تو گوشه‌هایی از زندگی‌اش باشه که اونو یاد هیچ‌کس نمی‌ندازه...

برخیز با بوسه ای از لبِ صبح با نوش دارویی از تنِ آخرین روز از اردیبهشت کسی در تو انتظار می کشد که زنجیر زنگ زده ی اتاقکش را باز کنی و بگذاری کمی هم او نفس بکشد بیرون بیاید، رها شود و فقط یک امروز را زندگی کند کسی در توست که سکوتش دارد به روح تو فشار می آورد امروز را به او ببخش.

شادا به این اردیبهشت های پر از تو شادا به خنده های نوبرانه ات به بوسه های یواشکی زیر یک طاق بنفش به بوی خوش نفس هایت به این اردیبهشت های همیشه با تو

مانی

صفحه 338.......آیه 47 تا 55 سوره حج صفحه 339.......آیه 56 تا 64 سوره حج

بیچاره پاییز ، دستش نمک ندارد... این همه باران به آدم ها میبخشد، اما همین آدم ها تهمت ناروای خزان را به او میزنند. خودمانیم، تقصیر خودش است ؛ بلد نیست مثل " بهار" خودگیر باشد تا شب عیدی زیر لفظی بگیرد و با هزار ناز و کرشمه سال تحویلی را هدیه دهد. سیاست " تابستان " را هم ندارد که در ظاهر با...

بانو نغمه عزیز می رفت زمستان و چنین گفت طبیعت، دستان تو، آغازگر فصل بهار است...

اهورا