نتایح جستجو

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از .... چون سیل روانه

دلم گرفته ای دوست هوای گریه بامن ...

تو نیزباده بچنگ ار وراه صحرا گیر که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا اورد

در وصل هم زاتشتو ای گل در اتشم عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

می خور که شیخ و حافظ ومفتگیر و مصتعب چون نیک بنگری همه تزویر میکنند

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش در غمت سیم شمار اشک ورخش را زر مگیر

دلا تا کی در این زندان فریب این وان بینی برون شو زین چاه ظلمانی تا جهان دگر بینی

با هر که سخن گفتم در خود گره اي گم بود چون کرم شبان تابان ميتابي وميتابم بر هر که نظر کردم گريان و پريشان بود چون ابر سبک باران مي باري و ميبارم من درد محبت را هرگز به تو نسپردم اين عقده ديرين را ميداني وميدانم بر مرثيه ام بنگر تا نقش رخ خود بيني اين قصه ي غمگين را مي خواني و ميخوانم

چه دردی است درمیان جمع بودن ولی درگوشه ای تنهانشستند برای دیگران چون کوه بودن ولی درچشم خود آرام شکستن برای هرلبی شعری سرودن ولی لبهای خود همواره بستند به رسم دوستی دستی فشردن ولی باهرسخن قلبی شکستن به نزد عاشقان چون سنگ خاموش ولی دربطن خودغوغانشستن به غربت دوستان برخاک سپردن ولی بردل...

در دنیایی که ما زندگی می کنیم هیچ کسی نیست که تنها نباشه فکر می کنید چرا؟

هر چندکان ارام دل دانم نبخشد کام دل نقش خیالی میکشم فال دوا می می زنم

دلی که شد گرفتار دیگه رها نمیشه پس چرا دل را گرفتار تو کنم دلبر برفت ودلشدگان را خبر نکرد یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد

اجرها مانده بر راه کسی نیست که برد انها را دور پو تین سه جفت و مهمات تمام شده اند راستی یادم نرود که باید سبزی بخرم. مهران مدیری. ای که گفتی جان بده تا باشدت ارام جان جان به غمهایش سپردم نیست ارامم هنوز

با یاد روز آشنایی همراه اندوه نگاهت رفتم که دیگر بر نگردم من قصه اندوه ودردم رفتم که دیگر بر نگردم

یاران چه غریبانه رفتند از این خانه هم سوخته شمع ما هم سوخته پروانه ......

دعای گوشه نشینان بلا بگرداند چرا به گوشه چشمی به ما نمی نگری

حال این نه (ت)داره نه(ی) دور فلکی یکسره بر منهج عدل است خوش باش که ظالم نبرد راه بمنزل

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از گونه چو سیل روانه زلف یار دیدم و از خود بی خود شدم .......

دیدمت آهسته پرسیدمت خواندمت بر ره گل افشاندمت امدی بر بام جان پر زدی همچو نور بر دیده بنشاندمت بردمت تا کهکشانهای عشق پر کشان تا بی نشانهای عشق....

دولتی را که نباشد غم از اسیب زوال بی تکلف بشنود دولت درویشان است.