نتایح جستجو

خوب از همه اینا که بگذریم میرسیم به همسر شخصیت اصلی، همونطور که میدونید فقط یه بار راوی اونو میبوسه که میگه(طبق روایت داستان) لباش مزه کون خیار میداد، و یه جای دیگه وقتی به پاش میوفته ساق زنشو میبوسه بازم از همون طعم تلخ صحبت میکنه، بله بازم صحبت از تلخی آب خلیج فارس و دریای خزر هست که در شمال و...

هیچ میدونید جغد که امروزه ما اونو شوم میدونیم، قبلا تو ایرانم مثل خیلی جاها مثلا اروپا شوم که نبوده هیچ محبوب هم بوده و فقط بعد از تجاوز اعراب به ایران این حیوون محکوم به شوم بودن شد شاید به خاطر اینکه این جونور مار، سوسمار و جونورهای موذی رو میخورده !!! اون بوف کور خود شخصیت اصلی داستان هست ،...

اون دختر زیبا یادتونه که دهنش یه جوری باز مونده بود که انگار تازه ازش یه بوسه گرفته شده، و یادتونه تاب بدنش جوری بود که انگار یاری اونو در آغوش گرفته خوب اون ایران بزرگ بود که اون بالا درست بالای دریای خزر مثل یه دهان باز بود و اون یاری که اونو در آغوش گرفته بود همون تکه هایی از سرزمین ما بود که...

سلام خوب من این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم و جزیاتش کاملا تو ذهنم نیست، البته چندتا توضیح هم در موردش خوندم که بعضی هاش خیلی جالب بود. میدونید ای کتاب تو سال های اول به قدرت رسیدن رضا خان نوشته شده و از ایران خارج شده تا تو بمبئی چاپ بشه. یه برداشتی که از این کتاب میشه کرد اینه که این داستان...

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست دل سودازده از غصه دو نیم افتادست چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار چیست طاووس که در باغ نعیم...

خاقانی خاقانی مست تمام آمده است بر در من نیم شب آن بت خورشید روی و آن مه یاقوت لب کوفت به آواز نرم حلقهٔ در کای غلام گفتم کاین وقت کیست بر در ما ای عجب گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع گفت منم میهمان گرچه نکردی طلب او چو در آمد ز در بانگ برآمد ز من کانیت شکاری شگرف...

خاقانی خاقانی به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست سلامت کرانه کرد، خود اندر میان نشست برآمد سپاه عشق به میدان دل گذشت درآمد خیال دوست در ایوان جان نشست مرا باز تیغ صبر بفرسود و زنگ خورد مگر رنگ بخت داشت بر او زنگ از آن نشست فغان از بلای عشق که در جانم اوفتاد تو گفتی خدنگ...

آن یار که عهد دوستداری بشکست میرفت و منش گرفته دامن در دست می‌گفت دگر باره به خوابم بینی پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد که بو کنید دهان مرا چه بو دارد به باغ خود همه مستند لیک نی چون گل که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد چو سال سال نشاطست و روز روز طرب خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل کسی که ساقی باقی ماه رو دارد به...

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را رفیق و مونس شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

رهی معیری رهی معیری آن را که جفا جوست نمی باید خواست سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست مارا ز تو غیر از توتمنایی نیست از دوست به جز دوست نمی باید خواست

مولوی مولوی خود را به خیل درافکنم مست آنجا تا بنگرم آن جان جهان هست آنجا یا پای رساندم به مقصود و مراد یا سر بدهم همچو دل از دست آنجا

کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف صد هزارش گردن جان زیر طوق غبغب است

ای خواجه به خواب درنبینی ما را تا سال دگر دگر نبینی ما را

بارگه عطا شود از کف عشق هر کفی کارگه وفا شود از تو جهان بی‌وفا

مولوی مولوی ای در سر زلف تو پریشانیها واندر لب لعلت شکرافشانیها گفتی ز فراق ما پشیمان گشتی ای جان چه پشیمان که پشیمانیها

اوحدی اوحدی بیگانه گشتم از همه خوبان به مهر تو وآن ماه شوخ دیده نگشت آشنا هنوز

ای شرمزده غنچهٔ مستور از تو حیران و خجل نرگس مخمور از تو گل با تو برابری کجا یارد کرد کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو

همه هست آرزویم که ببینم از تو روئی چه زیان ترا که من هم برسم به آرزوئی به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم همه جا به هر زبانی بُوَد از تو گفتگوئی به ره تو بسکه نالم، زغم تو بسکه مویم شده ام زناله نا ئی، شده ام ز...