نتایح جستجو

یاد کن ای یار من از یاد من چون نفس هست اندر جان من پس اگر خواهی بگیری جان من پاک کن از یاد خود تو یاد من

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بیند ستمگری داند بباختم دل دیوانه و ندانستم که ادمی بچه شیوه پری داند

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها که عشق اسان نمود اول ولی افتاده مشکلها

دل را چه تمناست بجز عشق تو لیلا این وادی امن است برای من شیدا عمریست که بسی زجر کشیدیم افسافه بسازیم از این عشق من و لیلا

تنها نه ز راز دل من پرده بر افتاد تا بود فلک شیوه او پرده دری بود منظور خردمند من ان ماه که او را با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود

خدا جون:تو اونقده مهربونی که در باور نمی گنجی خودت بهتر می دونی که خیر ما چیه. پس به ما ان ده که ما را ان به

عمریست که من در طلب هر روز گامی میزنم دست شفاعت هر زمان در نیکنامی میزنم دانم سراید غصه را رنگین برارد قصه را این اه خون افشان که من هر صبح و شامی میزنم

واسه گذاشتن اواتار(عکس)روی تنضیمات شخصی کلیک کنید. در پنجره باز شد روی اواتار کلیک کنید از کلید برووس کلیک کنید روی عکس مورد نظر کلیک کنید روی کلید تغییر تنظیمات کلیک کنید برای امضاء هم روی ویرایش امضاءکلیک کنید متن یا شعر مورد نظر را تایپ کنید و روی کلید تغییر تنظیمات کلیک کنید. موفق باشید

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت رخت بر بندم و تا ملک سلیمان بروم

من نه انم که ز جور تو بنالم حاشا بنده معتقد و چاکر دولت خواهم ذره خاکم و در کوی توام جای خوشست ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

سلام : خوبین ؟ شما بپرسین اگه بتونم جواب می دم.

تا بگویم چه کشفم شد از این سیرو سلوک بدر صومعه با برط و پیمانه روم

تو شمع انجمنی یکزبان و یکدل شو خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی پیشتر ز انکه چو گردی زمیان برخیزم

یا وفا یا خبر وصل یامرگ رقیب بود ایا که فلک زین دو سه کاری بکند

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت بشکست عهد وزغم ما هیچ غم نداشت یارب مگیرش ار چه دل چون کبوترم افکند وکشت وعزت صید حرم نداشت

من ازچشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن بلائی کز حبیب اید هزارش مرحبا گفتیم

سرم خوشست و ببانگ بلند میگویم که من نسیم حیات از پیاله میجویم عبوس زهد بوجه خمار ننشیند مرید خرقه دردی کشان خوشخویم شدم فسانه بسرگشتگی و ابرو دوست کشیدم در خم چوگان خویش چون گویم