نتایح جستجو

دل ببردي و بحل كردمت اي جان ليكن به از اين دار نگاهش كه مرا ميداري تو به تقصير خود افتادي از اين در محروم از كه مي نالي و فرياد چرا ميداري __________________

آب را گل نكنيم: در فرودست انگار، كفتري مي‌خورد آب. يا كه در بيشه دور، سيره‌يي پر مي‌شويد. يا در آبادي، كوزه‌يي پر مي‌گردد. آب را گل نكنيم: شايد اين آب روان، مي‌رود پاي سپيداري، تا فرو شويد اندوه دلي. دست درويشي شايد، نان خشكيده فرو برده در آب. زن زيبايي آمد لب رود، آب را گل نكنيم: روي زيبا دو...

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سلام دوست عزیز خوبین شما؟ حال شما ؟ خبر نمی گیرین

من ندارم طالع از معشوق، ورنه بارها گل به مستی تكیه بر زانوی بلبل كرده است

تا چه کند با رخ تو دود دل من اینه دانی که تاب اه ندارد

مپرس از من که هیچم یاد کردی که خود هیچم فرامش می​نگردی

تورا با غیر میبینم دو دستت حلقه در پیراهن اغیار میبینم و من کاری ز دستم برنمی آید برایت وصف حال خویش می گفتم یادت هست ز پیمان و ز حجران و ز حرمان ز هرچه بود در پیشم برای تو تو ای جانا ولی نشنیدی این آوای دوران را همان ضربان سرد و کهنه ایام که هرلحظه به من می گفت حالا وقت اکنون است و دیشب...

نه گردان کشان را بگیر به فورا نه عذراوان را براند به جور و گر خشم گیر ز کردار زشت چو باز امد ماجرا در نوشت

واژه رنگ زندگي بود وقتي تو فكر تو بودم عطر گل با نفسام بود وقتي از تو مي سرودم....

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا در بستر ناتوانی انداخت مرا از ضعف چنان شدم که در بستر مرگ صد بار اجل آمد و نشناخت مرا

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک منت خدای را که نیم شرمسار دوست

درون اينه ها درپي چه مي گردي ؟ بيا ز سنگ بپرسيم که از حکايت فرجامما چه مي داند بيا ز سنگ بپرسيم زانکه غير از سنگ کسي حکايت فرجام رانمي داند هميشه از همه نزديک تر به ما سنگ است نگاه کن نگاه ها همه سنگ است و قلب ها همه سنگ چه سنگباراني ! گيرمگريختي همه عمر کجا پناه بري ؟ خانهيخدا سنگ است به قصه...

یه کم بخند

هم شبيه نخلي و هم شكل بيد با تو هستم بالا بلند سر به زير بس كه دنبال تو را هي گشته ام ردپايم حك شده در اين مسير

ممنون خانومی موفق باشی گلم

آرزویت که می کنم لحظه ی آمدنت انگار دوباره پرستو ها نیامده کوچ می کنند و من چنین نا منتظر تو را و بهار را از نو آرزو می کنم تو ببین چه می کنی که من پر از فلوت و دریا شده ام !

تا از آن طرف بنا گوش چراغ افروزیم چه سحر ها که بدین واسطه بیدار شدیم

تا بر گذشته مي نگرم ، عشق خويش را چون آفتاب گمشده مي آورم به ياد مي نالم از دلي كه به خون غرقه گشته است اي شعر ، غير رنجش يارم به من چه داد __________________

دوش با یاد تو در خلوت من بزمی بود خلق گفتند که: سودا زده تنهاست هنوز